‘Ik heb een vluchtroute bedacht om mijn energie weer op peil te krijgen’

Een nieuwe column van Hanneke Groenteman: ‘Ik zoek een uitweg voor mijn drift, want die vreet energie en lost helemaal niks op.’

Vluchtroute

Ik ben er wel klaar mee. Dat hoor je Jan en alleman tegenwoordig zeggen als ze het over covid of corona of ‘de pandemie’ hebben. Ze zijn er wel klaar mee. Onzinnige uitdrukking eigenlijk, want wie kan het schelen of jij ergens klaar mee bent. En wat bedoel je precies met er klaar mee zijn? Denk je dat het virus zich daar iets van aantrekt? Dat jij ook maar enige zeggenschap hebt over alles wat ons overkomt? Ja, je kan je laten vaccineren, liefst zo vaak mogelijk. Je kan je gehoorzaam houden aan wat de Hoge Heren en Dames die erover gaan uitvogelen. Dat vind ik tenminste. Ik word een beetje driftig van de uitzichtloze discussies waarmee we doodgegooid worden. En in het verlengde daarvan zoek ik een uitweg voor mijn drift, want die vreet energie en lost helemaal niks op. Voor mij niet en voor niemand.
Dus heb ik een vluchtroute bedacht om mijn gemoed te sussen en mijn energie weer op peil te krijgen. Mijn vluchtroute is de kunst. De enige religie waar ik in geloof, die mij troost en verrijkt en verlicht. Kunst, in welke vorm danook. Die energie geeft en niet neemt.

Boeken

Ik zoek naar alles wat ik mooi vind. Bijvoorbeeld: boeken. Ik heb stapels boeken die ik nog moet lezen. Een paar voorbeelden: Van dit en dat en van alles wat (een intiem zelfportret van Martine Bijl). Je mag wel bang zijn maar niet laf (de enerverende en noodlottige geschiedenis van de familie Bakker), door Toni Boumans. Hele verhalen voor een halve soldaat door Benny Lindelauf (winnaar Woutertje Pieterseprijs 2021). In lichtjaren heeft niemand haast door Marjolijn van Heemstra (en ook haar dichtbundel Reistijd, bedtijd, ijstijd en haar theatervoorstelling Voyagers), De grote vertraging (verzamelbundel over de herontdekking van het wandelen). Stuk voor stuk boeken waarin ik begonnen ben en die ik dolgraag wil uitlezen.

Kunst

Maar ik ga, zolang het nog mag, ook ’s middags naar de bioscoop (The rescue, IDFA-documentaires, Herr Bachmann und seine Klasse, Un monde), of naar een matinee in het theater (Girls & boys door Hadewych Minis), ik zag via stream Isabelle Huppert vanuit de Stadsschouwburg in Amsterdam in Glazen speelgoed, het concert van Adele op de televisie, lachte me slap om Paul de Leeuws Busje komt zo en het briljante zaterdagavondprogramma Even tot hier van Van der Laan & Woe. Ik genoot van het jaaroverzicht van het Sinterklaasjournaal, ik zat op de punt van m’n stoel bij de Frontberichten op tv, ik zie urenlang de docuserie Get back van de Beatles, ik zag Max Verstappen in de Formule 1 winnen, ik geniet van podcasts (te veel om op te noemen), ga naar het Zaterdagmiddagmatinee in Het Concertgebouw…. en dan werk ik er ook nog bij (mijn favoriete bezigheid: interview-les geven). Ik bedoel, knappe covid die mij eronder krijgt. Leve de kunst.

Hanneke Groenteman (1939) is programmaker, journalist en schrijver. In Zin schrijft ze over waar ze tegenaan loopt. Hanneke heeft één zoon, Gijs. Hij heeft vier kinderen (twee dochters en twee zonen). Zij zijn Hannekes Grote Liefde.

Nooit meer een column van Hanneke missen? Met deze aanbieding lees je Zin wel erg voordelig.