Marion Pauw & Esther Verhoef

Powervrouwen van de Nederlandse thriller

Daniëlle Bronsgeest 8 juni 2023

Deze zomer is een walhalla voor lezers die van spannende boeken houden. Bijna alle grote Nederlandse én buitenlandse thrillerschrijvers komen met een nieuw boek. In het kader van de Thriller Weken 2023 gaf het powerduo onder de Nederlandse thrillervrouwen Marion Pauw en Esther Verhoef een interview aan Zin. Over thrillerschrijverschap, hun vrouwelijke touch, ouder worden en jezelf zijn.

Thrillerauteur Esther Verhoef

Ze schrijft twintig jaar thrillers, de een nog succesvoller dan de ander. Alter ego, haar laatste is nét uit en een nieuwe is alweer in de maak. Esther Verhoef (1968) schrijft veel, maar gaat er ook graag op uit in een zelfgebouwde camperbus. Om ‘verhaal te halen’. Schrijven doet Esther Verhoef bij voorkeur in het oude centrum van Den Bosch, de stad waar ze is geboren en getogen. Daar heeft ze een bescheiden huisje met een kleine patiotuin. Pas opnieuw gerestyled in lichte kleuren. Huizen inrichten is een hobby van Esther. En ze heeft smaak. De blikvanger in de ruimte is een kunstwerk van Hugo Cantin. Een prachtige lamp die hij maakte van 8mm-films.

“Ik ben dol op het werk van deze Canadese kunstenaar. Strakke, kleurrijke muurobjecten, en ze geven ook nog licht. In dit huis zit ik meestal om te schrijven. Als het weer meezit, fiets ik erheen. Dan heb ik toch nog een beetje lichaamsbeweging gehad. Ik werk vaak acht tot tien uur per dag door. Meestal op liters thee. En met een koptelefoon met muziek waardoor ik me beter kan concentreren. Zo sluit ik de geluiden van de stad buiten.” Esther viert met haar nieuwste thriller Alter ego dat ze twintig jaar in dit vak zit. Met bijna drie miljoen verkochte boeken in eigen land, twee verfilmingen en vertalingen in twintig landen waaronder Korea, Duitsland, Italië en de Verenigde Staten, is ze misschien wel de succesvolste thrillerauteur van ons land. Leuke weetjes zijn dat ze over de landsgrenzen uitgeeft onder het pseudoniem Nova Lee Maier en dat ze recordhouder is van NS Publieksprijsnominaties: maar liefst negen stuks. Winnen deed ze hem ook al eens. Wie weet gaat datzelfde gebeuren met haar nieuwste boek Alter ego, die het goed doet op de bestsellerlijsten en bij de recensenten.

Alles wat ik zie en meemaak, is materiaal
Esther Verhoef

Voor het eerst week ze bij Alter ego af van haar normale manier van werken. “Vaak begint bij mij het schrijven met een gevoel, een scène, een dialoog of zoals nu bij een idee voor een plot. Vanuit daar groeit het verhaal alle kanten op. Die organische manier van werken heeft me meermaals in de problemen gebracht maar óók de mooiste schrijfmomenten bezorgd. Het lijkt op het opgraven van een verhaal: als een archeoloog die bezig is een stad uit te graven en geen idee heeft van de grootte of aard van de stad. En dat is soms frustrerend omdat je halverwege nog niet weet waar het verhaal naartoe gaat. Ik heb werk van weken, soms maanden moeten schrappen om een verhaal vlot te trekken. Voor mijn laatste thriller hebben Berry, mijn man, en ik ons samen een paar keer teruggetrokken om actief te plotten. Met een pak geeltjes, een laptop en liters koffie. We kwamen thuis met een basis voor het complete verhaal. Een schaduwbestand waarin ik boven elk hoofdstuk had geschreven wat daarin moest gebeuren, en vooral: waaróm. Wat moet de lezer denken dat hier gebeurt? Wat denkt de hoofdpersoon dat er aan de hand is? En wat gebeurt er in het echt? Dat werkte zo fijn, dat we het met de volgende thriller weer op deze manier proberen.”

Thrillerauteur Marion Pauw

Thrillerschrijver Marion Pauw (1973) gebruikt geregeld dingen uit het echte leven. Zo was de niet zo prettige ervaring tijdens haar deelname aan Expeditie Robinson, waar ze door de groep werd buitengesloten, voer voor haar nieuwste thriller Tijgerlelie. “Dat is zo fijn aan schrijver zijn, dat je kunt denken: dit is heel naar, maar wél fantastisch voor mijn boek.” Het idee voor haar thriller Tijgerlelie ontstond vorig jaar, na haar deelname aan het tv-survivalprogramma Expeditie Robinson, op een onbewoond eiland in Maleisië. Geen prettige belevenis voor Marion. Ze miste de aansluiting met de rest van groep en werd er al op de eerste eilandraad door haar medekandidaten uitgestemd. “Toen ik in de gaten kreeg dat de anderen mij niet zagen zitten, ging ik erg mijn best doen om in de smaak te vallen – ik ging totaal in de overdrive. Dan maak je het alleen maar erger. Op een gegeven moment dacht ik: Ik ben een intelligente vrouw. Schrijf moordcomplotten voor mijn beroep en toch loop ik rond als een bange hond. Toen ben ik terug gaan vechten, maar het was te laat.”

Als dit 50 worden is, kan ik alleen maar lachen
Marion Pauw

Dat vastlopen in een groep is een terugkerend ding in haar leven, vertelt Marion even later. Als 6-jarige verhuisde ze van Tasmanië naar Nederland. “Ik sprak letterlijk de taal niet, kwam uit een totaal andere cultuur. Dat was een heel moeilijke overgang waarbij ik ook op de een of andere manier mijn plek in de groep moest zien te veroveren. Heel lastig en nog steeds vind ik groepen doodeng.” Wat is voor een thrillerschrijver een betere manier om angsten te verwerken dan er een boek over te schrijven? “Bij terugkeer in Spanje, waar ik grotendeels woon, ben ik met mijn man Chris gaan roadtrippen met de daktent.

Alles een beetje laten bezinken, in de natuur zijn en op andere gedachten komen. We kwamen in de Pyreneeën terecht. Daar zag ik een van God en alles verlaten hotel. De eigenaar vertelde dat ze in de winter twee maanden dichtzaten vanwege sneeuwval. Toen viel ineens alles samen. Ik wist meteen: dit is een fantastische setting voor een boek over een groep jongelui met wie het helemaal misgaat. Mijn eigen ervaringen van buitengesloten worden door een groep zitten erin. Dat is zo fijn aan schrijver zijn: al maak je de meest heftige dingen mee, je kunt altijd denken: dit is heel naar, maar wél fantastisch voor mijn boek.”

Is het een typisch vrouwelijke thriller?

“Ik denk het wel. Vrouwen schrijven sowieso andersoortige thrillers dan mannen. Het gaat bij ons vrijwel nooit over het achterhalen van een internationaal moordcomplot tegen de president. Nee, vrouwen gebruiken thema’s dichter bij huis. Een vrouw die ontdekt dat haar partner een geheim heeft. Een moeder die bang is dat haar kind wordt vermoord. Vooral het psychologische element is sterk aanwezig. Logisch. Omdat we niet dezelfde fysieke kracht hebben als mannen moeten we uit een ander vaatje tappen. Onze overleving hangt meer van psychologie af.”