Het wandelen helpt tegen verdriet

Susan wandelt het Pieterpad in 26 etappes in 16 afleveringen. Deze keer aflevering 11: Van Laren naar Vorden

Donkere dagen

Een bijzondere etappe lopen we vandaag. Allereerst omdat we aan het eind van deze etappe op de helft van het Pieterpad zijn. Maar ook omdat de zomer duidelijk achter ons ligt. We komen overal paddenstoelen tegen, niet langer alleen maar die leuke rood-witte die de weg wijzen. De velden zijn leeg of worden leeggehaald. En de blaadjes verkleuren.
Ik heb er moeite mee, met dat eind van de zomer. Altijd al wel een beetje gehad, maar nu word ik er echt verdrietig van. Onze zoon Thomas is in oktober overleden en sindsdien heb ik mijn eigen seizoenen. Van oktober tot en met december is alles echt heel donker. Niet dat ik niet functioneer, maar het is dan wel hard werken en het verdriet eist veel meer ruimte op. De dagen rond zijn sterfdatum, 27 oktober, zijn het heftigst. Maar ook december, met zijn verjaardag en de feestdagen, blijft lastig.

Altijd iets moois

In januari stap ik voor mijn gevoel een drempel over. Een nieuw jaar, de moeilijkste dagen achter de rug en dan worden de dagen ook iets langer; ik kan er weer tegenaan, steeds een beetje beter. Alsof ik samen met de natuur opbloei. De zomermaanden zijn mijn beste maanden, met veel energie voor feestjes, vrienden, leuke dingen – dan zijn er dagen dat het verdriet ver weg lijkt. Maar nu is de zomer over en het idee dat al dat donkers er weer onvermijdelijk aankomt, maakt me verdrietig. Des te meer reden om goed om me heen te kijken bij het wandelen, want er is altijd wel iets moois te zien en wonderlijk genoeg helpt dat.

Op de helft

Nou ja, zo wonderlijk is dat niet. Er zijn zoveel onderzoeken die uitwijzen dat wandelen helpt tegen depressies en dat is zo. Zeker met een lieve vriendin die zorgt dat je het ook echt gaat doen. Dus we wandelen langs het Twentekanaal en de Berkel, over landgoed Velhorst met z’n beukennootjes, eikels en kastanjes.
Bij kasteel Den Bramel pauzeren we en lezen de spookverhalen, maar natuurlijk is er geen spook te zien. Maar hoe meer we in de buurt van Vorden komen, des te sprookjesachtiger wordt het bos. Ik kan niet uitleggen waarom precies, maar er hangt zo’n bijzonder sfeertje – net het Sprookjesbos van de Efteling. Kasteel Vorden vormt wat dat betreft echt de kers op de taart. En dan zijn we er: een mooie houten wegwijzer vormt het eindpunt. 232 kilometer van Pieterburen. Of 236. Hoe ver we precies zijn, is een klein beetje onduidelijk, maar wat maakt het uit? We zijn op de helft. En de rest komen we ook wel door.

De wandelaar

Susan Haveman (1971) is getrouwd met Erik en moeder van Daan en Thomas. Ze woont in ’s-Graveland en is altijd op zoek naar het mooie in het leven. Samen met haar vriendin Jacoliene loopt ze het Pieterpad. Lees haar avonturen elke maand in Zin.