‘Eerst de wereld overnemen, en dan janken!’

Ook Anne Neuteboom ontkomt niet aan de crisis. Zij is 31 jaar en woont antikraak veelal zonder stromend water. Door corona kwamen hier nog de afgelaste optredens bovenop. Een arbeidsongeschiktheidsverzekering heeft de talentvolle cabaretière niet. Hoe ‘Neutje’ toch overeind blijft, laat zij zien in haar productie Hit me baby one more time. In de theaters vanaf 11 november kijk hier voor kaarten en de speellijst. Zin sprak vorig jaar Anne, lees hier het interview terug:

Superplat

“Op het podium speel ik een vervormde versie van mezelf. Ik maak rare bewegingen, de energie is hoog. Eerst zie je een lief meiske, maar dan vlieg ik uit de bocht met iets grofs en vét nasties. Ik spring heen en weer tussen intelligente filosofische dingen en superplatte grappen. Barack Obama zei ooit in een speech dat de wereld ondanks alles elk jaar een betere plek wordt. In mijn nieuwe voorstelling begin ik heel positief, en daarna verval ik toch in mijn eigen leed.  Ik leerde mijn vader pas kennen toen ik 17 was. Dat was leuk, want al kom ik uit een liefdevol gezin, ik voelde me toch altijd een beetje anders. Mijn vader en ik hadden een superheftige connectie. Maar kort na onze eerste ontmoeting heeft hij me keihard genegeerd. Opnieuw. Ik wist: dit is een fakking goed verhaal. Niet alleen zwaar. Maar in het begin ging die hele wond open. Ik moest het verwerken, op een podium, met kritische mensen erbij. Toen ik daar doorheen was, was het best helend. Je gaat het zo vaak aan dat de scherpe randjes er vanaf gaan. Ik probeer tegen de zaal te zeggen: het leven is kut maar laten we er vanavond wat leuks van maken, dan kunnen we er weer tegenaan!

Generatiekloof

Dat ik Cameretten won was een fijne bevestiging. Na het festival gingen we op finalistentournee. Ondertussen schreef ik mijn voorstelling en werkte ik fulltime in een supermarkt, als een zombie. Zodra ik een idee kreeg, dook ik stiekem onder de toonbank om gauw die shit uit te schrijven. Het grappigste stukje draaide om de generatiekloof tussen twintigers en ouderen. De gesprekken die ik dagelijks voerde. ‘Hallo, waar ligt de paling?’ ‘Sorry, we verkopen geen paling, want dat is een bedreigde diersoort.’ ‘Weet je zeker dat het niet verplaatst is? O, weet je wat, ik vraag het zo nog wel even aan een ouder iemand.’ Wraaahh! Ik werd er gestoord van. Klanten zeiden soms: ‘Als je was gaan studeren, had je nu niet hier hoeven werken.’ Dan dacht ik: verdomme, iedereen hier op dat fokking versplein heeft studieschulden tot aan zijn nek. Maar we moeten hier werken omdat het systeem is verziekt door jullie!

Dit is geniaal!

Mijn moeder was een hippie. Mensen van haar generatie behandelen hun kinderen lief en praten veel met ze omdat ze zelf streng zijn opgevoed. Er zit bij mij maar een dun schilletje overheen, maar door dit vak krijg ik alsnog eelt op mijn ziel. Door de kritische recensies en het harde werken. Als jij in deze maakbare maatschappij zoveel geluk hebt dat je passie je baan is, moet je de beste zijn. Soms denk je: dit is geniaal! De volgende avond denk je: dit is stront, ik wil sterven. Doordeweeks, als normale mensen werken, zit je alleen thuis en moet je jezelf motiveren om te schrijven. Elk optreden film ik en kijk ik terug. Voor het optreden zit je de hele middag in je kleedkamer te wachten. En ineens moet je tachtig minuten super openstaan en alles met iedereen delen. Op het podium kun je je nergens achter verschuilen. Vlak voor ik opga zeg ik tegen mezelf: alles wat er nu niet goed is, leg dat even buiten jezelf, en GO! Dat is het talent, dat je dat kan, avond aan avond.

Niet al te serieus

Sanne Wallis de Vries vind ik geweldig. Zij heeft schijt aan alles, dat is haar kracht. Ronald Goedemondt vind ik ook goed, omdat hij zich over rare dingen zorgen kan maken. Op school was ik nooit bezig met of ik man of vrouw was. Ineens kwam de feministische golf, daar kon ik gebruik van maken. Mijn technicus is ook een vrouw. Als wij het theater binnenkomen, denken ze altijd dat wij op kantoor werken of stagiair zijn. Ik dacht: ik moet iets aan mijn rocksterimago doen. Ik koop een grote zonnebril en een strakke broek met panterprint. Dan zien ze tenminste dat de artiest binnenkomt! Ik vertel in mijn voorstelling best veel over vrouw-zijn en feminisme, maar niet al te serieus. Ik zeg: ‘Dit is onze tijd, we gaan hem nou inkoppen.’ Maar soms voel je je een labiele idioot. Omdat je te veel suiker hebt gegeten in een vreetbui. Dus wat gaan wij nu doen? Eerst de wereld overnemen, en dan janken.”

TEKST: MINOU OP DEN VELDE | BEELD: MERLIJN DOOMERNIK | HAAR & MAKE-UP: MINKE BOEIJEN