‘Soms schaam ik me hoe ik iets formuleer’

Je eigen boek schrijven? Dortji maakt haar droom waar.

Zin 7 maart 2021

Schrijven wij om ‘eerlijker’ te leven? Vanwege zelfreflectie en zelfontplooiing? Of misschien vanuit de behoefte naar buiten te treden? Zeker is dat we minder lezen en steeds meer schrijven. Persoonlijke verhalen doen het goed. Nú in Zin: Hoe publiceer je zélf een boek? En wat beweegt al die ijverige schrijvers? Neem alvast en voorproefje met het verhaal van Dortji.

Mijn familieverhaal op papier

Dortji van Sliedregt-Roemahlewang (1961) uit Zwolle is kok en pedagogisch medewerker. Ze wil het verhaal van haar Molukse moeder vastleggen. “Van nature ben ik geen schrijver. Ik denk in beelden, geuren, smaken en herinneringen. Ik ben kok en werk aan een kookboek met gerechten van mijn moeder. Zij wilde dat we haar recepten geheim hielden maar nu ze is overleden, vind ik dat we juist deze Indonesische tradities moeten uitdragen voordat ze verdwijnen. Verder had ik het plan een boek te schrijven over mijn muzikale man en zijn broers. En ik loop al jaren in mijn hoofd met een gevoelig verhaal over mijn moeder, en mijzelf. Ik maak aantekeningen en heb veel fragmenten maar ik wist niet waar ik moest beginnen. Mijn angst om fouten te maken is groot. Soms schaam ik me hoe ik iets formuleer. Met een schrijfdocent hoop ik het gestructureerd op papier te zetten. Al tijdens het eerste contact zei deze coach dat ik dicht bij mezelf moet blijven. En dan ontkom ik niet aan ons familieverhaal.”

Erkenning

“Ik was 1 toen we als gezin in 1962 vanuit Nieuw-Guinea naar Nederland kwamen. Omdat mijn moeder een maagzweer had en anderhalf jaar in het ziekenhuis lag, werd ik die periode bij een pleeggezin geplaatst. Mijn eigen moeder is door tragische omstandigheden ook bij pleegouders opgegroeid. Schrijven komt voort vanuit de behoefte aan erkenning die ik nooit gevoeld heb. Ondanks mijn warme en veilige jeugd in Hoogeveen. We hebben ons altijd in stilte aangepast, dat ging zonder slag of stoot. Alleen tijdens de Molukse treinkaping bij De Punt werd ik als meisje van 15 van de weg gereden, de automobilist reageerde zijn woede op me af. Ons verhaal over Indonesië en Nieuw-Guinea is helaas nog steeds bij weinigen bekend. Dit jaar hoop ik 60 te worden, ik ben net begonnen met schrijven. En niet alleen voor mezelf. Ik zie het als opdracht de Indonesische gerechten vol herinneringen, onze cultuur en het allermoeilijkste: de Molukse pijn, vorm te geven.”