‘Bij de geboorte was het een verrassing dat we met z’n tweeën waren’

Ingeborg en Angelique Verbeek (1970) voldeden nou niet bepaald aan het clichébeeld dat er heerst over tweelingen. Ze waren niet dat onafscheidelijke koppel in identieke kledingsetjes met dezelfde vrienden. Ingeborg was een studiebol, Angelique een losbol. Maar uiteindelijk, eenmaal volwassen en terugkijkend, lijken ze meer op elkaar dan de buitenwacht en zijzelf destijds dachten.

Verrassing!

Angelique: “Voor onze ouders was het bij de geboorte een verrassing dat we met z’n tweeën waren. Je kreeg destijds nog geen echo, dus ze waren niet voorbereid op de komst van een tweeling. Ze hadden van alles slechts één…”
Ingeborg: “Onze moeder kreeg met zeven maanden weeën. Het ging allemaal zo vlug, dat de bevalling thuis was en we pas later in de couveuse kwamen. Eerst kwam ik, maar toen onverwachts ook nog Angelique.”
Angelique: “Ze waren zo overdonderd dat ze voor mij nog niet eens een naam hadden. Op het armbandje in het ziekenhuis stond ik als ‘het zusje van Ingeborg’.”
Ingeborg: “We groeiden op in een kinderrijke jaren 70 wijk in Voorburg. Echt zo’n buurt waar het touwtje uit de brievenbus hing.”
Angelique: “Onze ouders waren ongeveer de eersten die hun tweeling in verschillende klassen lieten plaatsen.”
Ingeborg: “Ik ben daar nog altijd blij om. Zo werden we niet constant met elkaar vergeleken en hadden we onze eigen vriendinnen.”
Angelique: “En we hadden elkaar wat te vertellen als we elkaar weer zagen.”
Ingeborg: “Ik vond het altijd knap irritant dat ze me met Angelique verwarden. We waren zo verschillend: ik was van de muziek en het klarinet spelen, Angelique meer van het tekenen en schilderen. Nu denk ik: we waren allebei creatief maar uitten het op verschillende manieren.”
Angelique: “Ik ging er ook veel meer op uit dan jij.”
Ingeborg: “Na de basisschool kozen we voor een middelbare school zo ver mogelijk uit elkaar. Weet je nog dat we op 1 april eens een dag van school wisselden? Ik naar die tuinbouwschool van Angelique.”
Angelique: “En ik naar jouw keurige Haagse school. Doodeng, vond ik dat. Maar mensen trapten er gewoon in!”

Toch eeneiig

Ingeborg: “Tijdens een tweelingenonderzoek waaraan we meededen, ontdekten we dat we een eeneiige tweeling zijn. We deden een IQ-test. Bleken we exact hetzelfde IQ te hebben.”
Angelique: “Toen vroeg ik me wel even af: zit ik m’n kwaliteiten niet te verkwanselen op die lagere tuinbouwschool?! Ik ging op m’n 18de het huis uit voor een baan in Amsterdam. Overigens heb ik daarna in de avonduren alsnog havo, heao en marketingopleidingen gedaan.”
Ingeborg: “Ik ging na de middelbare school naar de pabo, iedere dag op de fiets van Voorburg naar Den Haag. Ik bleef tot m’n 22ste thuis wonen. Heel bewust: ik wilde niet met anderen in een studentenhuis wonen, ik wilde m’n eigen plek.”

Naarmate ze ouder worden, zien ze meer gelijkenissen dan verschillen. Ook qua eigenaardigheden. Lees het hele interview in Zin 3. Nu in de winkel of bestel het nummer eenvoudig online.

Tekst: Margreet Botter. Beeld: Hester Doove