‘Ik schreef zodat Marie-Anne niet vergeten zou worden’

Je eigen boek schrijven? Barbera maakt haar droom waar.

Zin 28 maart 2021

Schrijven wij om ‘eerlijker’ te leven? Vanwege zelfreflectie en zelfontplooiing? Of misschien vanuit de behoefte naar buiten te treden? Zeker is dat we minder lezen en steeds meer schrijven. Persoonlijke verhalen doen het goed. Nú in Zin: Hoe publiceer je zélf een boek? En wat beweegt al die ijverige schrijvers? Neem alvast en voorproefje met het verhaal van Barbera.

Gedachten helder krijgen

Barbera Kroes (1970) is samen met haar man eigenaar van een melkveebedrijf in Nijeveen. Zij schreef een eerbetoon aan haar overleden verstandelijk beperkte zus. “Schrijven over gevoelens doe ik al mijn leven lang. Zo heb ik net pagina’s vol gepend over onze 13-jarige hond die gisteren stierf. Rond mijn 30ste begon ik vaker iets op papier te zetten, om gedachten helder te krijgen. Het werk op de boerderij veranderde mijn leven behoorlijk. Ik houd van structuur en op een melkveehouderij word je geleefd door het ritme van de natuur. De teksten liet ik alleen lezen aan mijn man en kinderen. Toen mijn zus Marie-Anne de diagnose uitgezaaide borstkanker kreeg, stonden we op het punt naar Spanje te gaan. Ik wilde liever thuis blijven maar we moesten er even uit. Het regende alle dagen. Daar schreef ik nachtenlang, over mijn leven met haar. Ik kon niet stoppen. Er kwamen steeds meer herinneringen boven.

Niet vergeten

Ik had een bijzondere zus. Marie-Anne was een sterke vrouw met het verstandelijk vermogen van een 8-jarige. Gek was ze op onze dieren. Ze woonde de laatste 25 jaar in een locatie voor begeleid wonen. Vooral haar onvoorwaardelijke liefde heb ik geprobeerd in woorden te vangen. Aanvankelijk voor mijzelf en bekenden. Maar al gauw richtte ik me ook tot anderen, zodat Marie-Anne niet vergeten zou worden. Bovendien voelde ik de noodzaak informatie over te dragen. Mensen met een verstandelijke beperking kunnen moeilijk aangeven dat ze iets onder de leden hebben. Marie-Anne lachte niet meer, haar eetlust nam af en dat is opmerkelijk want ze was gek op eten. Omdat ze grote angst had voor de medische wereld werd het onderzoek eveneens bemoeilijkt. Ze overleed op haar 50ste. Als je zo’n ziektebeeld niet herkent, hoef je je niet schuldig te voelen. Dat wil ik benadrukken. In een gesprek vind ik het lastig de juiste woorden te vinden, op papier gaat het vanzelf. Al zou slechts één lezer iets aan mijn verhaal hebben, dan is schrijven voor mij de moeite waard.”