‘Als u dit leest, is Peter R. de Vries alweer een tijdje dood’

Een nieuwe column van Hanneke Groenteman: Ik zag niet alleen die hoekige misdaadjournalist, maar een man met een groot geweten en helder verstand.

Onrecht

Als ik dit schrijf, wordt bekendgemaakt dat Peter R. de Vries is overleden. Negen dagen nadat hij op monsterlijke wijze in Amsterdam was neergeschoten. Ineens is alles wat ik hier wou opschrijven onbelangrijk geworden. Als u dit leest, is hij alweer een tijdje dood. En begint de hitte van deze moord, die ik nu voel, af te nemen. Waarschijnlijk zijn er alweer nieuwe actualiteiten voor deze gruwel geschoven. Misschien trekt er al een beetje mist op rond de herinnering aan die dappere Peter R., waar ik nu, op dit moment, onophoudelijk aan denk. Hij was geen pleaser in de openbaarheid, op het eerste gezicht. Maar hij heeft menig hart veroverd, door zijn vasthoudendheid, zijn onvermoeibare strijd tegen wat hij als onrecht ervoer, zijn loyaliteit met slachtoffers die een dierbare hadden verloren.

Nacht van de Vluchteling

Mijn hart heeft hij jaren geleden gestolen, bij een Nacht van de Vluchteling. Dat zijn jaarlijkse bijeenkomsten waarbij uitgeprocedeerde asielzoekers (‘illegalen’) een nacht doorbrengen bij in comfort en vrijheid levende Nederlanders, zoals ik zelf. Ik woon waar ik ben geboren, moest ooit vluchten voor Hitler, maar heb dat, met mijn ouders en door hulp van dappere Nederlanders, overleefd. Sinds de oorlog leef ik in vrede, heb ik een goed dak boven mijn hoofd, fijn werk en een heerlijke familie. Mede daarom doe ik regelmatig mee aan die Nacht van de Vluchteling. Die begint met een gezamenlijk diner in het Amsterdamse stadhuis. Dan komt iemand, of een gezin, een nacht bij je logeren. Je maakt contact met mensen die je anders zelden ontmoet (althans ik niet). Tot slot, weer in het stadhuis, is er een gezamenlijk ontbijt. Onvergetelijke bijeenkomsten zijn het.

Hartstochtelijk betoog

Bij het diner spreekt altijd iemand, vaak een bekende Nederlander, uit zijn of haar hart. Een paar jaar geleden was dat (tot mijn verrassing) Peter R. de Vries. Hij nam geen vluchteling mee naar huis, maar hield een hartstochtelijk betoog bij het diner. Hij hekelde in niet mis te verstande bewoordingen het overheidsbeleid ten aanzien van vluchtelingen, met name van uitgeprocedeerden, die vaak zonder aanzien des persoons als criminelen (namelijk illegaal hier verblijvenden) worden gezien. Hij hekelde ook die Nederlanders die gemakzuchtig verkiezen weg te kijken van het lot van deze mensen en op partijen stemmen die ons land van vreemde smetten vrij willen hebben. Hij was kritisch op onze volksaard, die ook in het verleden blijk heeft gegeven van opportunisme en lafheid. En toen, bij dat betoog, heeft hij mijn hart gestolen. Ik zag niet alleen de bekende, hoekige misdaadjournalist, maar een man met een groot geweten en een helder verstand. Later, toen hij zich uitsprak voor een ruimhartig kinderpardon, voelde ik dat weer. En dan was hij bij alles wat hij was ook nog supporter van Ajax. Helemaal mijn man. Ik ga Peter R. de Vries nooit vergeten.

Hanneke Groenteman (1939) is programmaker, journalist en schrijver. In Zin schrijft ze over waar ze tegenaan loopt. Hanneke heeft één zoon, Gijs. Hij heeft vier kinderen (twee dochters en twee zonen). Zij zijn Hannekes Grote Liefde.

Nooit meer een column van Hanneke missen? Met deze aanbieding lees je Zin wel erg voordelig.