Wandelen verfrist & ontstrest

Ga zoveel mogelijk naar buiten! Dat is de levensles die journalist Louël de Jong graag met ons deelt. Wandel in het bos om de hoek, door drassige weilanden, over Europese kustpaden, in de bergen. Met vriendinnen, je hond, je kinderen. Wandelen verrijkt, kalmeert. En vaak poppen ook nog de beste ideeën op!

Knoop in maag

Sinds 2013 is wandelen een dagelijkse bezigheid dankzij de komst van hond Keet – type jachthond waarmee gewándeld moet en een blokje om niet volstaat. Goed voor haar, maar ook voor mij, dat gebanjer door plassen, die wind langs de oren, gebladerte zien komen en gaan en sluiproutes kiezen tussen dennenbomen en bosbessenstruiken. Veel mensen ontdekten dit tijdens de corona-lockdown, ik had die levensles al gehad. Zo wil ik het best noemen: een levensles. Want al dat gewandel heeft me verrijkt. Het is louterend en verfrist letterlijk en figuurlijk je hoofd. ‘Ga zoveel mogelijk naar buiten’ zou ik dan ook willen toevoegen aan rijtjes waarin ook ‘angst is een illusie’, ‘vriendschap kost onderhoud’ en ‘alles gaat voorbij’ staan. Ga ik het bos in met een knoop in m’n maag of te hoge ademhaling, na een klein uur kom ik terug met een lichter gevoel. Niet dat die prangende deadline verdwenen is of dat dilemma helemaal opgelost, maar ik heb afstand kunnen nemen. Onbewust trouwens. Gewoon door te lopen, het seizoen te ruiken en wolkenluchten te zien openbreken. Het maaldenken ebt langzaam en onopvallend weg. Naast dat dit rustgevend is, poppen in die stilte vaak als bonus ook nog goeie ideeën op.

Het w-woord

Tegelijk ga ik ook weleens aan de wandel om juist met iemand te praten. Dat gaat gemakkelijk als je naast elkaar loopt, in eenzelfde cadans, omringd door ruimte en groen. Zo wandel ik met vriendin Nicole geregeld een Klompenpad en liep ik met mijn ‘Spanje clubje’ een prachtig stuk op de Camino de Ronda langs de Costa Brava-kust. Extra onbetaalbaar: tijdens het uitlaten van Keet heb ik de beste gesprekken met mijn kinderen (21 en 17 jaar). Tumult met vrienden, verliefdheden en hun complexiteiten, schoolkeuzes, onzekerheden, grappige voorvallen, plannen, alles komt voorbij. Thuis hebben we ons eigen programma, hier niet.
We wonen om de hoek bij oude bossen en zandverstuivingen, dat is een geluk, maar we gaan ook verder van huis. ‘Noem bij kinderen vooral niet het w-woord!’ kreeg ik ooit als dringend advies. Niet zeggen dus dat je gaat wandelen, maar: “Verderop schijnt een heel mooie baai te zijn om te zwemmen.” Met die missie maakten we met het gezin een prachtige rondwandeling op schiereiland Saint-Jean-Cap-Ferrat, aan de Côte d’Azur. Op een warme, lome namiddag liepen we over een goudgeel kustpad langs grillige rotsen, imposante villa’s, bougainville en já daar was de beloofde baai voor een duik in de Middellandse Zee. En zo lokte ik vanuit het Zwitserse Zermatt de kinderen mee een alm op om schattige Walliser zwartneusschapen te aaien op een schaapherdersfeest.

Verbinding

Wandelen zorgt voor verbinding. Met jezelf, met de ander, met de natuur. Ik weet nu hoe bepaalde vogels fluiten, dat sommige mossen van dichtbij net tropische eilandjes zijn, hoe een veld met hoog gras in de ochtenddauw verandert in een zee van diamanten. Dat lijkt niks, tegelijk is het alles. Het zet dingen in perspectief. In de natuur gaat alles namelijk gewoon door, óók als je liefdesverdriet hebt of een misser op je werk hebt begaan. Binnenkort heb ik zicht op de machtige Mont Blanc. Ik sta te popelen om na twee jaar weer een besneeuwde bergtop te zien. Toch weet ik inmiddels dat fijn wandelen overal kan, het liefst op goede schoenen.

Meer wandelverhalen

Lees het hele verhaal in Zin 11. Daar vind je ook de mooiste wandelroutes in Europa, fijne wandelboeken en een lijstje met gezondheidsvoordelen. Dit nummer ligt nu in de winkel of bestel je hier eenvoudig online.

Tekst en beeld: Louël de Jong

Afbeelding boven: Camino de Ronda, wandelpad langs de Costa Brava-kust