‘Onbeschrijflijk, het verlies van een tweelingbroer of -zus’

Ze zijn niet alleen zelf een eeneiige tweeling, ook hun Italiaanse vader Francesco was er een van een eeneiige tweeling. Hij overleed toen Claudia en Elsa 13 jaar oud waren. Hierdoor beseften ze al vroeg dat het niet vanzelfsprekend is dat ze als tweeling een heel leven samen hebben.

Claudia: “Onze vader komt van Sicilië. In de zomer van 1965 was hij samen met zijn tweelingbroer op reis in Europa. Op een gegeven moment waren ze neergestreken in Alkmaar waar ze tijdelijk werk hadden.”

Elsa: “Tijdens een avondje uit in een vermaarde Alkmaarse discotheek, ontmoette onze vader een 19-jarig meisje uit Groningen, onze moeder. Zij was op vakantie in de buurt van Alkmaar. Ze werden verliefd.”
Claudia: “Na de vakantie ging onze moeder terug naar het noorden. Onze vader besloot in Nederland te blijven en na een aantal maanden daten en reizen tussen Alkmaar en Groningen, was mijn moeder zwanger. Net als mijn vader kwam zij uit een katholiek gezin, dus trouwen was het enige juiste om te doen. Onze ouders wilden ook niets liever, ze waren dolverliefd.”

Verrassing

Elsa: “In september 1967 werden wij geboren. Ze wisten van tevoren niet dat we een tweeling waren. Onze moeder had een vermoeden, want ze had een behoorlijk zware buik en als verpleegster in opleiding had ze natuurlijk wel enige medische kennis. Maar ze hadden nooit een tweede hartje gehoord en voelden ook niet twee hoofdjes. Ze hadden dus maar één bedje en één wandelwagen. Toch waren ze de koning te rijk.”

Claudia: “Ondanks dat hij de helft van een tweeling was, had mijn vader niet durven dromen zelf vader van een tweeling te worden. Zoals dat in Italiaanse families gebruikelijk is, kwamen onze opa en oma van Sicilië naar Nederland om bij hun zoons en familie te zijn. We woonden op dat moment in een klein, tochtig huisje waar ’s winters het ijs op de ramen stond, maar ik herinner het me als heel fijn en geborgen zo met z’n allen.”

Elsa: “Anderhalf jaar later – we waren inmiddels verhuisd – werd ons zusje geboren. Claudia en ik sliepen nog steeds samen in een kamer, met onze bedden tegen elkaar geschoven. Later mochten we ieder een eigen kamer, maar dat wilden we niet. We waren erg hecht met elkaar, er was geen sprake van strijd of wedijver.”

Onbeschrijflijk verlies

Claudia: “Tot ons 7de jaar leidden we een heel vredig leventje. Toen overleden kort na elkaar onze grootouders, die al wat ouder waren. En aan het begin van onze puberteit gebeurde het meest vreselijke: onze vader werd ziek en overleed.”

Elsa: “Niet alleen voor ons was het een klap. Onze oom, die ook in Nederland was gebleven en inmiddels een vrouw en dochter had, verloor zijn tweelingbroer. Zo jong als wij waren, voelden wij zijn pijn. Dat is voor ons altijd confronterend geweest. Aan de ene kant hadden we met hem nog een stukje van onze vader bij ons; aan de andere kant zagen we van heel dichtbij hoe onbeschrijflijk het verlies is van een tweelingbroer of -zus. Alsof je zelf ook een beetje sterft.”

Claudia: “Wij durven ons dat niet eens in te denken, hoe pijnlijk het voor onze oom moet zijn geweest. Hij zei vaak dat hij nog maar voor de helft leefde; de andere helft was met onze vader heengegaan. Toch zijn we heel dankbaar dat hij zo lang in ons leven is geweest – tot twee jaar geleden. Hij was ons laatste linkje naar onze vader. Ze leken sprekend op elkaar.”

Elsa: “En net als hij het lijntje naar onze vader was, waren wij voor hem het lijntje naar zijn broer.”

Tekst: Calista van Amerongen. Beeld: Hester Doove.

Zin in meer?

Claudia: “Het is onze droom om daar samen oud te worden. Schortjes om, samen naar de markt voor boodschappen, een huisje aan zee, voetjes in het water… zie je het al voor je?”

Lees het hele artikel in Zin 5. Nú in de winkel. Of bestel ‘em hier.

Tweeling en ook in Zin? Mail (met foto en een tipje van de sluier over jullie verhaal) naar redactie@zin.nl