Thomas van Luyn over Doe maar lekker!

Duizendpoot Thomas van Luyn (1968) is altijd met meerdere dingen tegelijk bezig. Van cabaret tot televisie en film. Doe maar lekker! is zijn tweede boek, een verzameling met de columns die hij maakt voor Volkskrant Magazine. ‘Wekelijks die column schrijven is eigenlijk het enige stabiele baantje dat ik heb, al tien jaar lang.’

Hoe gaat het schrijven van een column bij jou?
Dat gebeurt eigenlijk op twee manieren. Meestal is het mijn vrouw die zegt: ‘ah, dit is een column!’ wanneer ik mij weer eens aan het opwinden ben. Of juist heel enthousiast over iets ben. Een andere manier om tot een column te komen is als de deadline is verstreken. Dat zijn eigenlijk de leukste. De columns die ik er zo… floep!… uit gooi. Ik heb eigenlijk nooit een rijtje onderwerpen waar ik uit kies, ik bekijk het echt per week.

En dat doe je nu al tien jaar lang…
Het verbaasde mij ook, dat het al zoveel jaren zijn! Ik doe het nog altijd met even veel plezier, misschien nu zelfs nog wel meer dan vroeger. Het is ook een van het weinige werk van mijzelf dat ik terug kan zien en dan opnieuw goed vind.

Zijn er onderwerpen waar je niet over schrijft?
Weinig…Over mijzelf ben ik niet terughoudend en schaam ik mij eigenlijk nergens voor. Ik vind het niet erg om te vertellen waar ik bang voor ben of mij onzeker over voel. Of dat ik ADHD heb. Als komiek weet ik dat hoe meer ik mijzelf blootgeef, hoe leuker mensen het vinden. Over de mensen om mij heen ben ik natuurlijk wel voorzichtiger. Ook al lezen mijn eigen kinderen mijn columns niet, dus ik krijg nooit van ze terug of ze iets leuk vonden of niet.

Jouw columns zijn mateloos populair. Krijg je ook wel eens negatieve reacties?
Ik lees altijd de reacties op mijn columns. 9 van de 10 zijn positief, maar die ene negatieve trek ik mij aan. Mijn columns zijn niet sterk opiniërend en ik geef eigenlijk nooit meningen over anderen. Mensen zullen dus niet wakker liggen van mijn columns en er over het algemeen weinig aanstoot aan nemen. Ik ben uiteindelijk maar een grappenmaker, daar kun je toch niet echt boos op worden. Maar nu ik er over nadenk…ik heb een keer een column gemaakt over rechtbanktekenaars. Ik dacht hierbij altijd aan van die wascokrijttekeningen in de krant, waar mensen totaal niet op lijken. Ik ben zelf ook wel eens getekend door een rechtbanktekenaar tijdens het tv-programma De kleine lettertjes…dat zag er niet uit. Na die column werd ik overstelpt met reacties. Mensen die dat echt niet vonden kunnen en mij wezen op fantastische rechtbanktekenaars. Ik viel toen dus wel door de mand, ik had mij niet goed verdiept in dat onderwerp. Laatst schreef ik een column over vegan eten. Dan denk ik van tevoren wel echt goed na hoe ik het formuleer en dat ik de feiten goed heb. En dan nog krijg ik reacties dat ook bijen een slecht leven hebben en ik dus geen honing mag eten. 

