‘Het lijkt me deprimerend om je leven in de totale pauzestand te zetten’

Een nieuwe column van Hanneke Groenteman: ‘Anna Maria Koekoek, dat is je leven nu!’

Kwetsbaar

Ik heb het helemaal gehad met een oudere zijn. Eerst hoorde ik tot de verguisde oudjes die niet opschieten bij de kassa in de supermarkt en die pensioenen innen waar de jongere generaties alleen maar van kunnen dromen… Maar nu ben ik ineens een kwetsbare oudere. Moet ik om zeven uur ’s ochtends mijn boodschappen doen om niet besmet te worden. Deinzen mensen terug als ze te dicht bij me komen of maken rare banaanvormige dansjes om me heen. Tot mijn grote geluk tot op heden niet veroordeeld tot een verblijf in een verzorgings- of verpleeghuis, maar hoe fit en zelfstandig ook, toch kwetsbaar.

Iedereen staat stil

In feite vind ik mijn situatie eigenlijk pure luxe. Nog gezond, niet arm, een agenda die ik alleen maar hoef te vullen met bezigheden die ik leuk vind, in de eindfase van een goed leven. Niks te klagen. Nee, dan mijn kleinkinderen van 19. Verstandige, ijverige en losbandige wezens, in de bloei van hun leven. Eindexamen gedaan, nooit blijven zitten, feestelijk en actief tussenjaar gehad, met alles erop en eraan (werken, feesten, liefde) en nu dus: studie kiezen, uit huis gaan, dag mama, dag papa, het Echte Leven gaat beginnen. En dan… blijf zitten waar je zit en verroer je niet: alles en iedereen staat stil.

Totale pauzestand

Het is maart 2020, kaartjes voor concerten en zomerfestivals zijn besteld, studies moeten gekozen worden en om wat geld te verdienen wordt hard gewerkt in een café. En toen stond alles stil. De oriëntatiedagen voor de opleidingen zijn afgelast, het werk in het toffe café is natuurlijk gestopt tot nader order en, bovenop dit alles: het eindeloos chillen met vrienden en vriendinnen is ook verboden. Natuurlijk, af en toe zien ze een vriend of een vriendin, maar de zoektocht naar die alles verterende liefde, of naar een avondje zoenen na het stappen is verleden tijd. Voor zover die al tot wasdom gekomen was. Als oma weet ik dat natuurlijk niet, maar ik heb zo’n vermoeden. Wat ik wel weet en zie, is dat het mij heel vervelend en deprimerend lijkt om je leven in de totale pauzestand te zetten op je 19de. De tijd dat alles moet beginnen. Dat alle beloftes zo langzaamaan moeten worden ingelost. Dat je je leven en je liefde op de rails moet zetten. Wat ik maar wil zeggen: ik ben liever een (fitte, dat wel…) kwetsbare oudere die alle tijd van de wereld gehad heeft, dan een ongeduldige, gretige, nieuwsgierige postpuber van 19. Vroeger speelde ik met deze kinderen een spelletje, dat heette Anna Maria Koekoek. Dat je even holde en als iemand omkeek moest stilstaan. Ik had het daarover met mijn kleindochter. “Anna Maria Koekoek, dat is je leven nu,” zei ik. “Ach ja,” zei ze, “het is wat het is. Ik ga maar een stukje fietsen.”

Hanneke Groenteman (1939) is programmaker, journalist en schrijver. In Zin schrijft ze over waar ze tegenaan loopt. Hanneke heeft één zoon, Gijs. Hij heeft vier kinderen (twee dochters en twee zonen). Zij zijn Hannekes Grote Liefde.
Nooit meer een column van Hanneke missen? Met deze aanbieding lees je Zin wel erg voordelig.