Hanneke is een grote hypocriet

Hanneke Groenteman (1939) is programmamaker, journalist en schrijver. In Zin schrijft ze over waar ze tegenaan loopt. Hanneke heeft één zoon, Gijs. Hij heeft vier kinderen (twee dochters en twee zonen). Zij zijn Hannekes Grote Liefde. Deze keer: Hanneke weet het en ze schaamt zich.

Schaamte vind ik een van de onzaligste verschijnselen in mijn leven. Ik heb er best last van gehad. Waarschijnlijk heb ik me als jong kind in de oorlog al geschaamd over mijn bestaan, want ik mocht mijn naam nooit zeggen en niet naar buiten. Omdat ik Joods was en ondergedoken zat zonder mijn ouders. Dus altijd als vreemd kind in vreemde gezinnen met vreemde ouders en broertjes en zusjes zat. Zeg nooit hoe je heet want dat is gevaarlijk, werd mij gezegd toen ik 3, 4, 5 jaar oud was. Niet goed voor je zelfvertrouwen. Later, toen het gevaar geweken was (maar het antisemitisme eigenlijk niet), kwamen er andere schaamtes. Over mijn uiterlijk, mijn overgewicht, mijn prestaties, mijn verlangens. Daar heb ik oplossingen voor gezocht. Hard werken, drastisch afvallen, een super goede psychiater. Zodat ik de kwelling van schaamte hanteerbaar kon maken.

Dat is min of meer gelukt. Ik durfde mezelf zelfs in het openbaar te vertonen – sterker nog: radio en televisie werden mijn werkterrein. Maar nu is er een ander soort schaamte voor in de plaats gekomen. Een soort meta-schaamte, als dat een woord is. Ik heb steeds meer het gevoel dat ik voor mijn eigen gemak en plezier gebruikmaak van een soort nieuwe slaven. En dat vind ik gênant, daar schaam ik me eigenlijk voor. Maar ik doe het toch. Vooral de afgelopen maand heb ik me er meerdere malen schuldig aan gemaakt. Ik ben een hartstochtelijke sinterklaasvierder en ik heb een nogal grote familie. En wij hebben een rijke traditie op dit gebied. Dus moesten er veel cadeautjes worden gekocht. Daar komt bij dat ik nogal lui ben (dagje ouder) en winkelen haat. Dus hoera: online shoppen. Ik bedenk voor iedereen leuke cadeautjes, reserveer een pittig bedrag en neem plaats achter mijn laptop.

Alles, maar dan ook echt alles is online te koop. Scrollen, zoeken, vergelijken, fotootjes bekijken, welk cadeau past bij welk kind/ kleinkind/schoonkind/nicht/neef. Dan met de muis klikken, online betalen (ik behoor tot de gelukkigen die hier budget voor hebben), voor middernacht besteld is morgen in huis. Ander bezorgmoment? Geen probleem, kies maar uit. Bedankt voor uw bestelling in de mail, u kunt de bezorging dan en dan verwachten. En precies in het beloofde tijdvak krijg je een bericht, wordt er aangebeld en staat een totaal gestreste bezorger voor de deur, wordt mij een prul in een veel te groot stuk karton overhandigd, handtekening zetten, klaar. En daar zit ’m nou precies mijn probleem. Ik weet inmiddels best onder welke omstandigheden in gigantische ongezellige hallen die pakjes worden uitgezocht, hoe verspillend de verpakkingen, hoe inhumaan krap de schema’s zijn waarin de bezorgers de pakjes in deze tijd moeten afleveren en hoe slecht de arbeidsvoorwaarden zijn. Voor middernacht besteld, een dag later een voetbal in een enorme doos voor mijn kleinzoon bezorgd. Ik weet het, ik doe het, en ik schaam me. Ik ben een grote hypocriet. Want ik speel het spel toch mee. Alles beter dan winkelen.

Nooit meer Hanneke missen?

Neem via deze link een voordelig abonnement op Zin en je mist nooit meer haar soms scherpe, maar vooral geestige pen!