Nu begint het eigenlijk pas: ons nieuwe leven

Sandra Nieweg (1960) maakt al ruim dertig jaar tv-programma’s. Ze is moeder van Claudia (35) en na twee huwelijken en een lange relatie weer happy single. Ze verkocht haar huis in Muiderberg en reist samen met hond Bobby in camperbus Luce Europa door, op weg naar een nieuwe toekomst in Portugal. Aflevering 12: ‘Een schone 36 jaar na dato parkeer ik mijn buscamper aan de rand van Miranda do Douro’

PORTUGAL! Met elke meter die we, rijdend over de stuwdam die Spanje verbindt met Portugal, het grensstadje Miranda do Douro naderen, word ik emotioneler. De saudade – zoals de Portugezen weemoed, nostalgie, melancholie en heimwee zo mooi verwoorden – neemt bezit van mij. Het voelt alsof ik een lang verloren liefde weer in de armen sluit. 

Terug in de tijd

We stappen even in een tijdmachine: naar 42 jaar geleden. Op de School voor de Journalistiek in Utrecht ontmoet ik een jongen die heel anders is dan mijn mede­ studenten. Atletisch slank, donkere bos dik haar, gebruinde huid en een flinterdun snorretje. Ik vind jongens met een snor stom – tot ik JM tegen het indrukwekkende lijf loop. Deze snor is anders. Gesoigneerd en weloverwogen. Net als zijn outfit: niks spijkerbroek en slobbertrui zoals de blonde knapen in mijn klas, maar een katoenen bandplooibroek, slim cut, met een matchend overhemd en een hip jasje met schouder­ vullingen. Ik val als een baksteen voor hem.

Man van de wereld

Hij spreekt mij aan met een zwoele stem en ik verdrink in zijn donkere ogen: “Ga jij ook naar het college van Bob de Ronde?” (Bob de Ronde was in zijn hoogtijdagen verslaggever van het NOS Journaal, een tv­autoriteit met een scherpe interviewstijl die lesgaf in audio­ visuele technieken.) Ik heb totaal niets te zoeken in het klasje van Bob. “Jazeker,” zeg ik resoluut en zonder te stotteren. Het betekent het begin van mijn liefde voor het tv­vak, hier vindt de geboorte plaats van mijn carrière als programmamaker. Maar het is óók het begin van een andere liefde: de liefde voor een man en zijn land. Een land waarvan ik tot die tijd nog dacht dat het bij Spanje hoorde. Want de jongen die mij betovert met zijn mediterrane uiterlijk, zijn galante manieren (hij houdt de deur voor me open, nou jááá!) en zijn man­van­de­wereld­ houding, is Portugees. 

Journalistenkoppel

Een paar jaar later vertrek ik met mijn inmid­dels vaste verkering JM naar Lissabon om er te wonen en te werken. Hij op zoek naar zijn roots, ik op zoek naar avontuur, wij als journalistenkoppel op zoek naar verhalen voor onze opdrachtgevers in Nederland. Als nieuwbakken resident van Portugal dompel ik mij onder in de maatschappij, de cultuur, de natuur, de mensen. Ik omarm het land zoals het mij omarmt. Begin maart liggen wij al op het strand terwijl ze in Nederland nog met sneeuwschuivers in de weer zijn. De pastel de nata, het typisch Portugese roomgebakje, maakt deel uit van mijn dagelijkse Schijf van Vijf, net als de vinho verde. De fado kan mij tot tranen toe roeren, zeker als Amália Rodrigues hem zingt. 

Apetrots

Ook werktechnisch gaat het ons voor de wind. Op het vliegveld van Lissabon, wach­tend op mijn bezoekende vader, zie ik in een kiosk de voorpagina van De Telegraaf. Er staat in chocoladeletters: PORTUGESE STRANDEN VERVUILD. Krijg nou wat, dat artikel heb ík eergisteren aan het Algemeen Nederlands Persbureau (ANP) gefaxt! Het gaat over een riool dat vijftig meter in zee uitmondt, vlakbij de drukbezochte toeristen­ stranden van Estoril. De krant plaatst mijn artikel met als bron ANP. Apetrots koop ik vijf exemplaren. De Telegrááf!!

Cultuurverschillen

Twee jaar later is het sprookje uit en keer ik met ons babymeisje en een illusie armer terug naar Nederland. De liefde voor de man blijkt niet bestand tegen de culturele verschillen. De liefde voor het land loopt óók een flinke deuk op. De traditionele verhou­dingen tussen man en vrouw, de bureau­cratie, het altijd­maar­te­laat­komen en… de zon. Ik heb gewoon zin in koud, nat en grijs (sorry, ik weet nu ook niet meer wat mij toen bezielde!). Dus vertrek ik uit Portugal. Maar ja… Je kunt het meisje wel uit Portugal halen, maar Portugal niet uit het meisje.

Een eigen huis

Een schone 36 jaar na dato parkeer ik mijn buscamper aan de rand van Miranda do Douro en trek een spurt naar het dichtstbij­ zijnde café voor koffie en gebak. We hebben tenslotte wat te vieren, want ik ben terug in het land dat ik in de loop der jaren intens ben gaan missen en waar ik mij opnieuw wil settelen. Na al die jaren is mijn Portugees een beetje roestig maar de senhora achter de toonbank begrijpt mij prima. Bemvindo em Portugal, zegt ze als ze even later een galão (de Portugese ‘latte’) en een pastel de nata voor me neerzet. Bobby slaakt een tevreden zucht aan mijn voeten en ik bedenk me dat het nu eigenlijk pas begint, ons nieuwe leven. De komende maanden staan in het teken van verkennen, ontdekken, zoeken, ervaren, ondergaan, genieten, uit­ en hervin­ den. Ik voel een liedje opkomen: Een eigen huis, een plek onder de (Portugese) zon… ■

Volg Sandra en Bobby ook op Instagram: Bobby.goesplaces

Dit is deel 12 van Sandra’s avontuurlijke column Roadtrippen. Volg haar met ons? Haar introductieverhaal en columns verzamelen we op de pagina Zin.nl/tag/roadtrippen/

Mis niets van Sandra’s reizend solobestaan

Geen aflevering meer missen van de avonturen van Sandra en haar hondje Bobby. Bekijk via deze link zeer aantrekkelijk abonnementsaanbiedingen.

De beste artikelen in je mailbox? Meld je aan voor de nieuwsbrief