‘Vandaag zijn we op op de Sallandse Heuvelrug en dat zullen we weten!’

Susan wandelt het Pieterpad in 26 etappes in 16 afleveringen. Deze keer aflevering 9: Ommen naar Hellendoorn.

Uitdaging

Het Pieterpad is een uitdaging. Dat zit ’m niet altijd in het aantal af te leggen kilometers per etappe. Het zit ’m tot nu toe ook niet echt in het weer, dat is allemaal goed te doen. Het zit ’m vaak in de omstandigheden. Soms is het een uitdaging om er te komen. Soms doet het lijf niet helemaal wat ik wil (blaren, zere rug). Soms moeten we ons over een angst heen zetten, voor honden bijvoorbeeld. Maar vandaag zit de uitdaging voor het eerst in de heuvels.

Heuvelrug

Tot nu toe is Nederland heerlijk vlak gebleven en dat was prima voor de niet al te geoefende wandelaars die wij zijn. Nu zijn we op de Sallandse Heuvelrug en dat zullen we weten! De eerste heuvel, de Besthmenerberg, is een 33 meter hoge voorpost van die heuvelrug en daar staat dan ook nog een uitkijktoren op. We zijn nog fris en fruitig – natuurlijk beklimmen we die toren eventjes. We zijn er nu toch. Als we boven staan, zien we in de verte de volgende Pieterpadtop al weer liggen (al weten we dat dan nog niet).

Ruiters

De volgende horde blijken twee ruiters op héél grote paarden. Mijn angst voor honden hebben we al behandeld, net als mijn verdedigingsreflex: Jacoline voor me trekken. Voor paarden ben ik veel banger dan voor honden. Dat stamt uit de tijd van het originele Ponypark Slagharen waar een pony mij – toen klein, blond, schattig en zo licht als een veertje – chagrijnig van zijn rug afwierp. Het is niet meer goed gekomen. Ik vind paarden gróót en onbegrijpelijk. Deze paarden en hun ruiters willen langs de Steile Oever en dat snap ik dan weer wel, want dat is prachtig. Maar daarvoor moeten ze door een hek en dat is vanaf een paardenrug behoorlijk lastig open te krijgen. Jacoline toont zich wederom een held en houdt galant het hek open, terwijl ik op veilige afstand (in de bosjes) afwacht tot het gevaar geweken is.

Navigeren

Ik kom weer een beetje bij als we via een prachtig heidegebied vol gigantische jeneverbessen onze weg vervolgen. Helaas is dat van korte duur. De Archemerberg doemt voor ons op, en dat vinden we met z’n 75 meter een indrukwekkende top. Het is flink zwoegen om erop te komen, al blijken we nog te boffen. Boven komen we een hardloopster bezig die al een uur probeert de paarse route naar de camping te volgen. Ze komt alleen steeds op hetzelfde punt uit. Na uitvoerig overleg besluit ze de paarse pijlen te laten voor wat ze zijn, ze zoekt in de verte het dorp waar de camping ligt en dendert puur op richtingsgevoel de helling weer af. Het is te hopen dat ze het gevonden heeft. Wat zijn wij blij met de duidelijke rood/witte markering waarmee ons Pieterpad aangegeven is. Het is al genoeg uitdaging zonder ook nog te moeten navigeren!

De wandelaar

Susan Haveman (1971) is getrouwd met Erik en moeder van Daan en Thomas. Ze woont in ’s-Graveland en is altijd op zoek naar het mooie in het leven. Samen met haar vriendin Jacoliene loopt ze het Pieterpad. Lees haar avonturen elke maand in Zin.