De laatsten der Mambabatok-tatoeëerders

Mevrouw Whang Od Oggay – die dit jaar 103 wordt – is de oudste traditionele tatoeëerder van de Filippijnen en de laatste ‘mambabatok’-tatoeëerder. De hoogbejaarde tatoeage artiest is ver buiten de grenzen van haar moederland Filippijnen bekend. Dagelijks ontvangt de legende van honderden mensen van over de hele wereld bezoek in haar bergdorp Buscalan, 15 uur rijden ten noorden van Manilla.

Mambabatok techniek

Mevrouw Whang-od is een van de laatste generaties met traditionele tatoeages en is een van de weinige mensen die zich herinnert hoe de Mambabatok techniek werkt. Elke ochtend staat de eeuweling om half zes op en begint ze haar dag met het voorbereiden van gereedschap voor het tatoeëren van gasten. Met dezelfde passie als jaren geleden probeert ze elke dag tegen het middaguur 14 tatoeages te voltooien.

Voorheen besteedde niemand in de Filippijnen aandacht aan het traditionele tattoo-beroep, maar mevrouw Whang-od blijft vechten voor het behoud van oude culturele waarden. Ze werd beroemd, nadat ze in 2009 te zien was in een documentair reeks van de Amerikaanse antropoloog Lars Krutak. Sindsdien krijgt wordt ze bezocht door toeristen van over de hele wereld.

Ze is enorm opgelucht, omdat meer mensen zich bewust zijn van de traditie van het tatoeëren, die ook onder jongeren populair is. Bezorgd is ze over het behoud van haar cultuur.

Een tatoeage van Miss Whang-Od is echt anders dan moderne tatoeages; het lijkt een ontwerp uit de oudheid. Haar eigen tattoeages bevatten afbeeldingen van slangen, pythons en rupsen – Kalinga-emblemen van bescherming en kracht – lopen langs haar sleutelbeen en van haar schouderbladen tot aan de achterkant van haar polsen. Ze heeft ook kleine tatoeages op haar kin en voorhoofd, die opgaan in haar rimpels.

Verboden tattoeages

In de jaren dertig begon de nationale regering tatoeages te verbieden en moesten vrouwen hun bovenlichaam te bedekken met kleding. Het koppensnellen evolueerde van een gedurfde daad naar een misdaad.

Tatoeages waren volgens missionarissen en professoren een teken van wreedheid die mensen ervan zou weerhouden een baan te vinden en te integreren, dus ook studenten moesten op school hun tatoeages verbergen. 

Nieuwe generatie

Mevrouw Whang-od is altijd geïnteresseerd geweest in het behoud van deze culturele erfenis, maar de grootste barrière is dat deze unieke tatoeagetechniek alleen via bloedlijnen kan worden doorgegeven. De dorpsoudsten geloofden dat als de tatoeages niet beschermd waren, ze ‘vervuild’ zouden raken. Daar is mevrouw Whang Od, die zelf geen kinderen heeft, het niet mee eens. Dus geeft ze de traditie van het tatoeëren door aan kleinkinderen van overleden vrienden.

“Mijn vrienden die tatoeages hebben zoals ik, zijn allemaal overleden. Ik ben de enige van mijn generatie die nog leeft. Maar ik ben niet bang dat de traditie zal uitsterven, omdat ik de volgende generatie tattoo-meesters aan het opleiden ben.”

Bron: kenhthoisu.net