‘Het nieuws van onze geboorte werd gezien als een 1 aprilgrap’

De een is klein en tenger, de ander groot en fors. Als twee-eiige tweeling van verschillende geslachten lijken Tineke en Harry uiterlijk al weinig op elkaar, maar ook hun karakters zijn behoorlijk verschillend. Toch voelen ze zich intens met elkaar verbonden. Zó verbonden dat ze hun tweelingband hebben bezegeld met een tattoo.

Twee hartjes, één hoofdje

Harry: “We zijn op 1 april geboren, geen grap, maar onze moeder wist het niet. De dokter had bij een controle wel gezegd dat het leek alsof hij twee hartjes hoorde, maar dat hij maar één hoofdje voelde.”
Tineke: “Die dokter vertelde uiteindelijk een week voor de geboorte aan onze vader dat hij óf twee kinderen zou krijgen óf een zwaar gehandicapt kind. Onze vader was een nogal introverte man en heeft het alleen aan zijn ouders verteld. Onze moeder wist bij de bevalling dus nog van niets!”
Harry: “Onze komst zorgde wel voor een hoop consternatie in de familie. Toevallig zat de hele familie bij elkaar in het huis van een oom en tante, omdat die dag de oma van onze moeder begraven zou worden. Toen mijn ouders de familie per telefoon het blije nieuws vertelden dat er twee baby’s waren geboren, reageerde die verstoord. Want hoe konden ze nou zo’n flauwe 1 aprilgrap uithalen op de begraafdag van opoe! Het kostte mijn vader echt even tijd om duidelijk te maken dat er van een grap geen sprake was. Toen waren ze wel blij.”
Tineke: “Onze moeder vond het helemaal geweldig, twee baby’s, ruim vijf jaar na hun eerste zoon. Ze behandelde ons ook echt als een tweeling: hetzelfde bedje, dezelfde kleding. Ze maakte die kleding zelf: voor Harry een pofbroekje en voor mij een jurkje uit dezelfde stof. En zo gingen we dan uit wandelen door het dorp. Ze waren apetrots op ons! We leken toen al niet op elkaar, Harry was al groter en forser, maar die kleding benadrukte het en we werden door de buurt echt als tweeling gezien.”

Maanden niet samen

Harry: “De eerste vorm van afgescheidenheid heb ik ervaren toen we in de tweede klas zaten. Ik werd ziek en moest naar het ziekenhuis. Ik lag op de kinderafdeling op de zevende verdieping en er mocht daar geen bezoek van kinderen komen, alleen ouders waren welkom. Dus ik mocht mijn zusje niet zien, een paar maanden lang! De zuster tilde me dan op en zette me voor het raam. Met mijn neus platgedrukt tegen het glas kon ik dan naar mijn zusje zwaaien, zeven verdiepingen lager.”
Tineke: “Het was echt verschrikkelijk, ook voor mij. We sliepen destijds in een stapelbed en wisselden elke week van onder naar boven. Nu lag ik daar helemaal alleen. Ik miste Harry zo ontzettend.”
Harry: “Toen ik uiteindelijk terugkwam op school, had ik zo’n achterstand opgelopen dat ik de tweede klas moest overdoen, terwijl Tineke overging naar de derde. Werden we weer uit elkaar gehaald. Dat was heb ik echt als traumatisch ervaren.”

Zin in meer?

We hebben nagenoeg op dezelfde plek een ongeluk gehad met de auto. Zij ging over de kop en ik tegen een boom. Apart, toch? Lees het hele interview met Harry en Tineke in Zin 12. Dit nummer ligt nu in de winkel of bestel je eenvoudig online.

Tekst: Calista van Amerongen. Beeld: Hester Doove