‘We genieten samen van het leven’

Ze leerden elkaar kennen in het café toen Jenny daar, in het geniep voor haar ouders, met haar zus en vriend een drankje dronk. Ze zag Anton met zijn stralende witte tanden en bos haar en de vonken sloegen over. Ze trouwden, kregen kinderen en zijn nu, ruim 55 jaar later, nog altijd stapelgek op elkaar.

Jenny

“Dat Anton niet katholiek was, was voor mijn moeder een probleem. Zij was na de dood van mijn vader, toen ik 3 was, hertrouwd met een streng katholieke man. Maar dat Antons vader een goede functie had bij Shell maakte veel goed. We mochten elkaar twee keer per week zien en deden dan braaf spelletjes. Buitenshuis zoenden we op bankjes in het Vondelpark en vreeën we op de zolder van de boekhandel waar ik werkte. Anton vroeg eens: ‘Wat wil je nou eigenlijk?!’ Extravert als ik ben, zei ik: ‘Ik wil met je trouwen!’ Ik stelde voor op 1 juli 1965 te trouwen. Mijn tweelingzus en haar vriend besloten dat ze tegelijk met ons zouden trouwen. We woonden boven mijn schoonouders, zonder warm water en wc. Maar we waren gelukkig. Anton en ik speelden een getrouwd stel in die begintijd. We werden volwassen, groeiden naar elkaar toe.”

Elke week bloemen

“Anton is op een bijzondere manier romantisch. Hij is niet van de knuffels, hij is aandoenlijk onhandig en hij onderneemt weinig initiatieven. Maar hij verwent me enorm en brengt bijvoorbeeld elke week bloemen voor me mee. Hij is geweldig in geldzaken en is de meest zorgzame man die er is. Hij geeft me de hele dag door complimenten. Toen Mirjam werd geboren, wilde ik niets missen van dat kindje en later van de jongens. Ik ben een echte moederkloek. Heb ook daarna altijd iets met kinderen gedaan: spelletjesjuf, oppasmoeder. Anton bleek de allerbeste huisvader die er is. Hij ging met de kinderen naar zwemles, musea en bouwde hutten met ze.
Toen de kinderen 8 en 5 jaar waren, vertrokken we voor Antons werk naar Saoedi-Arabië. Het was een fantastisch avontuur dat ons als gezin heel hecht maakte.”

Vakantie in Schoorl (1964)

Anton

“Haar moeder moest niets van me hebben. Mijn vader was socialist, ik had een vrije opvoeding gehad. Maar ik hield van haar dochter en zij hield van mij. Jenny kwam bij me thuis en op een keer kwam ze met m’n ouders mee naar de kazerne. Dat vond ik bijzonder. Ik had wel meer vriendinnetjes in die tijd. Al best snel begon ze over trouwen en ik dacht: nu al? Maar ik kon geen ‘nee’ zeggen tegen haar. Nog steeds niet trouwens. Ik heb altijd het geld binnengebracht maar Jenny is de baas.”

Avontuur

“Toen mijn baas vroeg of ik wilde worden uitgezonden naar Saoedi-Arabië, hoefde Jenny daar niet over na te denken. Het avontuur lonkte. Daar in Saoedi-Arabië verrichtte ze de beste klus van haar leven: ze gaf onze kinderen les. Dat deed ze zo goed dat, terug in Nederland, de school belde om te vragen op welke geweldige school de kinderen hadden gezeten. Ik wilde nog wel langer in het buitenland blijven maar Jenny vond dat de kinderen in Nederland klaar moesten worden gestoomd voor de middelbare school. Zij ging met hen terug, ik bleef nog even. Ze moest het in haar eentje klaren. Toen ik terugkwam was dat even wennen. Ik wilde de touwtjes weer in handen nemen maar die had Jenny inmiddels stevig vast.”

Liefde én humor zorgden ervoor dat ze zich staande hielden toen hen het ergste overkwam: een kind verliezen. Lees hun complete liefdesverhaal in Zin 12. Dit nummer ligt nu in de winkel of bestel je eenvoudig online. 

Tekst: Margreet Botter. Beeld: Hester Doove.