Gasthoofdredacteuren Monique & Suzanne Klemann

Girls just wanna have fun! Ook die van bijna 60. De zussen en Zin’s gasthoofdredacteuren Monique (1965) en Suzanne Klemann (1963) zitten al 35 jaar in de muziek en dat blijven ze nog wel even. Sterker, ze zijn ‘terug van weggeweest’ en nog altijd hot & happening. Nú in Zin Magazine.

Loïs Lane, wie kent ze niet. Onze generatie danste op It’s the first time – onlangs in een toffe remake verschenen – Amsterdamned, Tonight en vele andere top-10-hits. Raakte ontroerd door My best friend en keek ademloos naar die twee mooie meiden met hun gouden stemmen. Loïs Lane, een band die in de jaren 90 in de openingsact van de Europese Nude Tour van niemand minder dan Prince stond. Het popicoon die de zussen een internationale carrière voorspelde. En voor het album Precious twee tracks produceerde en componeerde, waaronder de top-10-hit Qualified. Een internationale muziekcarrière kwam er niet van. Monique: “Ik ben daar nooit rouwig om geweest. Die ervaringen waren waanzinnig, maar ik paste helemaal niet in een wereld vol glitter en glamour. Ik wilde niet die beloofde Amerikaanse ster worden. Ik was bang om mijn integriteit en echtheid te verliezen. Op heel jonge leeftijd moest ik een BN’er zijn en daar had ik mijn handen al aan vol. Dat ging Suus veel makkelijker af.”

Het kriebelt weer

Mooi en energiek zijn de zussen nog steeds. Muziek blijft hun levenselixer. Ze toeren, nu het weer mag, met Loïs Lane en Nederpop All Stars door het land, treden op in tv-programma’s en waren onlangs te zien in de 2DOC-documentaire Het uur van de wolf: Tot de laatste snik. Een ideetje van muzikant Henny Vrienten over de worsteling van veel oudere muzikanten: moet ik stoppen?

Suzanne: “Never. Ik zal niet beweren dat we tot onze dood blijven optreden, maar wel zo lang mogelijk.”

Monique: “Sinds we weer mogen knallen, kriebelt het en voel ik de inspiratie om mooie nummers te schrijven. Dat was de afgelopen twee jaar door de lockdowns compleet weg. Niet dat ik in een hoekje zat, want ik ben muziekles in mijn vriendenkring gaan geven. Daarmee heb ik een nieuwe kant van mezelf ontdekt. Zó leuk.”

Suzanne: “Je past je aan op het ritme van de samenleving. Ik weet persoonlijk wat corona lichamelijk kan aanrichten: Minka heeft long-covid. Gelukkig gaat het steeds beter. Maar dat wil niet zeggen dat ik geen kritiek heb op de afgelopen twee jaar. Waar was de financiële steun voor zzp’ers in de culturele sector? Wer-ke-lijk een schande. En dat is mede te danken aan de jarenlange bezuinigingen op de culturele sector van inmiddels vier kabinetten Rutte. Miljoenen zijn er afgesnoept. De culturele sector bungelt ergens onderaan, en dat zag je terug tijdens de coronacrisis. Ik ben zo blij dat we weer meedoen. Bij de eerste optredens kon ik mijn tranen nauwelijks bedwingen.”

Gasthoofdredacteuren

Over het gasthoofdredacteurschap van Zin Magazine hoefden ze niet lang na te denken. Monique: “Hoe mooi is het om een eigen magazine te mogen maken. Met daarin mensen die voor ons belangrijk zijn, zoals de broers Rob en Arnold van Dongen, die jarenlang bij Loïs Lane speelden. Of Jerney Kaagman van Earth & Fire, een poplegende.” Suzanne: “Ze heeft zo’n staat van dienst. Ik mocht ooit haar fameuze blauwe pak dragen, een museumstuk. Duurzaamheid vind ik een belangrijk thema. Dus wilde ik graag modeontwerper Ronald van Kemp in deze editie, helaas had hij geen tijd. Hij maakt sustainable high fashion. Ik draag ook nog steeds mijn 25 jaar oude rode broek tijdens optredens. Ja, daar pas ik nog in. Ik heb wat dat betreft geluk.” Monique, lachend: “En ze doet nauwelijks iets aan sport. Ik train drie keer per week mijn buikspieren om vetrolletjes te voorkomen.”

