‘Ik krijg de slappe lach als ik besef: shit, ik ben al 63’

De kleur van die piet, daar geeft ze ‘geen reet’ om. Ondertussen is presentator van het Sinterklaasjournaal Dieuwertje Blok (1957) het Sinterklaasfeest nog lang niet beu. Sterker: ze is er dól op. Misschien wel omdat ze zichzelf af en toe nog een groot kind voelt.

Op bezoek bij Dieuwertje Blok

Buiten miezert het, maar in de woonkeuken van Dieuwertje Blok is het behaaglijk. Op het fornuis pruttelt soep, de kat heeft zich in een leunstoel genesteld. Rond de Aerdenhoutse villa rolt een automatische grasmaaier. Dieuwertje: “Dit is Oscar, mijn trouwste en enige werknemer.” In haar sportlegging en strakke zwarte T-shirt oogt ze niet heel anders dan de 20-jarige die in 1978 de kijker met haar guitige blik ontwapende. Maar met veertig televisiejaren is zij een veteraan in een vak waar talloze presentatoren rond hun 30ste al worden vervangen door een jongere collega.
Dieuwertje: “Ik krijg de slappe lach als ik besef: shit, ik ben al 63. Mijn hoofd, het gevoel in mij, is ergens stil blijven staan. Het is zo ver weg van wat je voorstelling was toen je jong was. 63, dan had je echt afgedaan. Als ik met mijn zussen vadertje en moedertje speelde wilde ik altijd de moeder zijn maar dan wel een van 29. Nooit van 30. Ik voel mezelf nog af en toe een groot kind. Gelukkig heb ik geen lichamelijke gebreken. Ik wandel bijna elke dag twee uur.”

In 2015 sprak je je publiekelijk uit tegen Zwarte Piet. Word je op straat wel eens aangesproken door mensen die pro-piet zijn?

“Soms. Het Sinterklaasfeest is me dierbaar. De kleur van die piet, daar geef ik geen reet om. Ik dacht nooit bij een zwart iemand aan zwarte piet. Maar ik heb me gerealiseerd dat het niet gaat om hoe ik het voel of bedoel. Het gaat er om hoe het voor een ander is. Ben ik daar dan altijd doof en blind voor geweest? Ja, waarschijnlijk. Door te horen wat het voor mensen betekent, is dat veranderd. Ik was vorig jaar heel gelukkig toen we eindelijk alleen voor roetveegpieten gingen.”

Vier je nog Sinterklaas?

“Volop. We vieren het eerst met alle kinderen en kleinkinderen. ‘s Avonds doen we een dobbelspel met de volwassenen en de grote kinderen, met rommeldingen en kleine cadeautjes. Dit jaar wordt het Sinterklaasjournaal spannend, vanwege corona. Want hoe komt de Sint hier? Komt er een intocht? We hebben verschillende scenario’s, want we weten niet wat we mogen en kunnen tegen die tijd.”

Wat ga je daarnaast doen?

“Ik ga voor ONS naar Denemarken om zes programma’s te maken. In verschillende huizen ontvang ik Nederlandse gasten. Een leuke klus, en het is fijn dat ik weer wat centjes verdien. Want in het voorjaar is op de radio na alles afgelast. Dat is ineens een gat in de begroting. Ik heb financiële zekerheid dankzij mijn echtgenoot. Daar wil ik nooit op leunen maar dat moet ik nu wel. Ik vind het verschrikkelijk om financieel van iemand afhankelijk te zijn. Vreselijk onvrij. Ik zou dit leven niet kunnen leiden zonder Peter. Die een goed pensioen heeft en nog altijd werkt. Ik heb nooit een vermogen opgebouwd.”

Lees meer!

Verder hebben we het met Dieuwertje o.a. over haar carrière (en de slangenkuil die televisie is), het ouderschap en natuurlijk over de liefde: ‘Met Peter zat het meteen veel dieper. Wij zijn nu 22 jaar samen terwijl we zo verschillend zijn.’ Je leest het in Zin 13. Dit nummer ligt nu in de winkel of bestel ‘em hier met code GRATIS zónder verzendkosten.

Tekst: Minou op den Velde. Beeld: Jacqueline de Haas. Visagie: Annemieke van Duuren