‘Ik ben weer terug bij af. Op me eige’

Schrijver en actrice Annemarie Oster (1942) zorgde jaren thuis voor haar man, die lijdt aan vasculaire dementie. Onlangs verhuisden ze naar een seniorencomplex, hij naar de zorgafdeling, zij naar een appartement vier etages hoger. Zodat ze een oogje in het zeil kan houden.

Afscheid

Partir c’est mourir un peu. Om maar te zwijgen van verhuizen. Alsof je een deel van jezelf achterlaat, in mijn geval de laatste loodjes van een veelbewogen verleden. Eerdere verledens waren al zo’n beetje uit mijn systeem (soms met behulp van een psychiater). Na verwarrende kinderjaren, nu eens bij toneelspelende ouders, dan weer bij diverse pleeggezinnen en op kostscholen, leidde ik jarenlang een solitair bestaan, weliswaar doorkruist door verhoudingen, huwelijken en moederschap, maar steeds weer eindigend ‘op me eige’. Tot deze laatste, langste verbintenis.
Twintig jaar waarvan zes met een zieke man. Voor mijn verhuizing zat hij al ettelijke weken op de zorgafdeling van het seniorencomplex waarin ook ik terecht zou komen. Vanwege het virus mocht ik hem eerst niet, daarna slechts een uurtje bezoeken. En in de tussentijd stond alles in het teken van de verhuizing. Op de dag zelf moest ik, weliswaar gesteund door goedmoedige en vooral sterke mannen, wederom in mijn up, afscheid nemen van onze gezamenlijke omgeving, hebben en houen. Vooral dat hardnekkige ‘houen’ deed me meer dan eens de das om. (Ach, die dassen in zijn oude klerenkast, die pakken, broeken en jasjes die hij nooit meer zal dragen, schoenen waarop hij nooit meer zal lopen…)

Dozen

Voor ons huis opnieuw zal worden betrokken, is het nog even vogelvrij en biedt het een onttakelde aanblik. Overbodige bezittingen staan, hangen en liggen er, her en der verspreid, ontzield bij. Overbodig, maar blijkbaar te dierbaar voor vuilniszak of kringloop. Dit in tegenstelling tot mijn nieuwe onderkomen dat uitpuilt van het hebben en vooral houen. Tegen het advies van iedereen in heb ik veel te veel meegenomen. Met het gevolg dat ik door de dozen het appartementje niet meer kan zien. Wie een bepaalde leeftijd heeft bereikt, betrekt geen kast van een villa met ruime kamers, gigantische kasten, kelders en zolders, maar een seniorenflat. Wat lijkt het lang geleden dat mijn man en ik, beiden op leeftijd maar nog een en al jeugdig elan en goede moed gingen samenwonen in zijn grachtenpand.

Vogelvrij

In vogelvlucht doorliepen wij alle stadia van een verhouding, in voor- en, de laatste jaren, in tegenspoed. Voorbij, voorbij, o, en voorgoed voorbij. Maar we zijn er nog, we zijn er nog net, dus toch maar weer een nieuwe toekomst tegemoet. De laatste fase, zul je bedoelen! Hij op de eerste, ik op de vijfde etage. Het is even wennen, voor hem helemaal. En voor mij? Ik ben weer terug naar af, maar met mijn geliefde binnen liftbereik. Hoewel af en toe geplaagd door schuldgevoel dat hij op een ziekenkamer en ik in een goed geoutilleerd appartement zit, voel ik me zo vrij als een vogel met uitzicht op de lucht. En ik heb lieve kinderen en kleinkinderen. Andere koek dan toneelspelende ouders.

Nooit meer een column van Annemarie missen? Met deze aanbieding lees je Zin wel erg voordelig.