‘Wij passen bij elkaar, maar leven ook los van elkaar’

Nieuwe liefdesrubriek!

Zin 1 juni 2021

Ze hebben misschien wel de meest gewilde maar minst uitgevoerde relatievorm: getrouwd maar apart wonend. Schrijver Susan Smit (1974) woont met haar kinderen Linde en Goof in de Amsterdamse Jordaan terwijl journalist Onno Aerden (1967) en zijn dochters Josephine en Charlotte in een ander deel van de hoofdstad wonen. Nú in Zin: hoe doen zij het samen?

Waarom zijn jullie getrouwd als je niet bij elkaar woont?

Onno: “Ik heb lang gedacht dat samenwonen, een gezamenlijk dak boven je hoofd, het ultieme bewijs van liefde tussen partners was. Maar na vier keer samengewoond te hebben, weet ik dat het niet wil zeggen dat alles dan perfect is. Susan heeft me geleerd dat liefde niets met samenwonen te maken heeft – beetje gek misschien, maar daar moest ik echt achter komen. Via Susan heb ik mezelf ook op andere vlakken beter leren kennen, heb ik korte metten met allerlei demonen uit mijn verleden kunnen maken: jaloezie, verlatingsangst, controlezucht. Door Susan ben ik voor het eerst geland in een relatie.”
Susan: “Wij hebben een MAT-relatie – married apart together – zeg ik altijd. Bij Onno herken ik een bepaalde gevoelsdiepte die zorgt voor verwantschap. Wij zijn met elkaar verbonden, wij passen bij elkaar maar leven ook los van elkaar. Ik heb veel ruimte nodig, Onno óók: wij geven elkaar die ruimte. Je kunt in een huwelijk de behoefte hebben om alleen te zijn maar ook de behoefte om gevoelens en ideeën vrij te bespreken. Er zijn niet veel mannen bij wie dat kan, ik heb daar lang naar gezocht.”

Wat voor effect heeft Corona op jullie relatie gehad?

Susan: “Het heeft effect op ons werk gehad, maar niet op onze relatie; we zitten toch niet op elkaars lip. De luxe van twee huizen leidde ertoe dat onze relatie, anders dan bij anderen, niet onder druk is komen te staan.”
Onno: “Wat ik bizar vond, is dat Susan op onverklaarbare wijze, tussen het thuis lesgeven aan de kinderen door, haar beste boek tot nu toe heeft geschreven. Ik weet niet hoe ze het voor elkaar heeft gekregen maar het boek moest af en in plaats van naar elkaar te trekken als de kinderen er niet waren, heeft Susan op haar ‘vrije dagen’ geschreven.”
Susan: “Nou ja, ik heb het boek áfgeschreven, de basis was er.”
Onno: “Ik vind het heel bewonderenswaardig.”

Hebben jullie nog een bucketlist?

Onno: “Ik haat een bucketlist, het klinkt alsof je leven niet compleet is zonder dat je alles hebt afgevinkt. Ik kies liever voor het onverwachte. Waarbij ik moet zeggen dat ik het kleine, huiselijke op waarde weet te schatten.”
Susan: “We dromen van oud worden in een gezamenlijk nestje, op de Amsterdamse Bloemgracht bijvoorbeeld.”
Onno: “Of ergens buiten, in het groen…”
Susan: “Onno heeft een huisje in Frankrijk. Ik kan me echt verheugen op die lange tafel in het gras, lekker eten met kinderen en kleinkinderen. Dat is een droom die ik met me meedraag en die ik ook wel zie gebeuren. Dat is belangrijker dan de Himalaya beklimmen of zo.”