Ik verhuisde naar Wallonië

Dé move van mijn leven!

Zin redactie 28 december 2023

Jacqueline, Henk en Monica verhuisden alle drie naar Wallonië. De een voor werk, de ander voor de liefde. Inmiddels zijn ze er zo ingeburgerd dat ze er never nooit niet meer weg willen.

Van het drukke Den Haag naar het rustige platteland in het Belgische Bergen. Niemand had deze verhuizing van schrijver Jacqueline Been (1966) verwacht, maar drie jaar geleden ging ze ervoor.

JACQUELINE

“Mijn man Marc is militair. Om de paar jaar wisselt hij van functie en in 2019 werd hij in het Belgische Bergen gestationeerd in het centrale commando- centrum van de NAVO. Omdat we in Den Haag woonden, besloten we elkaar elk weekend op te zoeken. Al snel bleek dat niet zo’n succes, want we stonden continu in de file. Daarom besloot ik in 2020 ook naar Bergen te verhuizen. Een grote beslissing, omdat ik er mijn werk als officemanager voor moest opzeggen. Iedereen in mijn omgeving was verbaasd, maar ik had het ervoor over. Ik wilde gewoon graag bij Marc zijn.

Met z’n tweeën vonden we een leuke cottage op het platteland, onderdeel van een oude boerderij uit 1723 met heel veel charme. Terwijl Marc door- deweeks aan het werk was, richtte ik me op de inrichting van onze woning. Ook schreef ik me in voor een cursus Frans en ging ik volop aan de slag met het plannen van onze bruiloft. Marc en ik wilden in 2022 graag in onze eigen tuin trouwen, dus daarvoor moest veel geregeld worden.

Gek genoeg miste ik mijn baan in Nederland hele- maal niet. Het was bijzonder hoe snel mijn nieuwe leven in West-Wallonië wende. Wel had ik vaak heimwee naar mijn sociale contacten. In Den Haag kon ik heel makkelijk even bij vriendinnen en mijn twee volwassen kinderen aanwippen, in Bergen kon dat dus niet. Uiteindelijk trouwden Marc en ik op 4 juni 2022. Het was een prachtige dag die we met al onze dierbaren uit Nederland vierden.

Om daarna bezig te blijven, meldde ik me aan bij een koor op de militaire basis van Marc. Omdat
het commandocentrum enorm groot is, vind je hier veel voorzieningen zoals clubjes, winkels, restaurants, internationale scholen en zelfs een bioscoop. Ik had nog nooit in een koor gezongen, het was echt iets buiten mijn comfortzone maar ergens dacht ik: waarom ook niet? Het was een mooie manier om nieuwe mensen te ontmoeten. Dat ik voor de Nederlandse uitgeverij Mo’media een Time to Momo-reisgids over West-Wallonië mocht schrijven, had ik nooit durven denken. Toch werd ik er via via wel voor gevraagd en door dat project ben ik echt van de streek gaan houden.

Wekenlang bezocht ik allerlei musea, winkels, restaurants en bezienswaardigheden in de omgeving, zó leuk om te doen! Het schrijven was een ander verhaal – ik was er niet helemaal van overtuigd dat ik het kon, dus ik schoof het steeds voor me uit, maar na een aantal maanden zwoegen was het eindelijk klaar. En ik kan in alle eerlijkheid zeggen: West-Wallonië is een geweldige omgeving die echt het bezoeken waard is.

Nederlanders denken vaak dat het hier grijs en grauw is, maar dat is hartstikke onterecht. Zo houden de Walen van een feestje, vooral bij dorps- feesten loopt iedereen uit, en zijn ze ontzettend aardig en beleefd. Wat ik verder leuk vind om te zien, is dat veel Walen er bijzonder van gechar- meerd zijn als ik Frans praat. Ik heb de taal aardig onder de knie en dat waarderen ze enorm. Overigens verontschuldigen ze zich ook vaak dat ze zelf geen Nederlands kunnen.

Wat ik vooral aan Nederland mis, is Scheveningen. Als echte Hagenees ging ik er dagelijks naartoe, op mooie dagen verlang ik daar weleens naar. Maar me ooit weer settelen in Nederland zie ik niet snel gebeuren. In mei 2024 krijgt Marc namelijk een andere functie in Duitsland, dus tegen die tijd zullen we wéér gaan verhuizen. Ergens vind ik dat wel jammer, want ik ben net een beetje gesetteld in Bergen, maar ik weet zeker dat we er in Duitsland ook iets van zullen maken. Tot die tijd geniet ik volop van West-Wallonië en alles wat deze fantastische streek te bieden heeft!”

Henk Bleijenberg (1960) verhuisde in 1996 naar de Belgische Ardennen voor werk. Sinds 2012 is hij eigenaar van Val de Wanne, een skipiste met een outdoor-activiteitencentrum in de provincie Luik. ‘Terug naar Nederland is geen optie, dit is mijn thuis.’

Monica Goosen (1953) woont al bijna vijftig jaar niet meer in Nederland. Eerst verhuisde ze naar Frankrijk, daarna naar België. In de Maasvallei voelt ze zich helemaal op haar plek, vooral door haar werk als gids in De Tuinen van Annevoie. ‘Het leven in Wallonie is een stuk rustiger. Hier hebben we de ruimte.’

INTERVIEWS: RENÉE BROUWER | BEELD: MAARTJE ELANTS