Is het ook iets van deze tijd, dat je sowieso meer reacties op een column krijgt?
Ja zeker, nu kun je meteen per mail of onder de column reageren. Vroeger moest je echt in de pen klimmen en was het hopen dat je reactie geplaatst werd. Je moest het toen wel heel bont maken in je column om reacties te krijgen. Ook al was mij dat wel gelukt bij mijn allereerste column: die leverde een recordaantal boze brieven op. Het ging over wielrennen… jeetje, wat een saaie sport. Iedere dag opnieuw zo’n zelfde etappe in de zomer. Nou, daar vond Nederland dus wat van. Dus ja, het verbaasde mij wel waar mensen zich boos over maken. En nu is dat alleen maar meer. De gevoeligheden zijn groter geworden en iedereen wordt steeds defensiever over zijn eigen hoekje. Ik wil geen opiniemaker zijn, daar ben ik ook niet goed genoeg voor. Ik wil gewoon mensen laten glimlachen op een zaterdagochtend, en dat is het. Eigenlijk zijn het ook zelden leuke columns als ik mij boos over iets maak of voor iets op kom. En afzeiken doe ik ook niet echt.

Welke column in het boek is het meest speciaal voor je?
Als het over iets ontroerends gaat uit mijn leven, vaak over mijn kinderen. Of over bijvoorbeeld de hond die we net hadden en ‘s nachts alleen maar diarree had, zo zielig. Dan schiet ik gewoon vol als ik de column teruglees. Het lijken voor mij een soort foto’s van vroegere jaren om op terug te kijken. Al die eerste keren met mijn kinderen die je normaal vergeet, die kan ik teruglezen. Bijvoorbeeld die keer dat mijn zoon in de bus zat voor het schoolreisje, wat een sociaal mijnenveld is dat. Hij zat helemaal in zijn eentje. Dan moet je toch janken. Nou, die columns zijn extra speciaal voor mij. En natuurlijk de columns waarbij ik zelf weer hard moet lachen. Sorry, dat ik dat over mijzelf zeg. Maar die column over het moment dat ik mijzelf filmde tijdens het duiken en ik mij doodschrok toen ik dit filmpje terug keek….dan ben ik trots op mijzelf dat ik zo correct formuleerde hoe verschrikkelijk ik er uit zag. En ik vind het altijd leuk als ik hoor dat mensen zichzelf herkennen in een column. Ik denk vaak bij iets: ik ben de enige die dit heeft, maar dan blijken verrassend veel mensen precies hetzelfde te hebben. Mensen die ook dachten de enige te zijn.

Wat staat er de komende tijd op de planning?
Ik ben jurylid voor het BNN VARA-programma Ik ga stuk, dat in het najaar uitkomt.Het is een show voor jonge komieken die door corona weinig ervaring konden opdoen en nu een podium krijgen, met workshops en begeleiding. Ik werk verder aan een kinderboek en ik ben bezig met de laatste loodjes voor de musical Charlie and the Chocolate Factory, waarvoor ik de liedjes schrijf. Dat wordt echt geweldig. Verder heb ik een pilot klaarliggen voor een cultuurprogramma, maar dat is even afwachten of het doorgaat. De programmeergoden zijn grillig tenslotte. En daarnaast natuurlijk iedere week weer een column.

Interview: Marjolein Koens

Win met Zin

Wij geven drie exemplaren weg van Thomas’ boek. Laat hieronder weten waarom ú zijn boek moet winnen en maak kans!

Over het boek
Iedere week trakteert Thomas van Luyn met zijn column de Volkskrant Magazine lezers op een verrassende kijk op de wereld. Van de groene frubbeltjes in de cafetariavitrines (stel ze voor als heggetjes en treintjes die erdoor heen rijden) tot danseressen op zijn uitvaart. Vol zelfspot beschrijft hij zijn eigen geklungel en geeft hij rake observaties. Doe maar Lekker! is een verzameling van zijn beste columns en leidt gegarandeerd tot een grote glimlach en herkenning.
(Doe maar lekker! Meulenhoff, €17,99)

Over de maker
Componist, schrijver, komiek, acteur en presentator: Thomas van Luyn (1968) is een echte alleskunner. Het grote publiek kent hem van tv-programma’s als Kopspijkers, Waskracht, Studio Snugger en Tafel van Taal. Daarnaast speelt hij in theaters en in films en was hij afgelopen seizoen kandidaat in Wie is de Mol. Thomas is getrouwd en heeft twee zoons.