Hemeltje, wat is die Drentsche Aa mooi!

Susan wandelt het Pieterpad in 26 etappes in 16 afleveringen. Deze keer aflevering 4: van Zuidlaren naar Rolde.

De vogeltjes fluiten, de lucht is blauw. Het is een van die bijzonder mooie lentedagen dat je voelt hoe je longen de frisse lucht opzuigen, hoe je schouders de spanning laten varen en minstens vijf centimeter omlaag zakken. En je je ineens weer 7 jaar oud waant, op je vrije woensdagmiddag met zeeën van tijd en ruimte voor je.
De wereld ziet er op deze dag in Drenthe heel anders uit dan in het grijze Groningen. Dat was mysterieus, nu kan ik niks anders dan glimlachen. Ik wil heel graag mijn jas uittrekken, maar daar is het nog net te koud voor.

Het is een drukke week geweest en zoals elke keer ben ik weer blij dat de data van onze Pieterpad-etappes vastliggen. Anders had ik deze dag gevuld met achter een beeldscherm zitten. Nu loop ik door de frisgroene weilanden van de Drentsche Aa. Had ik nog nooit van gehoord voor ik het Pieterpad-boekje in handen kreeg, maar hemeltje wat is het mooi! En er is niemand anders, we zijn echt helemaal alleen. We horen niets behalve de vogeltjes. Eerst lopen we nog te kletsen, we hebben altijd veel bij te praten, maar het groen en de rust winnen het. Dat zeggen we ook hardop: “Wat worden we hier rustig van.” En dan zijn we stil.

Stil hoofd

Ook mijn hoofd is stil. Wat me niet lukt met mediteren, yoga en al dat soort dingen, helemaal volledig in het nu zijn, dat blijkt toch te kunnen. Ik denk helemaal nergens aan. Ik neem de bloemetjes in me op, de prachtige stuifduinen, alles, ik luister naar de vogels en dat is het. We volgen de roodwitte Pieterpad-paaltjes en de aanwijzingen in het boekje en verder hoeft er niets. Zo kan ik uren doorgaan, denk ik nog.
Tot we er bijna zijn. We hoeven ‘alleen nog’ het Balloërveld over te steken, het grootste restant woeste heide in Drenthe. Prachtig, maar het is al weken droog en dus is het pad geen pad maar een kilometerslange zandbak. Met zware benen van de kilometers die al achter ons liggen, ploegen we er doorheen. Het waait en het zand komt op plekken waar het normaal alleen komt tijdens een bezoek aan het strand. Leuk hoor, dat nu. Maar mag het nu alvast straks zijn?

Wandeltip

Sommige mensen (zoals ik) hebben de pech dat ze heel blaargevoelig zijn. Er zijn allerlei tips voor: dubbellaags sokken, voeten insmeren met vaseline, natuurlijk je schoenen goed inlopen voor je aan een lange wandeling begint… Het enige wat mij helpt, zijn de speciale blarenpleisters met daar overheen een goede laag tape.

De wandelaar

Susan Haveman (1971) is getrouwd met Erik en moeder van Daan en Thomas. Ze woont in ’s-Graveland en is altijd op zoek naar het mooie in het leven. Samen met haar vriendin Jacoliene loopt ze het Pieterpad. Lees haar avonturen elke maand in Zin.