‘Het was niet makkelijk. Ik draaide er steeds omheen.’

Op haar 57ste kwam filmmaker Claire Mylène (1961) uit de kast als transvrouw. Ze was toen 29 jaar getrouwd met haar vrouw Nicole. Claire bereidde zich voor op het ergste maar haar gezin steunde haar direct.

Niet thuis

Claire: “Als puber besefte ik dat ik anders was. Ik was een meisje met een jongenslichaam en voelde me niet thuis in een jongensomgeving. Als ik een meisje voorbij zag lopen, dacht ik altijd: zo ben ik ook maar dat kan niet. Transmannen -en vrouwen bestonden toen nog niet. Of beter gezegd: er was niks over bekend.
Op mijn 29ste ontmoette ik Nicole. We werkten bij hetzelfde bedrijf en werden verliefd. Natuurlijk wist ik hoe ik mij lichamelijk voelde, maar ik stopte het weg in de hoop dat het overging. Twee jaar later trouwden we. Nog eens een jaar later werden we ouders van een zoon en vier jaar daarna van een dochter. Nicole en ik hielden erg veel van elkaar, nog steeds, maar ergens bleef ik dat stemmetje horen dat ik niet gelukkig was met mezelf.

Coming-out

Drie jaar geleden werd dat extra versterkt toen ik een interview met de Belgische journalist Bo van Spilbeeck zag. Ze vertelde dat ze op latere leeftijd haar coming-out als vrouw had. Net als ik was Bo al jaren getrouwd en had ze twee kinderen. Haar hele leven had ze geprobeerd zich te confirmeren aan de geslachtskenmerken waar ze mee geboren was, maar dat lukte haar niet. Wauw, dacht ik. Als zij dat kan, dan kan ik het ook. En dus biechtte ik alles op mijn 57ste op aan Nicole. Dat was niet makkelijk. Ik draaide er steeds omheen, totdat Nicole vroeg of ik misschien een vrouw wilde zijn. Ze had het niet zien aankomen, maar maakte het op uit de halfslachtige dingen die ik zei. Ik knikte en ze gaf direct aan dat ze altijd van mij zou blijven houden. ‘Op de liefde zit geen aan- en uitknop,’ zei ze.

Eindelijk mezelf

Er is veel veranderd de afgelopen twee jaar, maar het mooiste vind ik dat mijn ouders een nieuwe tweede naam voor mij hebben gekozen. Ze zijn al in de tachtig en schrokken wel toen ik ze vertelde dat ik een vrouw ben. Gelukkig hebben ze het helemaal geaccepteerd. De eerste keer dat mijn vader “dag meisje” tegen mij zei, was zo ontroerend. Hij en mijn moeder namen het kiezen van mijn tweede naam erg serieus. Zo dachten ze goed na of het wel paste bij Claire – hoe ik aan die naam kwam, weet ik eigenlijk niet meer, het was er gewoon opeens – en kwamen uiteindelijk op Mylène. Een prachtige naam die ik met trots draag. Na al die tijd ben ik eindelijk wie ik al heel lang was!”

Zin in meer?

Lees het hele verhaal in Zin 6. Dit nummer ligt nu in de winkel. Ook voor Anouk, Ies en Mirjam nam het leven een onverwachte wending. Zij volgden hun hart en zijn gelukkiger met zichzelf en hun leven dan ooit.

Productie & tekst: Renée Brouwer. Beeld: Bonnita Postma