Wantrouwen lijkt de brandstof waar de maatschappij op draait

Als ik ergens een gruwelijke hekel aan heb, is het wantrouwen. Het eeuwige gevoel dat de ander kwade bedoelingen heeft, een joker in de mouw heeft, deel uitmaakt van een groot of klein complot. Nou, met die afkeer kom je dezer dagen mooi op de koffie: het lijkt wel of wantrouwen de brandstof is waar de maatschappij op draait.

Het is een en al controle en check en dubbelcheck wat de klok slaat. En de systemen om die dubbeldubbelchecks uit te voeren barsten uit hun voegen, met de bekende dramatische gevolgen. Namen? Rugnummers? Die hebben we niet, maar wel diensten. De Belastingdienst, de Vreemdelingendienst, de Toeslagencontroledienst, de zorgverzekeraars… Allemaal doortrokken van wantrouwen. Gisteren, op het strand, luisterde ik een gesprekje af tussen een vader en een zoontje: Pap, waarom staat die windmolen daar in zee? Dat doen ze omdat jij moet geloven dat de energie van die windmolens ons door de klimaatcrisis zal helpen. Het jongetje schepte verder, het antwoord boeide hem voor geen meter. Maar papa zat op zijn stokpaard en oreerde door. Want die windmolens helpen geen zier, die zijn er alleen maar om ons te misleiden. Net zoals zonnepanelen, die slaan nergens op. Maar als mensen niet zien wat er gedaan wordt, geloven ze het ook niet. Dus plempen we overal die foeilelijke windmolens en zonnepanelen neer, zodat wij allemaal rustig gaan slapen.

Kerncentrales

Maar met twee kerncentrales zou het hele probleem van die energie opgelost zijn. Maar ja, dat ligt politiek niet lekker hè, dus… Hij had inmiddels helemaal geen publiek meer (behalve stiekem mij) maar dat maakte niet uit. Zijn motortje van wantrouwen liep net zo lekker. Kijk, ze doen maar wat, daar in Den Haag… En daar had je het weer, dat eeuwige ‘daar-inDen-Haag’-riedeltje. Ze doen maar wat daar, allemaal eigenbelang, ten koste van ons, de burgers. Het zoontje zocht verkoeling in de zee, papa merkte het niet eens. Nou is het probleem, dat ik het vrijwel nooit eens ben met protestbewegingen van omgekeerde vlaggen en tractoren en antivaxers en klimaatontkenners, maar dat mijn ontzag voor ‘Den Haag’ ook tot beneden het vriespunt is gedaald.

Complotdenkers

Waarom hebben de stemmen van complotdenkers en wantrouwen de weerklank die ze hebben? Omdat er uit ‘Den Haag’ geen enkele overtuigende stem klinkt. Wie schetst ons een visie van waaruit beslissingen genomen worden? Wie overtuigt ons van de noodzaak en onontkoombaarheid van beslissingen die pijn doen, maar noodzakelijk zijn? Aan wie kunnen wij ons vasthouden als we verloren dreigen te raken? Niemand toch? Iedereen die met goede moed en volle borst in Den Haag begint (Kaag, Dijkgraaf, Kuipers) vergrijst en verdoft en verdooft binnen de kortste keren. Hoe is dat toch mogelijk, wie legt het mij uit? Ik wil geloven, ik wil vertrouwen, ik wil begrijpen. Maar hoe dan???

Hanneke Groenteman (1939) is programmaker, journalist en schrijver. In Zin schrijft ze over waar ze tegenaan loopt. Hanneke heeft één zoon, Gijs. Hij heeft vier kinderen (twee dochters en twee zonen). Zij zijn Hannekes Grote Liefde

Nooit meer Hanneke missen?

Met deze aanbieding lees je Zin wel erg voordelig.