Het gevecht met de duivelse koning alcohol

Een nieuwe column van Hanneke Groenteman

Zin redactie 29 juni 2022

Ik kom net van de begrafenis van een oude vriend. En realiseer me hoe helend en fijn goede uitvaarten zijn.

Sorry, dit stukje gaat weer over missen en dood gaan. Dat heb je met bejaarde columnisten. Het gaat nu over de dood van een oude vriend. Hij was een lief mens, een beminde dokter, zorgzame vader voor zijn kinderen, had een prachtige ex-vrouw en een bloeiende nieuwe liefde, het leven zou hem toe moeten lachen. Tragisch dat bij zijn wieg waarschijnlijk een heel boze fee had gestaan, want hij kreeg al in zijn studententijd gezelschap van de duivelse koning alcohol, en raakte daarmee in gevecht. Jarenlang bleef hij zo’n beetje de baas, bouwde een ogenschijnlijk fortuinlijk leven op, totdat de tijd zijn tol ging eisen. Naarmate hij ouder werd kreeg de alcohol hem meer en meer in de greep, het werd steeds moeilijker de schijn van succes op te houden, hij vervreemdde van familie en vrienden, inclusief mijzelf. Hij was niet leuk en grappig en aandachtig meer, gesprekken sloegen nergens op, gezellige etentjes waren er niet meer bij. Hij trok zich meer en meer uit het sociale leven terug, hij verleerde de sociale codes, hij dronk eigenlijk alleen nog maar.

En toen kwam het telefoontje, hij was dood. 67 jaar oud. Ver van de verleidelijke stad had hij zich teruggetrokken op het platteland met zijn (tweede) vrouw. Ik had hem al een paar jaar niet gezien, mede doordat ik, als ik zag dat hij gebeld had, niet terug belde. Het samenzijn met hem viel me, als niet-drinker, te zwaar. Achteraf bleek dat meer oude vrienden dat hadden gedaan. We deelden een onaangenaam schuldgevoel daarover. Overigens is schuldgevoel altijd onaangenaam en ook nogal hypocriet, ik had hem gewoon terug kunnen bellen. Over schuldgevoel wellicht een andere keer meer.

Hij kreeg al in zijn studententijd gezelschap van de duivelse koning alcohol, en raakte daarmee in gevecht

Ik wilde dit vertellen, omdat ik net van de begrafenis van deze oude vriend kom. En me realiseer hoe helend en fijn goede uitvaarten zijn. Ik hou er echt van. Vooral als ik niet overmand ben door verdriet, wat in dit geval zo was. Deze uitvaart was precies wat hij moest zijn. Er was goed over nagedacht. Er waren goede sprekers, er was fijne muziek (niet live), er was een prachtige reeks foto’s uit alle fases van zijn leven, uit zijn jeugd, uit de jaren van opgroeien en studeren, met de kleine kinderen (nu bijna-dertigers), met latere vrienden en geliefden, broers en zussen en zelfs een foto waarop je duidelijk kon zien wat hem uiteindelijk genekt heeft. De sprekers belichtten facetten van hem die ik eigenlijk niet kende, zodat de finale puzzel van zijn leven compleet werd. Ze deden dat met veel warmte, zonder dat ze om de hete brei, de uiteindelijke teloorgang, heen draaiden. Er kwam een warme gloed in de aula te hangen, hete tranen bij zijn kinderen, warme herinneringen zonder valse tranen bij ons allemaal. Iedereen had op verzoek één mooie bloem meegenomen en op zijn kist kwam een kleine veelkleurige zee te liggen.

De sprekers belichtten facetten van hem die ik eigenlijk niet kende, zodat de finale puzzel van zijn leven compleet werd

De zon was mild, net als de stemming en toen we allemaal een hand aarde op de kist in het graf hadden gegooid, mochten we nazitten, -praten, -roddelen, -lachen, nagenieten. Het was de perfecte uitvaart naar mijn smaak. Omdat het fijn is om zonder ergernis en ruis stil te staan bij iemands goede kanten, waarom je ooit van hem/haar hield maar die je een beetje kwijt geraakt was.