We zijn betoverd door de grote schepen op de Rijn

Susan wandelt het Pieterpad in 26 etappes in 16 afleveringen. Deze keer aflevering 14: Van Braamt naar Millingen aan de Rijn.

Veerpont

Vandaag gaan we smokkelen. Voor het eerst, denk ik, en zeker weten voor het eerst bewust. Wellicht zijn we al een keer een beetje verkeerd gelopen, verder heben we ons nauwlettend aan de route gehouden. Maar vandaag is de grote finale een veerpont over de Rijn. Een veerboot die in de wintermaanden maar één keer in de twee uur vaart. We hebben er heel lang over nagedacht en de zaak van alle kanten bekeken, maar we durven het gewoon niet aan. Deze etappe is lang, 24 kilometer, en we hebben geen idee hoeveel pauzes we moeten gaan maken. Bovendien is het zo fris dat we er ook niet veel voor voelen om anderhalf uur op een pontje te gaan zitten wachten in the middle of nowhere. We hebben gelezen dat er geen horeca of schuilmogelijkheden bij het veer zijn.
We stoppen dus aan de rand van de Rijn, besluiten we. Niet dat het daarmee makkelijker wordt, want het blijkt onmogelijk om daar met het openbaar vervoer te komen. Het is écht in het midden van niks. Dus doen we iets wat we nog nooit gedaan hebben: we gaan met twee auto’s rijden. De één parkeert bij dat verlaten eindpunt, de ander bij het startpunt in Braamt.
Zo gezegd, zo gedaan. Eén auto laten we achter bij een ietwat troosteloze steenfabriek, samen rijden we over schijnbaar eindeloze dijkwegen terug naar Braamt en dan beginnen we eindelijk.

Doorheen

De Rijn lijkt heel ver weg als we het Bergherbosch op wandelen, op en neer en dan verder over de Huizenberg (ja, natuurlijk moeten we dat uitkijkpunt ook nog even op) en de Hooge Heide. Twee boswachters zitten duidelijk om een praatje verlegen en wij helpen ze graag uit de brand. Ze vertellen ons waarom de eiken op de Hooge Heide zo laag zijn. Die werden in de middeleeuwen wel gekapt, maar op de stam groeide de eik telkens weer en zo zijn het eeuwenoude maar toch lage bomen geworden.
Dan gaan we weer omhoog, de grens over, naar Hochelten. We pauzeren kort, het is te koud om lang te stoppen. Na de afdaling en net over de grens in Nederland vinden we een prachtig rusthuisje (hè jammer, net te laat!) en lopen we na Spijk de dijk langs de Rijn op. Het is een lang eind naar Tolkamer, maar we zijn betoverd door de grote schepen op de rivier. In Tolkamer zelf zitten we er een tikje doorheen, maar we moeten door, langs het recreatiegebied. Geen grandiose finale voor ons deze keer. Wat zijn we blij als we terug bij die troosteloze steenfabriek de auto zien staan. Die veerpont komt volgende keer nog wel.

De wandelaars

Susan Haveman (1971) is getrouwd met Erik en moeder van Daan en Thomas. Ze woont in ’s-Graveland en is altijd op zoek naar het mooie in het leven. Samen met haar vriendin Jacoliene loopt ze het Pieterpad. Lees haar avonturen elke maand in Zin.