‘De polonaise dansen op anderhalve meter?’

Een nieuwe column van Hanneke Groenteman: ‘Sinterklaas was dit jaar voor ons de stip op de horizon, ons lichtpuntje. Maar de lol is eraf.’

Vast ritueel

Dit stukje gaat mijns ondanks over corona, al word ik al moe van het woord. Maar het gaat ook over mijn familie. Die is klein maar het soortelijk gewicht is hoog. Lief, grappig, talentvol, betrokken, fatsoenlijk, soms irritant. Hij bestaat, van mij uit geredeneerd, uit: een zoon, een broer en schatten van aanhangsels en nakomelingen in alle leeftijden. Ik ben de oudste. We hebben het allemaal druk, we zien elkaar niet eens heel vaak, maar wel bij alle belangrijke gelegenheden. Verjaardagen, voetbalwedstrijden, huwelijken, geboortes. En voor ons allemaal is het onbetwiste hoogtepunt van samenzijn: Sinterklaas. Dat feest heeft zich tot een vast ritueel ontwikkeld: eerst proberen we een datum te vinden. Inmiddels lukt dat via datumprikker.nl, zij het soms lang voor of lang na Sinterklaas.

Woordenboekspel

Dan trekken we lootjes, we komen om vier uur ’s middags bij één van ons bij elkaar en spelen eerst het Woordenboekspel. Kent u dat niet? Google het en verrijk uw leven met het leukste spel ter wereld. Na twee rondes eten we kaasfondue (behalve mijn broer, die krijgt altijd spaghetti want hij lust geen draderige kaas) en beginnen we aan de pakjes. Vroeger waren het twee pakjes per persoon, maar dan waren we tot na middernacht bezig, omdat de gedichten vaak lang zijn. Nu dus maar één. Door muzikaal talent in de familie worden die vaak op muziek gezet, komt onherroepelijk de polonaise en dan gaan we doodmoe en dolgelukkig naar onze respectievelijke huizen. We zijn inmiddels met dertien niet-gelovigen, uiteraard komen er steeds verse jonkies bij zodra die hun onschuld verloren hebben.

Onaangename indringer

Waarom wijd ik hier zo over uit? Omdat dit verrukkelijke samenzijn onlangs na verdrietig overleg is afgelast. En daarin balt zich mijn nare gevoel over COVID-19 of corona of hoe moet je deze onaangename indringer in onze levens noemen samen. Ik had het al niet makkelijk met deze tweede golf. De eerste keer was er toch iets van opwinding, een natuurramp waardoor je ineens ijsvrij kreeg. Maar deze tweede… ik weet het niet. De fut lijkt er bij iedereen uit te zijn, er heersen gelatenheid en irritatie, we moeten alle zeilen bijzetten om ons verstand te laten zegevieren boven ons gevoel, we nemen niks meer met korrels zout maar spetteren azijn in de rondte. Sinterklaas was dit jaar voor ons de stip op de horizon, ons lichtpuntje. Maar de lol is eraf. Kunnen we met ons dertienen de polonaise dansen op anderhalve meter? Wiens huis is groot genoeg? Wil iedereen zo’n huisfeestje? Hoe zit het met de lockdown tegen die tijd? Misschien kunnen we zoomen, opperde iemand, dan kunnen we het woordenboekspel online spelen. Ja, natuurlijk, met een beetje goede wil kunnen we kaasfondue zoomend eten. Kan alles zoomend. Behalve… de polonaise.

Hanneke Groenteman (1939) is programmamaker, journalist en schrijver. In Zin schrijft ze over waar een vrouw in deze levensfase tegenaan loopt. En wat ze daarvan vindt.

Nooit meer een column van Hanneke missen? Met deze aanbieding lees je Zin wel erg voordelig.