‘Als tweeling is het lastig om te voelen wat van de een is en wat van de ander’

Voor velen klinkt tweeling zijn heel romantisch: je hebt immers altijd een soulmate in de buurt. Karin en Liesbeth (1962) kennen ook de andere kant van de medaille. Want als je zó op elkaar lijkt, hoe weet je dan waar je zelf ophoudt en waar de ander begint?

Identiek

Liesbeth: “Wij zijn opgevoed als een echte eeneiige tweeling. We droegen dezelfde kleding, zaten in dezelfde klas, naast elkaar. Ook in het koor zaten we samen op de voorste rij, omdat het zo leuk was om te zien; twee identieke meisjes. We konden geen noot zingen, maar toch.
Karin: “We komen uit een groot gezin; na vier jongens, een meisje en weer drie jongens, kwamen wij als nummer negen en tien. Een tweeling! Als klap op de vuurpijl, werd er wel gezegd. Onze opa had een kaasfabriek die gerund werd door zijn vier zoons. Wij woonden met alle vier de gezinnen op het fabrieksterrein, met in totaal zo’n 25 kinderen. Het was een heel sociaal gebeuren.”

Meer ruimte

Liesbeth: “Het was Margret, een van mijn nichtjes, die een keer een opmerking maakte over onze kleding. Ze zei dat we toch ook best onze eigen stijl konden hebben, ook al waren we een tweeling. Ik denk dat we toen net van de basisschool af waren. Toen drong het tot me door: ik ben ook een individu, los van mijn zus. Toch duurde het nog wel even voordat ik mijn eigen weg ging.”
Karin: “Als tweeling is het heel lastig om te voelen wat van de een is en wat van de ander. Dat hebben we echt moeten leren. Bijvoorbeeld de keer dat Liesbeth op vakantie was in Zuid-Europa. Ik was thuis en voelde me ontzettend onrustig, wist niet waarom. Tot ik besefte: het gaat niet goed met Lies, ze is ziek.”
Liesbeth: “Dat heeft Karin ook dubbel en dwars gevoeld met mijn burn-out. We stoeiden daar samen mee, het was best een pittige tijd, voor ons allebei. Het maakt ook dat we elkaar meer ruimte hebben gegeven. Voorheen spraken we elkaar iedere dag; nu nog maar een paar keer in de week.”

Speciaal

Karin: ”Vandaag de dag worden tweelingen bewuster uit elkaar gehaald: niet in dezelfde klas, een eigen vriendenkring. Er zijn nu zoveel meer inzichten in wat tweeling zijn betekent, welke invloed het heeft op de ontwikkeling. Toch voelde het voor mij niet zo vreemd om er destijds hetzelfde uit te zien. Dat was in die tijd vanzelfsprekend. Pas later heb ik ervaren dat het ook anders kon. Heb jij er als jong meisje last van gehad?”
Liesbeth: “Nee, zeker niet; zo was het toen. Maar als onze moeder nu een tweeling zou hebben gekregen, zou ze het zeker weten anders doen. Meer van deze tijd. Al zag ik laatst ergens een tweeling lopen, twee meisjes net als wij, maar dan een jaar of 18. Ze waren helemaal identiek gekleed, ik kon mijn ogen niet geloven. Ik had wel even een praatje met ze willen maken. Want uiteindelijk blijft het toch speciaal.”

Het hele verhaal

Het complete interview met Karin en Liesbeth staat in Zin 7. Hier vertellen ze o.a. waarom hun partners zich soms buitenspel voelen staan. Dit nummer ligt nu in de winkel of bestel je hier eenvoudig online.

Tekst: Calista van Amerongen | Beeld: Hester Doove