‘Plotseling voelt ons oude huis ontiegelijk thuis’

Een nieuwe column van cabaretière Katinka Polderman: ‘Hoe is het mogelijk dat ik al die tijd niet heb gemerkt hoe thuis ik hier was?’

Blauwdruk

In het huis waar we nu zes jaar wonen ben ik nooit helemaal thuis geweest. Ik woonde er wel, maar ondertussen bleef ik me afvragen wanneer dit huis net zo thuis zou gaan voelen als mijn vorige huis. Het vorige huis, dat was de huurbovenwoning waar ik twaalf jaar woonde, waarvan de meeste jaren alleen. Dat huis was een verlengstuk van mezelf, een blauwdruk van twaalf jaar leven en (min of meer) volwassen worden. In elk hoekje lag een herinnering: er was het plekje waar het mandje van mijn hondje zaliger had gestaan, de plaats waar de poef stond toen ik de lelijke rotbank van mijn ex naar het grofvuil had gebracht, een schroeivlek van een sigaret op de vloerbedekking – een spoor van een van de vele feestjes.

Nooit thuis

Twaalf jaar vloekte ik op het huis, omdat het geen buitenruimte had, omdat er van de woningbouwvereniging alleen tapijt mocht liggen, omdat het net in de verkeerde buurt stond, omdat het gehorig was. Maar toen verhuisde ik, naar een echt grotemensenrijtjeshuis met een tuin en een mooie kachel, met een prachtige strakke vloer, een badkamer en een keuken die ik zelf had uitgezocht, een echt koophuis aan de andere kant van de stad. Hoewel ik de plafonds zelf heb gezet en gewit, hoewel ik de boekenkast in de hal zelf heb geschuurd en gelakt, hoewel de oudste hier leerde lopen, hoewel de bakker al wanneer hij me aan ziet komen het juiste brood in zijn snijmachine gooit, werd dit nooit thuis. Dacht ik.

Verkocht

We hebben een nieuwe woning gekocht en ons huidige huis grondig opgeruimd om het nóg aantrekkelijker te maken. Dat is goed gelukt: binnen een week was het verkocht. Nu het schoon is, en opgeruimd, en nu ik met de ogen van de makelaar en de kijkers naar ons huis heb gekeken, is het plotseling ontiegelijk thuis. Ik wil hier eigenlijk niet meer weg.
Hoewel de tuin op het zuiden elke zomer weer te warm wordt, mijn boeken niet meer in de woonkamer passen en het slaapkamertje van de jongste eigenlijk net te klein is, denk ik nu ineens: waarom zouden we hier in vredesnaam weggaan? Want hier is wél die prachtige keuken met glitter. En die enorme ramen, waardoor het altijd zo lekker licht is in huis. De school op twee minuten lopen, zelfs met een kleuter. Hier is zijn kamertje waar hij zo trots op is, mijn werkzolder met ’s zomers het heerlijke uitzicht op balkonnetjes van achterburen. Hier was ik zwanger, hier zaten we wekenlang te kleuren en te puzzelen tijdens schoolsluitingen, en als we eenden willen voeren, lopen we bij de plas verderop blindelings naar de plaats waar er altijd de meeste zitten. Hoe is het mogelijk dat ik al die tijd niet heb gemerkt hoe thuis ik hier was? We gaan van ons nieuwe huis een mooi huis maken, met een kamertje om trots op te zijn en een vaste route naar een eendenkolonie. Maar een thuis, dat zal het pas worden als we ooit weer verhuizen.

Katinka Polderman (1981) is cabaretier. Ze woont in Den Bosch met haar man Peter, zonen Bram (5) en Koen (1) en poes Beertje. Haar dagen vult ze met schrijven, tekenen, Lego en boeken. Het liefst dwaalt ze door onbekende Nederlandse provinciesteden en plaatselijke boekhandels.

Nooit meer een column van Katinka missen? Met deze aanbieding lees je Zin wel erg voordelig.