‘Het mooiste in je leven gebeurt altijd samen’

Stef Bos (1961) is singer-songwriter en woordkunstenaar. In Zin schrijft hij over zijn leven als muzikant en als echtgenoot en vader.

Niet hechten

Samenzijn. Ik heb het moeten leren en ik leer het nog steeds. Het leek of ik in de wieg was gelegd als eenzaat. Mijn moeder betreurde dat later. Ze beweerde dat ze mij, toen ik klein was, te lang alleen in de box had laten zitten. Terwijl zij in de juwelierswinkel werkte die zij met mijn vader had opgebouwd. “Het is mijn schuld jongen, dat je zo solitair door het leven gaat,” zei ze. Ik repliceerde: “Mama, zolang ik niet ongelukkig ben, moet jij je geen zorgen maken.” Maar ik begreep wat ze bedoelde. Mijn liefdesleven floreerde alleen maar zolang de achterdeur openstond om te ontsnappen. In Zuid-Afrika noemden ze mij een Kopkluisenaar of een Alleenloper. Ik ging mijn eigen gang maar dat had ook zijn voordelen. Ik zocht avontuur en reisde de hele wereld rond. Ik hechtte mij nooit genoeg om echt samen te stromen.

Waar zijn die ringen?

Maar mijn moeder had een vooruitziende blik. Toen zij en mijn vader besloten te stoppen met de juwelierswinkel omdat de kanker zijn intrede deed, zei ze tegen mijn zus: we moeten wel een set trouwringen voor Stef bewaren voor als hij toch ooit, et cetera. Mijn zus zei: mama, dat gaat nooit gebeuren, geloof me. Maar mama was eigenwijs en ze bewaarde een set ringen – we schrijven het jaar 1988. Precies tien jaar na een heroïsch gevecht moest zij het onderspit delven. Kort voor haar dood riep ze mijn zus en zei: “Dit zijn de trouwringen voor Stef, bewaar ze voor het moment dat hij toch nog besluit zijn leven met iemand te delen.” Weer tien jaar later, in 2008, meldde ik tijdens een familiediner dat ik ging trouwen. Iedereen viel van zijn stoel, mijn zus raakte lichtelijk in paniek: waar had ze die verduivelde ringen gelaten?

Angst voor het leven

Maar opeens kwamen ze tevoorschijn en bleek de ring voor mijn toekomstige vrouw naadloos te passen. Mijn moeder regeerde over het graf heen. Had geduld voorbij de dood. Was ook degene die ongeveer het vleesgeworden ‘samenzijn’ symboliseerde. Jonge meid in de oorlog, van alles meegemaakt en levend met het idee dat het mooiste in je leven altijd samen gebeurt. Een vrouw die voorbij zichzelf kon denken. Die wist dat je jezelf pas echt leert kennen in de ogen van een ander. Ik moest veel aan haar denken aan het begin van deze Coronatijd, waarin samenzijn opeens het gevaar van besmetting met zich meedroeg. Mijn vader had zich netjes aan de regels gehouden als hij nog had geleefd maar voor mijn moeder stond de angst voor de dood gelijk aan de angst voor het leven. De regelgevers hadden aan haar een pittige gehad. Het voorjaar van 2020 werd voor menig gezin een soort verplichte huwelijkstherapie. Wij zaten met ons gezin thuis opgesloten in Kaapstad en dat ging gelukkig goed. We kwamen dichter bij elkaar. Op een avond dacht ik aan mijn moeder en wist: als jij mij niet het ‘samenzijn’ had voorgeleefd, was mijn wereld nu ingestort. Dus als je dit ergens kunt lezen dan moet je weten: Mama, ik lijk steeds meer op jou.

Stef Bos (1961) is singer-songwriter en woordkunstenaar. In Zin schrijft hij over zijn leven als muzikant en als echtgenoot en vader. Stef is getrouwd met de Zuid-Afrikaanse kunstenares Varenka Paschke. Samen hebben ze drie kinderen: zoon Kolya (11) en dochters Lorelei (9) en Vonkie (4). Ze wonen afwisselend in Zuid-Afrika en in Vlaanderen. Stef staat op het moment weer in de Nederlandse en Vlaamse theaters.
Nooit meer een column van Stef missen? Met deze aanbieding lees je Zin wel erg voordelig.