Dank bussie, dat je ons heelhuids hierheen hebt gebracht

ROADTRIPPER Sandra Nieweg (1960) maakt al ruim dertig jaar tv-programma’s. Ze is moeder van Claudia (35) en na twee huwelijken en een lange relatie weer happy single. Ze verkocht haar huis in Muiderberg en gaat samen met hond Bobby reizen in camperbus Luce. Europa door, op weg naar een nieuwe toekomst in Portugal. Aflevering 8: Angstzweet op een smal weggetje langs het ravijn.

We zijn bijna in Spanje. Eerst nog even een pitstop maken in Saint-Jean-de- Luz. Het pittoreske kustplaatsje staat op mijn bucketlist omdat het een belangrijke rol speelde in het leven van mijn vader. Hij had ooit, voordat hij mijn moeder ontmoette, een charmante juffrouw leren kennen. Helaas voor papa had zij al een vrijer, een Fransoos, maar hij bedacht: alles kan stuk. En dus toog mijn vader, gehuld in een stoere leren jas met schapenbont, per motorfiets naar Saint-Jean-de-Luz waar het jonge paar vakantie hield in de villa van zijn steenrijke (bankiers)familie. 

Eenmaal daar viel de jongedame in kwestie tot zijn verdriet niet los te weken van haar Franse verkering, hoezeer zij ook onder de indruk was van het feit dat papa een dikke duizend kilometer had gereden om haar te veroveren. Misschien maar goed ook dat zij hem heeft afgewezen, anders had ik nu niet hier dit stukje zitten tikken. 

Baskische bewegwijzering

Noord-Spanje is voor mij terra incognita, ik schreef het al eerder. Omdat de Baskische bewegwijzering net zo goed in het Chinees had kunnen zijn, leg ik mijn lot maar weer eens in handen van good old Google Maps. Doel is Zarautz. De camping daarbovenop een berg wordt door alle Spanje-gangers bejubeld vanwege het fenomenale uitzicht. Na San Sebastian (miezerig weer dus één café con leche en door) leidt de navigatie mij omhoog, omhoog, omhoog naar een prachtige kustweg. Binnen de kortste keren zit ik in een aflevering van het tv-programma De gevaarlijkste wegen van de wereld. De kustweg wordt een weggetje, het weggetje wordt een soort van geplaveid boerenpad van nauwelijks drie meter breed. Met aan de ene kant de zee (inclusief bijbehorend ravijn) en aan de andere kant de berg. Keren hier is geen optie. 

Gelukkig geen tegenligger te zien behalve zo nu en dan een paar wanna be Tour de France’ers. Na een half uur sturen, staat er ongeveer een liter zweet in mijn bilnaad. Tot mijn opluchting doemt er een grote parkeerplaats op. De Spaanse familie aan een van de picknicktafels houdt op met kauwen als Bobby en ik uit de bus rollen en de stress uit ons lijf te schudden. 

Wegversmalling. Gevaar!

Ik zeg “Hola” en check de navigatie: nog 3,5 km naar het volgende dorp. En dan, voorbij de parkeerplaats, zie ik het bord. Nogmaals, ik spreek geen Spaans laat staan Baskisch maar dit verkeersbord laat niets aan de ver- beelding over. Verboden voor campers en caravans vanwege (o, het staat er ook in het Engels) narrow road. Een van de symbolen beeldt dat ook nog eens uit. Wegversmalling. Gevaar. Ik voel paniek opkomen. Ik ga niet terugrijden, langs dat ravijn. Het is nog maar 3,5 lousy kilometers! 

In de verte, uit de richting waar wij heen moeten, komt met een rotgang een grijze bestelbus aanrijden, net iets kleiner dan onze Luce. Als híj past… 

Ik spring midden op de weg en gebaar de chauffeur te stoppen. Met handen en voeten maak ik hem duidelijk dat ik met déze bus dát weggetje waar hij net vandaan komt, wil vervolgen. De jonge Spanjool kijkt eens goed naar onze buscamper en zegt: No problemo! Ja maar dat bord dan?! “Dat is voor campers en caravans, uw voertuig is mas pequeña.” Ik besluit het erop te wagen. Op het eerste smalle stukje na valt het eigenlijk best mee. Zelfs de drie haarspeldbochten neem ik moeiteloos. Ik moet op een gegeven moment gewoon giechelen omdat ik mezelf zo’n enorme baas vind. Na dit huzarenstukje met Luce kan ik álles aan, jubel ik tegen mezelf. 

Dank je wel bussie

Even later bereiken we de camping in Zarautz. Het uitzicht is inderdaad fenome­naal. Veel landgenoten, er is zelfs een apar­te sectie voor ANWB’ers. Daar gaan we dus niet staan. Ik wurm mij tussen een vrolijke Spanjaard met een gifgroen Volkswagen­ busje en een Duits echtpaar met een giga WoMo (Wohnmobil) in. Mijn achteruitrij­ camera heeft het begeven, waarschijnlijk door die hobbelige kustweg, maar ook de opdracht ‘Achteruit inparkeren’ chef ik vandaag moeiteloos.
Als niemand kijkt, geef ik Luce een aai over de motorkap. Dank je wel bussie, dat je ons heelhuids hierheen hebt gebracht. Een beet­je emotioneel pink ik een traantje weg. Wat ben ik trots op dit voertuig dat vernoemd is naar mijn vader, Lucien, die op deze manier met ons meereist en voor mijn gevoel over ons waakt. Ik installeer mij met een zoutje en een glaasje. Cheers pap, deze is voor
jou! ■

Volg Sandra en Bobby ook op Instagram: Bobby.goesplaces

Dit is deel 8 van Sandra’s avontuurlijke column Roadtrippen. Volg haar met ons? Haar introductieverhaal en columns verzamelen we op de pagina Zin.nl/tag/roadtrippen/

Mis niets van Sandra’s reizend solobestaan

Geen aflevering meer missen van de avonturen van Sandra en haar hondje Bobby. Bekijk via deze link zeer aantrekkelijk abonnementsaanbiedingen.