‘Note to self: Sluit de luifel voor je naar bed gaat’

Sandra Nieweg (1960) maakt al ruim dertig jaar tv-programma’s. Ze is moeder van Claudia (35) en na twee huwelijken en een lange relatie weer happy single. Ze verkocht haar huis in Muiderberg en gaat samen met hond Bobby reizen in camperbus Luce. Europa door, op weg naar een nieuwe toekomst in Portugal. Aflevering 10: Zo ziet het paradijs op aarde eruit.

Waar we in Frankrijk letterlijk en figuurlijk nog alle ruimte hadden, staan we in Spanje hutjemutje, zonder enige privacy. Op camping El Regaton in het Noord-Spaanse Laredo krijg ik een plek toegewezen midden tussen de pensionado’s. Ze wonen in gigantische mobilhomes, hun uitgerolde luifels raken bijna de zijkanten van Luce. Het echtpaar op links is doof want de radio staat KEIHARD aan, de buren rechts van ons zitten in een grote kring met vrienden aan de cervezas (bier).

De adrenaline schiet door mijn lijf als ik me realiseer dat de luifel nog is uitgedraaid. Een onvergeefijke beginnersfout!

Ook daar worden de nodige decibellen geproduceerd. De overburen hebben twee Schotse terriërs wiens stembandjes ik binnen vijf minuten al wil doorknippen. En de achterburen hebben een ieniemienie zwembadje neergezet waarin drie koters elkaar gillend te lijf gaan met waterpistolen. Kennelijk spreekt mijn wanhopige gezicht boekdelen, want Vanessa van de receptie haast zich te zeggen dat ik een ander plekje mag uitzoeken. Ik kies een hoek uit, dan heb ik tenminste aan één kant geen buren. Aan de andere kant bakt de Spaanse buuf eieren in een dikke laag walmende olijfolie. Ik denk dat ik inmiddels wel klaar ben voor een potje wildkamperen. Twee dagen later sta ik op de meest fantastische plek sinds het begin van onze roadtrip. Zo’n oord dat je wel eens voorbij ziet komen op Instagram en waarvan je denkt: dat móet gefotoshopt zijn. Prellezo. Hoog op een klif met een spectaculair uitzicht over een baai met het helderste water ooit. Zo ziet het paradijs op aarde eruit. Picture perfect!

Chez Luce

Zittend voor mijn bus, met Bobby aan mijn voeten, mis ik niets van mijn oude leventje. De ratrace in Hilversumse tv-studio’s heeft plaatsgemaakt voor stukjes tikken aan een campingtafel. De diners in hippe restaurants zijn vervangen door zelf gefabriceerde eenpansgerechten Chez Luce. Van mijn oude huis in Muiderberg mis ik alleen de badkamer die VT Wonen-waardig was. Een douche instappen waar net iemand dampend uitkomt en waar de shampoo nog tegen de muur kleeft, blijft voor mij toch een dingetje. Daarom geniet ik ook intens van mijn eigen buitendouche, die ik hier in Prellezo inwijd. Boiler aanslingeren, achterdeuren open, douchegordijn ophangen (niet vergeten: gewichtjes aan de onderkant tegen het opwaaien!), bamboe vlonder op de grond, doucheslang aansluiten en spetteren maar!

Het klinkt vreemd maar ook het thuisfront mis ik niet. Omdat ze bij mij zijn, in gedachten, in telefoongesprekken, in appjes. En in spullen. Luce zit vol dingen van familie, vrienden of collega’s. Als ik de waterkoker aanzet, hoor ik vriendin L. lachen. Het Delfts blauwe boerenstelletje op het dashboard herinnert mij aan collega-eindredacteur F. De design afvalemmer, de supersonische kruimeldief, het kristallen beschermengeltje, het vrolijke keukenschort, het tegeltje met Let’s live a little, de dreamcatcher, zelfs de verantwoorde soapbar waarmee ik onder de douche stap – alles herinnert mij aan een dierbaar iemand. Zo ben ik nooit alleen.

Paniek

Om half drie ’s nachts word ik wakker van een verontrustend geluid dat ik niet kan thuisbrengen. Luce schudt heen en weer en dan begint het me te dagen: HET STORMT! De adrenaline schiet door mijn lijf als ik me realiseer dat de luifel nog is uitgedraaid. Een onvergeeflijke beginnersfout! Dat geluid waarvan ik wakker werd, is het klapperen van het luifeldoek. In paniek spring ik mijn bed uit. Als de wind er vat op krijgt, functioneert de luifel als een soort kite en worden we met bus en al van de klif afgeblazen. Of niet. Maar er zal in elk geval flinke schade aan Luce ontstaan. Met moeite krijg ik de schuifdeur open. In mijn opwapperende nachthemd trek ik eerst de gisteravond vakkundig ingevlochten streng met vijftig (!) mini-ledlampjes van de luifelarmen. Dan gris ik de slingerstok uit de garage (het gedeelte onder het bed bij de achterdeuren dat als opslag dient) die overal achter blijft haken.

In het pikkedonker, zonder contactlenzen in, probeer ik vervolgens het oog op 2,20 m hoog te vinden waarin de stok moet om de luifel te kunnen dichtdraaien. Intussen zwiept het doek vervaarlijk de lucht in want ik had de zijstokken wel ‘zozo lala’ met een haring vastgezet, maar niet met scheerlijnen. Het was tenslotte windstil, gisteravond. Twister, denk ik alleen maar. Gelukkig kent dit verhaal, net als de Hollywood kaskraker, een happy end. De luifel heb ik met bovenmenselijke kracht weer zijn behuizing ingedraaid en mijn campingmeubels zijn veilig opgeborgen in de garage. Note to self: áltijd de luifel sluiten voordat je naar bed gaat. Het weer kan in een mum van tijd omslaan. Zeker hoog op een klif aan de Noord-Spaanse kust.”

Volg Sandra en Bobby ook op Instagram: Bobby.goesplaces

Dit is deel 10 van Sandra’s avontuurlijke column Roadtrippen. Volg haar met ons? Haar introductieverhaal en columns verzamelen we op de pagina Zin.nl/tag/roadtrippen/

Mis niets van Sandra’s reizend solobestaan

Geen aflevering meer missen van de avonturen van Sandra en haar hondje Bobby? Bekijk via deze link zeer aantrekkelijk abonnementsaanbiedingen.