Vanaf de vroegste oudheid dragen mensen al dierenprints

De nieuwste trends op modegebied, de do’s maar ook de absolute dont’s voor ons: modejournalist Liddie Austin (1959) weet er wel raad mee.

Panterprint

Is dit niet een beetje too much? Ik sta op het punt om af te reizen naar Den Haag waar ik Frits Spits ga interviewen. In de gang schiet ik mijn panterjas aan maar ineens bekruipt me de twijfel. Wat sein ik met die jas uit? Voor alle zekerheid – je krijgt immers nooit een tweede kans voor een eerste indruk – besluit ik toch maar een neutrale zwarte jas aan te trekken. Daaraan kan niemand zich een buil vallen. Confronterend wel: ik zeg altijd dat panterprint inmiddels een soort neutrale kleur is geworden, maar kennelijk associeer ik het ergens diep van binnen toch nog met kattig, een tikje risqué, misschien zelfs met wat ordinair. Zoals het vroeger was: iets voor sekswerkers en jolige dames op leeftijd. Is dat omdat men er zo tegenaan keek toen ik opgroeide? Sinds wanneer eigenlijk is panterprint zo populair?

Geschiedenis

Tijd voor Fierce, het heerlijk geïllustreerde boek waarin Jo Weldon de eeuwenlange geschiedenis behandelt van panterprint, zoals zij (net als ik) voor het gemak alle prints van grote katachtigen aanduidt. Natuurlijk: vanaf de vroegste oudheid dragen mensen al dierenprints. Heel vroeger waren dat gewoon dierenhuiden. De Amazones, de mythologische Griekse krijgsvrouwen, hulden zich bijvoorbeeld in pantervellen. Zij voelden zich waarschijnlijk ook een beetje panter: krachtig, in staat om zich aan alle omstandigheden aan te passen en ontembaar. Later, in de middeleeuwen, kon je de status van de drager aflezen aan het type vacht dat werd gedragen: hoe exotischer de katachtige, hoe waarschijnlijker dat zijn vacht door een koning werd gedragen. Vanaf de tweede helft van de 18de eeuw maakte in de westerse modewereld het bont deels plaats voor het panterprintpatroon op stof. Er kwamen steeds meer mogelijkheden en dus steeds meer dragers, veelal vrouwen van het wat onafhankelijke soort. In de opkomende filmindustrie aan het begin van de 20ste eeuw, lees ik, werden panterprints ingezet als symbool van wellust en weelde. Er hing een zweem van gevaar omheen: een vrouw in panterprint was geen katje om zonder handschoenen aan te pakken! De kleding die filmsterren droegen, werd door het publiek gretig geïmiteerd, maar ‘gewone’ vrouwen beperkten zich tot een haarband in panterprint of een ochtendjas met een panterprintbies. Een panterjas zoals de mijne was toen écht not done.

Voor iedereen

Nieuw voor mij was dat ontwerper Christian Dior in 1947 panterprint in zijn befaamde New-Look-collectie opnam: een atypische nauw aansluitende jurk genaamd Jungle. Daarbij stond Dior duidelijk een bepaald type draagster voor ogen: ‘Panterprint is niks voor bedeesde, blonde types,’ zei hij. Ook het archetype van de fatale vrouw/ontaarde moeder droeg in films niet zelden een panterprintje (denk – donkerharige – Mrs Robinson in The Graduate). Ik vrees dat ik dat heb opgeslagen in mijn onderbewustzijn. Maar al vanaf de jaren 80 werd panterprint door iedereen gedragen: door rijk en minder rijk, slank en minder slank, oud en veel minder oud, door vrouwen en sommige mannen, door Kate Moss, Jackie Collins, Kurt Cobain, Beyoncé. En door mij.

Betekenis

Ook dit voorjaar is de panterprint alomtegenwoordig. Heel begrijpelijk, vindt Weldon: ‘Panterprint heeft oneindig veel betekenissen: luxe, vrijheid, verzet, verre landen, ondeugende avonturen en haute couture, het strand, de slaapkamer, je beste, slechtste, ordinairste of stoerste kant, je voorliefde voor hip of vintage, het goddelijke in je, je superkracht. Al deze betekenissen en meer: wie panter draagt, geeft daar zelf een betekenis aan.’ Bij nader inzien had ik best mijn panterjas kunnen aantrekken naar mijn interview met Frits Spits. Hij had gezien dat ik er mijn nieuwsgierigste kant mee uitdrukte.

Nooit meer een aflevering missen? Met deze aanbieding lees je Zin extra voordeling.