Hanneke vindt zichzelf te laf

(1939) is programmamaker, journalist en schrijver. In Zin schrijft ze over waar ze tegenaan loopt. Hanneke heeft één zoon, Gijs. Hij heeft vier kinderen (twee dochters en twee zonen). Zij zijn Hannekes Grote Liefde. ‘Ben ik niet laf en onbenullig en struisvogelig? Ja, dat ben ik allemaal’

Een onaangenaam bijeffect van de gruwelijke oorlog in Israël/Palestina is mijn neiging tot vluchten. Tot kop-in-het-zand. Tot me verschuilen in mijn vreedzame leven. En me daar dan weer schuldig over voelen. Nog nooit zo erg gehad. Ik kan het nieuws nau- welijks aan. Ik lees de krant liefst van achteren (kunst, sudoku) via human interest naar voren (wereldleed). Ik word wakker met de nieuwsberichten op de radio. Wekkerradio, Radio 1. Beter niet doen, maar dat is nou eenmaal mijn gewoonte.

“Bij een aanval op een ziekenhuis in Gazastad vielen gisteravond meer dan 500 doden.” Lekker wakker worden. Radio 1 (met de geruststellende stemmen van Astrid Kersseboom of Ghislaine Plag of Roos Abelman) dendert ook hard binnen. Dodelijkste luchtaanval in jaren. Ziekenhuis waar duizenden mensen in wanhoop naartoe waren gevlucht voor medische hulp of onderdak helemaal in puin. Bombardementen. Grondoorlog. Hulpgoederen. En dan wil ik vluchten (zie boven), al zei Annie M.G. Schmidt ooit dat dat niet meer kan. Ik wel. Ik dompel me onder in gezelligheid, in schoonheid, in afleiding.

Ik ga naar de opera, een mooie tentoonstelling, ik kijk naar het superleuke huizen-make-over-programma door de onweerstaanbare actrice annex alleskunner Jelka van Houten, ik lees een heerlijk boek over niks, ik ga klaverjassen (met drie top-vriendinnen in een vast café) en verdrink daar in een Bloody Mary en een voortduren- de slappe lach. Buiten woedt de wereld, binnen zitten wij te klaverjassen. Kan dat? Mag dat in deze tijd? Ben ik niet laf en onbenullig en struisvogelig? Ja, dat ben ik allemaal. Maar aan de andere kant: wie schiet er iets op met mijn medeleven? Mag ik niet genieten van kunst en klaverjassen?

In het café word ik door een boze meneer aan- gesproken waarom ik niet ga demonstreren, voor Israël? Of stond ik soms aan de kant van de Palestijnen? Tja. Wat moet ik hierop zeggen? Wat is het nut van demonstreren nu eigenlijk, meneer? Nog meer ruzie, nog meer onrust die nergens toe leidt? Demonstreren lijkt mij een zinloze activiteit in het licht van wat daar, verderop, gebeurt. Ik sta aan geen kant, of aan beide kanten. Ik sta met mijn handen voor mijn ogen en oren aan de kant van alle slachtoffers die om onnavolgbare redenen vallen of geliefden te betreuren hebben in een niets en niemand ontziende oorlog. Die gevaarlijk dichtbij komt als willekeurige mensen andere willekeurige mensen ter verantwoording gaan roepen omdat ze niet (of wel) gaan demonstreren. Laat mij m’n kaarten schudden en hopen dat ik een boer en een negen heb van de troef. Dan heb ik even een gevoel van vrede en vreugde. Voor zolang als het duurt. Met mijn kop diep in het zand. ■

Nooit meer Hanneke missen?

Bekijk hier een wel heel voordelig abonnement op jouw favoriete tijdschrift.

De beste artikelen in je mailbox? Meld je aan voor de nieuwsbrief