We kunnen gelukkig een loods in springen voor de hoosbui losbarst

Susan wandelt het Pieterpad in 26 etappes in 16 afleveringen. Deze keer aflevering 6: van Schoonloo naar Coevorden .

Op ontdekkingsreis naar Sleen

Het is mei, het is warm en we hebben besloten in één weekend twee lange etappes te lopen: van Schoonloo naar Sleen en van Sleen naar Coevorden. Omdat het Hemelvaart is blijven twee nachtjes slapen en mogen de mannen mee. Omdat ik als typische randstedeling nog nooit van Sleen heb gehoord, logeren we daar in een prachtige tot B&B verbouwde boerderij.
Hoe dichterbij de datum van de wandeling komt, des te warmer wordt het en des te benauwder krijgen wij het bij het idee dat we dan twee etappes van ruim 20 kilometer moeten lopen. Tot Jacco op het briljante idee komt dat we die twee etappes ook best over drie dagen kunnen uitsmeren. Zo gezegd, zo gedaan: we vouwen de heren, hun fietsen en alle spulletjes in onze auto’s en gaan op ontdekkingsreis naar Sleen. We worden afgeleverd in Schoonloo en terwijl zij uitpakken, beginnen wij aan het eerste stuk. We starten heerlijk in het bos, lopen over de Flintenweg, een van de werkverschaffingsprojecten (rond de Tweede Wereldoorlog) en langs de Tweelingen, meertjes waar we niks anders horen dan kikkers en vogeltjes. Als je daar niet zen van wordt…

We houden het voor gezien bij het monument dat is opgericht ter ere van de dames Bertje Jens en Toos Goorhuis-Tjalsma, de twee wandelende vriendinnen die tussen 1978 en 1983 het Pieterpad hebben uitgezet.
De volgende dag is het minder zonnig, maar net zo warm en we hobbelen door. We zien onze B&B in de verte liggen. Het kerkje van Sleen is open en dus kan ik eindelijk een kaarsje opsteken voor Thomas. De tocht is mooi en verloopt voorspoedig.
De volgende dag plak ik voor de laatste keer de onvermijdelijke blaren (bij mij dan) af en dan beginnen we aan het laatste stukkie van Holsloot naar Coevorden. De klaprozen bloeien, de asperges worden gestoken en ineens komt er een lucht aan om bang van te worden. We zijn net in Dalerveen en kunnen gelukkig een loods in springen voor de hoosbui losbarst. We zoeken naar iemand om te laten weten dat we er zijn, maar het jongetje op de skelter lijkt zich niet druk te maken over de aanwezigheid van twee vreemde vrouwen en de volwassen werknemer die even later opduikt ook niet. Dus we drinken thee, wachten af en dan is het weer droog. Wat doen we? Weggaan zonder te bedanken voelt zo onaardig, maar we gaan toch maar. Lieve mensen van Bouwbedrijf Bouwer: alsnog bedankt!

De wandelaar

Susan Haveman (1971) is getrouwd met Erik en moeder van Daan en Thomas. Ze woont in ’s-Graveland en is altijd op zoek naar het mooie in het leven. Samen met haar vriendin Jacoliene loopt ze het Pieterpad. Lees haar avonturen elke maand in Zin.