‘Ik hoop zeker dat dit niet mijn laatste boek is’

Jan Siebelink (1938) speelt in zijn nieuwste roman een spannend en elegant spel met angst voor de dood. Als weduwnaar Hugo Tempelman een brief ontvangt van zijn arts, steekt hij die ongeopend in zijn zak, en besluit dat dit zijn laatste dag zal zijn.

Fotograaf: Sasha de Boer

Kunt u zich voorstellen dat je zo’n brief uit angst ongeopend laat?

“Ja, een beetje wel. Ik heb die situatie gelukkig nooit meegemaakt maar deze man is alleen. Hij heeft een paar jaar geleden zijn vrouw verloren en onlangs zijn hondje moeten laten inslapen. Het contact met zijn vriendin is vrijwel voorbij. Ik kan me zo voorstellen dat hij voelt dat die brief een erge boodschap behelst. Natuurlijk is hij bang voor het lijden, dus besluit hij voortijdig afscheid te nemen. Daarna vertoont hij wel een geweldige vitaliteit. Het lijkt alsof hij theater van zijn voornemen maakt. Hij wordt zelfs een beetje vrolijk van het idee dat hij die dag van alles gaat doen. In zijn omzwervingen reist hij de landschappen af die hem lief zijn en die ook mijn landschappen vormen. Hij neemt overal en van iedereen afscheid en is zich ervan bewust dat hij nog enkele goede werken wil doen in de hoop dat die mee zullen tellen in het laatste oordeel.”

Spelen die gedachten ook bij u een rol?

“Met mijn 82 jaar denk ik natuurlijk vaker aan de dood en kan ik met Hugo meevoelen. Ik kan ook ziek worden zoals heel veel mensen nu ten tijde van corona. Dit boek is in de ik-vorm geschreven. Dat is bijzonder want dat heb ik sinds mijn eerste verhaal Witte chrysanten uit 1975 nooit meer gedaan. Maar dat wil niet zeggen dat ik die ik-figuur ben. Absoluut niet. Deze roman gaat over een oude man die terugkijkt, ik kijk zelf nog graag een beetje vooruit en hoop zeker dat dit niet mijn laatste boek is.”

Bent u angstig in deze coronatijd?

“Ja, ik ben nu extreem voorzichtig. Ik kom het huis niet uit behalve om lekker te wandelen in een gebied waar ik geen mensen tegenkom. Die angst om ziek te worden en te lijden, heb ik altijd al gehad. Dan is er ook nog de angst voor het hiernamaals. Er wordt altijd lacherig over gedaan maar we weten natuurlijk helemaal niets. Rationeel gezien weet ik dat ik het onzin is, toch: die angst zit nu eenmaal in mijn denken. Natuurlijk door de opvoeding maar het zit ook in mijn karakter dat ik bang ben dat ik later eeuwige spijt zou hebben omdat ik toch niet netjes heb geleefd. Mijn hoofdpersoon heeft daar ook last van. Wat dat betreft is dit dus weer echt een boek van mij.”

Maar waar zijn die duiven dan (De Bezige Bij, € 22,99)

Lezen? Hier maak je kans op een gratis exemplaar.

Tekst: Margriet de Groot