Als de zon even schijnt, lijken de blaadjes op de grond wel van goud

Susan wandelt het Pieterpad in 26 etappes in 16 afleveringen. Deze keer aflevering 13: Van Zelhem naar Braamt.

Winderige vlakte

Het regent veel vaker niet dan wel. We zijn heel wat etappes op weg en we hebben welgeteld één tropische regenbui gehad, in mei. Dan mogen we nog zo veel mopperen op het Nederlandse weer, maar dat valt toch echt niet tegen.
Het wordt wel onmiskenbaar kouder nu. Onze winterjasjes zijn weer mee en ik heb een beetje spijt van het thuislaten van mijn muts als we over een winderige vlakte wandelen en de wind mijn ene oor in en m’n andere uit waait. En oh ja, waar heb ik die wandelhandschoendjes ook al weer?
Somber is het niet, zelfs niet op die winderige vlakte. Het mooiste is wel van de bomen af nu, maar als de zon even schijnt, lijken de blaadjes op de grond wel van goud. Sfeervol, dat is het meer.
De etappe van vandaag is achttien kilometer en ongelofelijk afwisselend, dus veel tijd voor zulke bespiegelingen is er nou ook weer niet. We beginnen in de kerk van Zelhem, met de prachtige oude muur achter het pleiserwerk en duiken dan de velden in. Het Kolkstroeterpad is een pad langs een oude houtwal. De 137 wilde plantensoorten die zich daar schijnen op te houden, herkennen we niet, maar mooi is het evengoed.

Prachtige plek

Het visuele hoogtepunt en een uitstekende plek voor een pauze is Kasteel Slangenburg met de kenmerkende ronde torens. Het landgoed stamt al uit de 14de eeuw, maar de huidige vorm met de torens kreeg het pas 300 jaar later. Het is nu een gastenverblijf van de Benedictijnen, een prachtige plek om even te ontsnappen aan de hectiek van alledag. Wij moeten het met koffie en thee doen.
De volgende stop is bij de sluis De Pol, waar we over de Oude IJssel gaan. Het blijft indrukwekkend hoe mensen dat verzonnen hebben, en hoe het water aan de ene kant bruist en borrelt, terwijl het aan de andere kant rustig kabbelt. We eten een boterhammetje op de steiger, kijken hoe een oude visser zijn bootje aan de praat probeert te krijgen. Maar ook al schijnt er een waterig zonnetje, als we stil zitten, wordt het snel koud. Dus hup, in de benen en verder maar weer.

Mooie knotwilg

In plaats van de bijna gebruikelijke Pieterpad-kaboutertjes treffen we verderop in een oude knotwilg een soort natuurlijk kapelletje aan. Wel heel oecomenisch, want behalve een paar rozenkransen en kruisbeeldjes hangt er ook een ijzeren plaatje met daarop een paar gevouwen handen en een boeddhistisch teken. Ik vind het wel mooi: de grondgedachte achter iedere religie is tenslotte hetzelfde: gedraag je goed en wees een beetje aardig tegen andere mensen. Daar heb je niet per se een kerk of een ander gebouw voor nodig, natuurlijk. Een mooie knotwilg doet het net zo goed.

De wandelaars

Susan Haveman (1971) is getrouwd met Erik en moeder van Daan en Thomas. Ze woont in ’s-Graveland en is altijd op zoek naar het mooie in het leven. Samen met haar vriendin Jacoliene loopt ze het Pieterpad. Lees haar avonturen elke maand in Zin.