‘Ik heb mijn oude gympen aan in een poging blaarloos te lopen’

Susan wandelt het Pieterpad in 26 etappes in 16 afleveringen. Deze keer aflevering 7: van Coevorden naar Hardenberg.

Van noord naar zuid

Smaken verschillen, ook onder wandelaars. Op social media kun je volop discussies over het Pieterpad volgen. Loop je van noord naar zuid of van zuid naar noord? Wij doen min of meer per ongeluk het eerste. Omdat het ons het meest logisch leek, niet omdat we Limburg mooier vinden dan Groningen. Er zijn mensen die dat vinden, maar wij vonden het platte, vlakke Groningen in januari prachtig, mysterieus en alles behalve saai. Ik ben wel blij dat we niet meteen in het begin heuvels moesten beklimmen, dat heeft vooral met mijn aanvankelijke gebrek aan conditie te maken – het lopen op zich was al uitdaging genoeg. Andere wandelaars zweren bij de omgekeerde route, omdat je dan lekker de zon in je rug hebt.

Warme dag

Vanmorgen was dat een goed idee geweest, die zon in de rug – het belooft 30 graden te worden vandaag. Mijn tropenjaren (we hebben zeven jaar in Maleisië gewoond) komen nu goed van pas: ik weet dat het meevalt, als we maar vroeg beginnen. ’s Middags om drie uur is het op z’n heetst, dus dan moeten we klaar zijn.
Om acht uur vertrekken we uit Coevorden. Ik heb mijn oude gympen aan in een poging blaarloos te lopen, maar in het hoge gras loop ik meteen natte sokken op: lekker koel, zullen we maar zeggen.
We zijn gewaarschuwd voor een etappe met veel asfalt, welke dat was konden we maar niet onthouden. Zou het deze zijn? Er zijn wandelaars die daar over mopperen. Ik vind het ook leuk om door een natuurgebied te banjeren alsof je de eerste bent die daar loopt. Maar als mijn benen moe worden, vind ik een asfaltweg een verademing: effen en hard, dan hoef je niet zo veel moeite te doen. Deze etappe kom ik wat dat betreft aan mijn trekken, want onverharde stukken zijn meer uitzondering dan regel.

Zwerfkeien

De hoogtepunten op deze route zijn gemaakt door mensenhanden. De Drentse Poort, een kunstproject van zwerfkeien, is onderdeel van een stenen beeldenroute. In de boom zien we de vlaggetjes en wandelsokken van de beroemde Pieterpad-kabouters: creatieve uitingen van mede-Pieterpad-ers. Gramsbergen is een snoezig, rustiek stadje. In het Engelandsche Bosch vinden we even verkoeling. Hoe mooi ook, we zijn blij als we langs de Vecht Hardenberg in zicht krijgen – keurig vóór drie uur. Op het heetst van de dag zitten wij lekker in de auto naar huis, met de airconditioning aan!

De wandelaar

Susan Haveman (1971) is getrouwd met Erik en moeder van Daan en Thomas. Ze woont in ’s-Graveland en is altijd op zoek naar het mooie in het leven. Samen met haar vriendin Jacoliene loopt ze het Pieterpad. Lees haar avonturen elke maand in Zin.