‘Ik kan de kanker niet wegnemen maar het wel draaglijk maken’

Petra maakt met haar beroep hét verschil in de maatschappij

Zin 16 januari 2022

Werken met passie. Dat is wat Elisa, Erwin, Petra en John elke dag doen. Ze houden niet alleen ontzettend veel van hun baan, maar maken met hun beroep ook hét verschil in de maatschappij. Het verhaal van oncologieverpleegkundige Petra (1972). Ze verzorgt al bijna 25 jaar met veel liefde de patiënten op de oncologieafdeling in het Radboudumc. Hoewel ze regelmatig te maken heeft met leven en dood, ervaart ze haar werk niet als zwaar. Eerder als iets van veel betekenis.

Mooie baan

Als ik met anderen over mijn beroep praat, hoor ik vaak: ‘Wat een zware afdeling’. Maar zo zie ik het niet. Natuurlijk, de mensen met wie ik werk, hebben allemaal kanker. Ze ondergaan zware behandelingen en niet iedereen wordt beter. Toch kan ik daar op een bepaalde manier wel afstand van nemen. Dat moet denk ik ook wel, want anders kun je dit werk niet doen. Het mooie aan mijn baan vind ik dat iedereen anders is. De een wil alles het liefst zelf ondergaan en de ander juist niet. Daarom tune ik altijd in op het level van de persoon die ik verpleeg. Komt er bijvoorbeeld een jonge vrouw binnen voor een opname? Dan weet ik door haar lange haar dat het waarschijnlijk om haar eerste behandeling gaat. Chemotherapie, bestralingen, een operatie: alles is nog helemaal nieuw voor zo’n patiënt en daarom ga ik dan net iets anders te werk. Zo leg ik haar in een eenpersoonskamer zodat ze niet meteen geconfronteerd wordt met patiënten die wel al hun haar zijn verloren. Of ik kom net wat vaker langs voor een gesprekje of eventuele vragen.

Emotioneel

Door mijn werk heb ik best wat mensen zien overlijden. Voor de patiënt en de familie is dit erg emotioneel. Ik voel hun verdriet dan ook, maar het is niet zo dat ik het mee naar huis neem. Dat zou ook niet goed zijn, want thuis kan ik er niks mee. Op de afdeling echter wel. Door te luisteren naar de patiënten en hun familie en ze uitleg te geven over het proces van doodgaan, probeer ik ze, waar ik kan, te ondersteunen. Thuis praat ik er soms met mijn man over, maar meestal bespreek ik het met mijn collega’s. Zij begrijpen mij vaak net iets beter omdat ze het zelf ook meemaken. We vormen zo’n fijn en warm team.

Kleine dingen

Sinds februari 2021 werk ik ook als casemanager op de polikliniek Oncologie. Hierdoor ben ik regelmatig bij de gesprekken van de oncoloog en de patiënt, en dat bevalt me goed. Juist omdat ik deze patiënten later meestal ook weer terugzie op de afdeling en zij dan meteen een vertrouwd gezicht hebben. Het zijn de kleine dingen die de patiënten het meest waarderen. Een luisterend oor of even een hand op iemands schouder. Het geeft mij veel voldoening als ik iets voor deze mensen kan betekenen. De kanker kan ik helaas niet wegnemen, maar ik kan het wel draaglijk maken. En daar zet ik me elke dag voor de volle honderd procent voor in.”