Het Boekenboekje van Daniëlle

In tijden van corona gaat het werk voor Zin gelukkig gewoon door. Maar in de vrije avonduren, nu ze niet met een vriendin kan afspreken of een glas wijn kan drinken met haar lief, slaat Zins eindredacteur Daniëlle Bronsgeest (1973) als een malle aan het lezen. En daarna aan het schrijven.

Ik voel de vrieskou in de ijle berglucht. De warme zon op de ‘col’. Ik zie de tekeningen in het schrift van de schrijver ontstaan. Ik ontmoet Nepalezen en Tibetanen, ruik jeneverbesstruiken en voel de stiekeme aanwezigheid van een sneeuwluipaard.

Zonder de top te bereiken: ik sla het boek dicht en moet even bijkomen. Van de natuurbeleving, de intense bergtocht die ik maakte, samen met Paolo Cognetti en zijn twee vrienden – plus een karavaan aan mensen en ezels die een compleet kampement, voedsel en kleding met zich meedroegen. Een zwart-witte zwerfhond sloot de rij.

Wat het boek dat Cognetti zelf gedurende de reis met zich meedroeg en steeds weer opnieuw las – van een bergbeklimmer die hem was voorgegaan – met hem deed, doet zijn boek met mij: ik liep, klom, zwoegde, wanhoopte en genoot samen met Cognetti. Ik lees zijn boek met al mijn zintuigen, ik maak méé. En krijg zo nu en dan zelfs de helderheid van geest die Cognetti op grote hoogten ervoer. Schitterend geschreven, onvergetelijke ervaring in coronatijd besluit ik mijn aantekeningen over dit boek. Ik geef het boek 4,5 sterren.

Het boekenboekje

Boekenboekje

Nadat ik gelezen heb ga ik schrijven. Geen boek, maar ín een boek. Nouja: boekJE. Ik noem het mijn ‘boekenboekje’. Alles wat ik lees en ook maar een béétje indruk maakt, belandt in aantekeningen als een soort mini-recensie in dat kleine zwarte kleinood. Heel intuïtief, nooit langer dan één pagina en altijd besloten met een aantal sterren. De datum zet ik er ook bij. Waarom? Om al het moois dat ik las maar niet kwijt te hoeven raken. Hoe vaak dacht ik niet: dat boek heb ik gelezen! En wat vond ik het prachtig maar… waar ging het ook alweer over? Wat deed het met mij? Dit boekje laat mij niet vergeten, ik blader erin en lees geregeld terug. Ben ik zomaar een beetje trots op de stapels boeken die ik – blijkbaar – in korte tijd verstouw.

Andere koek

Het boek van Cognetti liet mij reizen in tijden van thuiszijn. Dat was fantastisch. Het boek dat ik hiervoor las, was andere koek. Heftig. Maakte me boos en machteloos. Ook dat kan een boek met je doen. Het was van Manon Uphoff: Vallen is als vliegen. Ik schreef erover in mijn boekenboekje: Prachtig geschreven roman over een kneiterhard onderwerp: incest. Uphoff suggereert en omzeilt en dan ineens staat de rauwe werkelijkheid in kale woorden tussen alle andere op papier. Je voelt het niet aankomen. De overlevingsstrategieën van de hoofdpersoon en haar zussen zijn even lief en knap als schrijnend. Wat doe je, hóe doe je als dit je overkomt? En als je in ruil ervoor literair wordt onderlegd, aandacht krijgt van De Grote God himself? Een duivels en voor een kind niet te hanteren dilemma. Om vele redenen een indrukwekkend en ook een literair boek. 3,5 sterren.

Hollandse nieuwe

Er zijn ondertussen een paar dagen van ‘afkicken van Cognetti’ verstreken. Ik voel dat ik er klaar voor ben: een nieuw boek kiezen! Altijd spannend wat het wordt: het overlevingsverhaal De wereld die we kenden van de Amerikaanse Alice Hoffman of een Hollandse nieuwe: de laatste Jeroen Brouwers? Duik ik meditatief in de net verschenen Verzamelde Gedichten van Joost Zwagerman of waag ik me aan toneel: de Leedvermaak Trilogie van Judith Herzberg? Een boek kiezen is een zorgvuldig proces. Ik wik en weeg, leg weg en pak erbij. Hoe voel ik me nu en waar kom ik net vandaan? Het nieuwe boek moet altijd heel anders zijn dan het laatste wat ik las. Dan komt het extra stevig binnen. Ik kies voor Zwagerman.