We ruiken de finish en zien in de verte spandoeken

Deze keer het slotstuk, aflevering 18: Van Sittard naar Sint-Pietersberg

Zin redactie 6 mei 2022

Susan wandelt het Pieterpad in 26 ‘Op een terrasje vinden we onze mannen weer. Die hebben zich, zoals dat hoort op hun leeftijd, in lycra gehesen en fietsend de Cauberg beklommen’

We zijn er bijna. Het laatste Pieterpadweekend met Jacoline is aangebroken. We maken er een feestje van: de mannen zijn mee, we hebben een leuk hotelletje in Valkenburg. En tegelijkertijd is het ook een beetje verdrietig, want dat grote project, dat zo enorm leek toen we begonnen, is nu toch echt afgelopen.

Om het er extra in te wrijven lijkt wel, is de een na laatste etappe, van Sittard naar Strabeek, volgens mij de mooiste etappe van allemaal. Niet dat-ie makkelijk is – met de Kollenberg, de Wanenberg en tussendoor nog een paar klimmetjes is het een ware kuitenbijter – maar we komen door prachtige dorpjes als Terstraten, langs Huis Schinnen (kasteel Terborgh) en kasteelhoeve de Bockhof. Met de Limburgse heuvels waan ik mezelf soms in Teletubby Land: je ziet niet altijd hoe wegen lopen en er duiken mensen ineens op die net zo plotseling weer verdwijnen.

De finish is in zicht

Als we bijna bij het eindpunt zijn, bij de rotonde Valkenburg in, lopen we een meneer tegen het lijf die ons veel plezier wenst. Hij was ooit begonnen aan het Pieterpad, samen met zijn vrouw, maar ze hebben het pad nooit af kunnen wandelen. Je zou ’m bijna knuffelen, maar dat kan natuurlijk niet. Op een terrasje vinden we onze mannen weer. Zij hebben zich, zoals dat hoort op hun leeftijd, in lycra gehesen en fietsend de Cauberg beklommen. Daar past een goudgele beloning bij, vinden ze zelf. En eerlijk is eerlijk: het smaakt best.

Op een terrasje vinden we onze mannen weer. Die hebben fietsend de Cauberg beklommen en daar past een goudgele beloning bij, vinden ze zelf

Laatste loodjes

De volgende dag kunnen we het niet langer uitstellen: de laatste 17 kilometers van ons Pieterpad. We lopen nog iets extra, want we missen een afslag. Het is warm. Het is veel klimmen en dalen. De voeten doen zeer. Het Ingendael is prachtig, maar net als de mergelgroeve Blom en de Bemelerberg pittig. Maar als we Maastricht door zijn, dan wacht alleen de Sint-Pietersberg nog. We ruiken de finish. En wat leuk: daar staan een heleboel mensen met spandoeken. “Dat is gezellig,” zeggen we nog tegen elkaar. En ik bid zachtjes dat de mannen de bubbels niet zijn vergeten, want daar heb ik echt wel zin in.

Potverdikkie, dat zijn onze kinderen. Daar staan ze gewoon, met bubbels en spandoek. Helemaal naar Maastricht gereden!

Dan tellen we de koppies bij de groep cheerleaders. Een blonde lange jongen, drie heel blonde meiden… Potverdikkie, dat zijn onze kinderen! Daar staan ze gewoon, met bubbels en spandoek! Helemaal naar Maastricht gereden! Ik geef het eerlijk toe: ik schiet vol. Natuurlijk ben ik moe, maar het is vooral zo ontzettend lief en onverwacht… We worden onthaald alsof we het hele Pieterpad in één keer achterelkaar hebben gelopen. Wat een feest!

En nu?

Of we nu klaar zijn met wandelen? Natuurlijk niet. Jacco en ik hebben allang bedacht dat dit helemaal het eindpunt niet is. We willen meer. We willen meer van Nederland zien. En we zijn gehecht geraakt aan onze maandelijkse mini-vakantie. Die dag wandelen is een baken van rust in alle drukte om ons heen. Dat willen we voor geen goud missen. Dus dwars door Nederland, van oost naar west, dat wordt het volgende avontuur. Marskramerpad, we komen eraan!

Susan Haveman (1971) is getrouwd met Erik en moeder van Daan en Thomas. Ze is altijd op zoek naar het mooie in het leven. En samen met haar vriendin Jacoline loopt ze het Pieterpad.