‘Hoorde dit bij mijn steeds groter wordende vergeetachtigheid?’

Een nieuwe column van Hanneke Groenteman: ‘Mijn grootste angst, het verlies van mijn geestelijke vermogens, is toch niet ongemerkt in gang gezet?’

Ik ken geen Sofie

De oudere vrouw hield me aan, toen ik op het punt stond de metro in te gaan.
“U bent toch Hanneke Groenteman?”
“Ja, dat ben ik.”
“Misschien vindt u het vervelend dat ik u stoor, maar ik wou u iets vragen.”
“Stoort u maar door.”
“Hoort u nog wel eens iets van Sofie?”
“Sofie? Ik ken geen Sofie.”
“Jawel, die woonde in de Wijttenbachstraat.”
“In de Wijttenbachstraat?”
“Ja, ze woonde daar met haar zoontje. Ze had gescharreld met een getrouwde man en daar had ze dat kind van.”
“Ik heb geen idee over wie u het heeft.”
“Jawel, ik werkte bij die mensen op drie hoog, en u kwam altijd bij Sofie op de tweede verdieping.”
“Mevrouw, misschien laat mijn geheugen mij in de steek, maar er gaat geen enkel belletje rinkelen.”
“Jaaa, u ging heel veel met haar om. En dat jongetje heette Dirkje.”
“Dirkje? Sofie?”
“U was gek met dat jongetje, jullie gingen altijd met hem naar het Oosterpark. En u bent ook met Sofie en Dirkje op vakantie geweest. Omdat u erg in de put zat in die tijd.”
“Ik herken echt totaal helemaal niets van wat u zegt.”

Aftakeling?

Ik voel me steeds ongemakkelijker worden. Sofie. De Wijttenbachstraat. Dirkje. Een getrouwde man. De werkster op drie hoog. Zou de aftakeling nu toch echt hebben ingezet? Ik wou dolgraag de metro ingaan, maar de vrouw liet me niet met de schrik vrij komen.
“U werkte in die tijd bij een reisbureau, later bent u naar de televisie gegaan, maar toen moest u vaak op reis voor uw werk.”
Ik keek de vrouw vertwijfeld aan. Was zij aan het fantaseren, of waren zomaar, ineens, hele brokken van mijn verleden in een mist verdwenen?
“Ik heb nooit bij een reisbureau gewerkt. Ik heb nooit ene Sofie gekend die scharrelde met een getrouwde man en daar een Dirkje aan overgehouden heeft. Ik heb nooit in de put gezeten.” Dat laatste was niet waar, maar de rest was een totaal ondoordringbaar diep zwart gat.
Toen ik de vrouw had afgeschud, bleef ik nog de hele dag piekeren over mensen en kinderen en putten en reisbureaus. Mijn allergrootste angst, het verlies van mijn geestelijke vermogens, zou toch niet ongemerkt in gang gezet zijn?
Hoorde dit bij mijn steeds groter wordende vergeetachtigheid? Dat ik zo vaak niet op namen kan komen? Dat ik soms niet meer weet wie ik de dag tevoren gesproken heb? Geen idee meer heb waar dat boek dat ik vorig jaar heb gelezen over ging? Hoort dit bij 80+ en bij de dreigende verbintenis met dr. Alzheimer?
De geweldige film die ik na dit gesprek zag (Tenet) ging totaal aan me voorbij. Die zal ik vast ook wel weer vergeten. Ik probeer nog steeds Sofie en Dirkje terug te halen.

Hanneke Groenteman (1939) is programmamaker, journalist en schrijver. In Zin schrijft ze over waar een vrouw in deze levensfase tegenaan loopt. En wat ze daarvan vindt.

Nooit meer een column van Hanneke missen? Met deze aanbieding lees je Zin wel erg voordelig.