‘Het pad is nat en modderig’

Susan wandelt het Pieterpad in 26 etappes in 16 afleveringen. Deze keer aflevering 3: Van Groningen naar Zuidlaren

Op het Pieterpad ontmoet je ook honden

Je hebt kattenmensen en je hebt hondenmensen. Ik ben een kattenmens. Ik vind sommige honden best leuk, maar meestal zijn dat de eigenwijze types die, ja, een beetje op een kat lijken. Het nadeel van wandelen in Nederland is dat je veel honden tegenkomt. Vaak gaat dat trouwens prima, hoor. Soms iets minder: ik ben inmiddels gewend aan hondenbaasjes die ervan uitgaan dat je het geen enkel probleem vindt als hun hond met z’n modderpoten tegen je opspringt. Dat neem ik de hond niet kwalijk: die is gewoon puur enthousiast. Maar een beetje onopgevoed is het natuurlijk wel. Op het Pieterpad ontmoet je ook honden. Meestal loop je langs ze: het zijn boerderijhonden die het erf bewaken. Dat vind ik best spannend: ze zijn vaak groot en fel. Gelukkig is er een wonderdraadje uitgevonden dat op veel erfgrenzen ligt en waar de hond niet overheen durft, of gaat. Ik vraag me altijd af of ze er niet gewoon overheen kunnen springen. Het zal wel niet want ze doen het niet, maar echt gerust ben ik er niet op.

In volle vaart

Op deze mooie morgen, het pad is nat en modderig en we hebben 21 kilometer te gaan, steken we de prachtige spoorbrug bij Onnen over, de Dalweg op. We worden gepasseerd door een postbezorgster op een schattig elektrisch brommertje. Iets verderop liggen aan weerskanten van de weg boerderijen. Een grote mokkabruine hond blaft hard. En dan blijkt dat er bij zijn (of haar, daar wil ik vanaf wezen) boerderij niet zo’n wonderdraadje ligt: het beest komt in volle vaart op ons afgevlogen.
Mijn hart staat stil. Serieus. Als ik me achter Jacoliene had kunnen verstoppen, had ik het gedaan, maar ze is veel kleiner dan ik. Ik schiet opzij, de oprit aan de andere kant op, maar ik kan niet weg. En ineens is ze daar: onze redder in nood, de superpostbode! Ze manoevreert haar schattige brommertje tussen ons en de hond in en roept iets als ‘hij maakt veel herrie, maar doet niks’. Wat ze precies zegt, hoor ik niet omdat die hond zo blaft. Wij blijken ineens te kunnen snelwandelen, gauw, weg van dat beest.

Vreemde dingen, die hunebedden

Als om het goed te maken, komen we ons eerste hunebed tegen, het noordelijkste hunebed en tevens het enige in de provincie Groningen: ’t Heiveen. Vreemde dingen, die hunebedden. Echt mooi kun je ze niet noemen, maar de wetenschap dat er zo ontzettend lang geleden mensen diezelfde stenen hebben aangeraakt, daar word ik stil van. Gewoon mensen zoals jij en ik. Met kleine en grote problemen. Met plezier en verdriet. En met honden, want die hadden ze toen ook al. Maar geen wonderdraadjes. Blij dat ik toen niet aan het wandelen was.

Lees hier aflevering 1: van Pieterburen naar Winsum.
Lees hier aflevering 2: Van Winsum naar Groningen
Aflevering 5 staat nu in Zin. Bestel dit nummer eenvoudig online.

De wandelaar

Susan Haveman (1971) is getrouwd met Erik en moeder van Daan en Thomas. Ze woont in ’s-Graveland en is altijd op zoek naar het mooie in het leven. Samen met haar vriendin Jacoliene loopt ze het Pieterpad. Lees haar avonturen elke maand in Zin.