Jullie 50+-vrouwen rocken toch maar mooi…

Monique: “We moeten ons wél extra bewijzen. Voor vrouwen lijkt het not done om na je 50ste door te gaan in de muziek. Mannelijke muzikanten hebben daar veel minder last van.”

Suzanne: “Het is toch gek dat je op een bepaalde leeftijd wordt afgerekend als vrouw. Ik word wel 60 maar zo voel ik me nog lang niet.”

Monique: “Misschien is het wel typisch Nederlands.”

Suzanne: “De afgelopen twee jaar stond ik in een bejaardensluimerstand. Dat merk ik helemaal nu we weer spelen. Laat mij maar een paar keer in de week optreden.”

Monique: “Ik genoot wel van de extra tijd met de kinderen en Jeroen, maar op het creatieve vlak voelde ik me leeg. Nu heb ik weer zin om nieuwe nummers voor een album te schrijven. Dat is toch mijn artistieke uitlaatklep.”

Suzanne: “Muziek is altijd de rode draad in ons leven geweest. Ook toen we tussen 2000 en 2013 geen albums produceerden en de focus vooral op onze gezinnen met jonge kinderen lag.”

Monique: “Die kids stonden vanzelfsprekend op nummer een. Ik heb daar nooit één seconde over getwijfeld. Maar ook in die ‘stille’ periode traden we op, en maakte ik soloalbums.”

Hun laatste Loïs-Lane-cd As one dateert uit 2013. Dus het wordt wel weer eens tijd voor een nieuwe, mijmeren ze. Hun revival is misschien wel te danken aan de deelname van Suzanne aan Wie is de Mol? 2022. Suzanne: “Ik lag er wel al met de eerste ronde uit. Maar alle media-aandacht rondom het programma zorgde zeker voor meer belangstelling voor Loïs Lane. Het programma was perfect getimed naast onze hervatte toer langs poppodia. Nu Uma 15 is voel ik ook de ruimte om nog meer tijd vrij te maken voor Loïs Lane. Ze redt zichzelf wel. Ik heb mazzel dat ik nog een puberdochter thuis heb wonen. Want Uma houdt me actief en bij de les.”

Keihard werken & mantelzorgen

Ze staan midden in de maatschappij. Hebben oog voor de problematiek in de wereld. Discussiëren over de toekomst van jongeren, de zorg voor ouderen, het klimaat, discriminatie en de oorlog in Oekraïne. Alles komt op tafel, ook nu. Monique: “Die meiden van Loïs Lane zijn glamorous en arrogant, dat stempel droegen wij heel lang met ons mee. De andere kant, dat wij klaar staan voor anderen, zag de buitenwereld niet. Suus is helemáál een zorgzaam type. In het begin van onze carrière vertoonde ik door het succes echt wel eens verwend gedrag. Maar ik had dit snel in de gaten en gooide het roer om.”

Suzanne: “Keihard werken, muziek maken en hits scoren hielp ons ook bij het verwerken van het verlies van onze oudste zus Caroline. Ze verongelukte met haar man in een helikoptercrash. Dat verlies hakte er behoorlijk in. Die overlevingsstrategie werd ook geïnterpreteerd als arrogantie. Ik ben inderdaad geboren met het zorg-gen. Ik kan ook hé-le-maal niet tegen onrecht. Dan spring ik in de bres. Zo zet ik me ook al jarenlang in voor Orange Babies. En we zijn mantelzorgers van onze ouders. Daar is niks glamorous aan, maar wel ontzettend fijn om te doen.”

Monique: “Wat is nu écht belangrijk in het leven? Je gezin, familie en vrienden toch. Niet de roem en veel dure spullen. Ik ben zó blij dat ik het kleine kan waarderen. Als ik door de regen naar de markt fiets, kan ik daar enorm van genieten.”

Tekst: Ingrid Spelt. Beeld: Jacqueline de Haas.

Zin in meer?

Lees het hele interview met Loïs Lane in Zin Magazine 6.
Nú in de winkel. Of bestel ‘em hier.