‘Mensen vinden het bijzonder dat wij al zo lang samen zijn’

Van goede vrienden waagden ze de stap naar de liefde, en daar hebben ze tot op de dag van vandaag geen spijt van. Lees het liefdesverhaal van Claudia (1969) en Jan (1962).

Claudia

“Ik zag Jan voor het eerst toen ik naar een optreden ging van een bevriende muzikant. Ik was 17 jaar en Jan zat achter de piano; een maffe snuiter vond ik, met een pluche papegaai op z’n schouder en heel extravert in z’n performance. Toch moest ik wel om hem lachen. We raakten bevriend in een kring van muzikanten. Toen ik in een zware depressie terecht kwam, ontdekte ik dat Jan ook een andere kant had en dat ik ontzettend goed met hem over gevoel kon praten zonder dat hij er grapjes over maakte. Het maakte dat ik me veilig bij hem voelde. We kregen steeds dieper contact en konden verschrikkelijk met elkaar lachen. Hij was er altijd, mijn stabiele factor. Mijn toenmalige therapeut zei tegen me: ‘Jij eindigt nog een keer met Jan’ en ik dacht alleen maar ‘Jan? Hoe dat dan?!’ Dat kenmerkt onze relatie.”

Winter 2002 – Lekker uitwaaien op het strand bij Egmond aan Zee

Elkaar vrijlaten

“Mensen vinden het bijzonder dat hij en ik al zo lang samen zijn. Ze kennen ons als verschillende types. ‘Hoe doen jullie dat?’, vragen ze dan. Tja, weet ik veel! Altijd blijven communiceren en elkaar vrijlaten; accepteren dat de ander anders is. In mijn praktijk zie ik vaak dat mensen hun partner willen veranderen, maar dat kan niet. Je kunt alleen je reactie op de ander aanpassen. Jan had al drie dochters uit zijn vorige huwelijk. Ik had dus al jong de zorg voor zijn kinderen. Jan had tussendoor nog wat kortstondige affaires gehad, maar uiteindelijk zeiden zijn dochters dat ze mij wel zagen zitten als zijn nieuwe partner. Ik heb ze extra omarmd toen na een jaar bleek dat ik baarmoederhalskanker had en zelf geen kinderen zou kunnen krijgen.”

Irritaties

“Humor is ons middel om te voorkomen dat we niet in een patiënt-zorgverlener relatie terechtkomen. Ik leef in het nu en accepteer wat is. Ik vecht niet tegen mijn ziekte, maar ik probeer wel om zo gezond en fit mogelijk te zijn. Ik ben altijd zelfstandig geweest en wat ik kan doen, blijf ik zoveel mogelijk doen. Mijn hulphond Katya geeft mij die vrijheid. En Jan tilt me met liefde zes trappen omhoog als ik naar een vriendin wil die in een flat woont zonder lift. Met als grapje dat hij me pas volgende week weer komt halen, haha. Natuurlijk hebben we ook onze irritaties. Mensen denken vaak dat wij elkaar altijd begrijpen, maar dat is echt niet zo. Ik heb alleen geleerd om niet overal een issue van te maken; het kost mij immers minder moeite om iets wat hij laat staan in de vaatwasser te zetten dan er steeds ruzie over te maken.”

Jan

“Claudia en ik zijn jaren vrienden geweest. Samen gingen we wekelijks naar de bios. Ik was gescheiden en had drie jonge dochters. Af en toe had ik een vriendin, meer rebound dan een serieuze relatie, vaak een hoop gedoe. Toen er weer eens een relatie was geëxplodeerd, was Claudia de eerste die ik belde. Met haar praten is het makkelijkste wat er is. Ze heeft geen oordeel, maar dan ook echt niet. Er groeide iets tussen ons, maar wat? Eigenlijk wilde ik even geen gedonder, maar zoals alles in het leven, loopt het nooit zoals je denkt. Later bleek dat Claudia al een tijdje verliefd op me was, alleen had ik dat niet door.”

Alles is relatief

“Wij kunnen heel goed samen zijn. Natuurlijk zijn er ook ergernissen. Ik wil die niet bagatelliseren, maar we bekijken die wel met een glimlach. Alles is immers relatief. We groeien allemaal op met het idee dat het altijd beter kan; dat geeft zo’n onrust. Als je dat spiegelt naar je partner, is dat killing voor je relatie. Wat er is, is wat er is en dat waardeer ik.  Claudia’s ziekte heeft zeker invloed op ons leven. Na de eerste schrik, angst en verdriet was er ook meteen de gedachte: wat kunnen we daarmee? Inmiddels heeft ze ruim tien chemokuren en tussen de tien à vijftien operaties achter de rug, en is ze van lopen naar rolstoel gegaan. Maar we blijven creatief. Toen we dit huis kochten, moest er een traplift komen, je hebt geen idee hoe langzaam die dingen gaan in Nederland: anderhalf jaar hebben we moeten wachten. Al die tijd heb ik haar naar boven gedragen. Voor mij is dat vanzelfsprekend.”

Harmonieus

“Het gaat om de balans tussen je eigen dingen en de dingen die je met elkaar deelt. Zo zijn wij allebei gek van kunst in brede zin: lezen, musea, concerten; dat is wat ons voedt. En we delen mijn kinderen. Claudia heeft van meet af aan als een moeder voor ze gezorgd. Op een gegeven moment vonden de meiden het zelfs makkelijker om persoonlijke zaken met haar te delen dan met mij. Inmiddels zijn ze 30, 32 en 34 en ervaren we het geluk om drie prachtige kleinkinderen te hebben. Ik mag mijn handen dichtknijpen dat we het zo harmonieus hebben met elkaar, ook met mijn ex-vrouw. Je hoort het zo vaak anders.”

Meer lezen?

Lees het complete liefdesverhaal van Jan en Claudia in Zin 2. Dit nummer is nu te koop of bestel je makkelijk online. Dit was ook de laatste aflevering, in de komende Zin spreken we sprankelende tweelingen over hun bijzondere band. Ben of ken jij zo’n leuke tweeling? Mail ons: redactie@zin.nl

Tekst: Calista van Amerongen. Beeld: Hester Doove