Geel wordt een thema. Binnen en buiten

Aflevering 22: Nieuw huis = opknappen. En daar raak je enthousiast van...

Zin redactie 2 juli 2024

Sandra Nieweg (1960) maakt al ruim dertig jaar tv-programma’s. Ze is moeder van Claudia (37) en na twee huwelijken en een lange relatie weer happy single. Ze verkocht haar huis in Muiderberg en reist samen met hond Bobby in camperbus Luce Europa door, op weg naar een nieuwe toekomst in Portugal. Aflevering 22: Nieuw huis = opknappen. En daar raak je enthousiast van…

Renoveren kun je leren. Behalve ik dan, met mijn twee linkerhanden. Gelukkig heb ik Arnold. Arnold is bouwvakker en de man van Marielle. Sinds ik Luce maanden geleden bij hen op de oprit parkeerde voor een kennismakingsborrel zijn we bevriend. Ze hebben hun eigen paradijsje gecreëerd vlak buiten Estoi: Quinta da Boa Sorte, een glamping in een sinaasappelboomgaard met uitzicht op Faro en de zee. Hun eigenhandig gerenoveerde huis en de annex (het bijgebouw waar de landarbeiders vroeger sliepen) kunnen zo in Vogue Living. Arnold is een drukbezet man.

Hij zit eigenlijk tot eind van het jaar vol met klussen in de hele Algarve. Maar – what are friends for? – hij gaat elders één dag minder werken en zijn vrije dag opofferen voor mijn renovatie- projectje. Met nadruk op -je: mijn onlangs gekochte bovenwoning in Estoi heeft tenslotte slechts wat cosmetische aanpas- singen nodig. Likje verf hier, paar plankjes daar, dat soort werk. Maar van opknappen raak je enthousiast. Laten we die muur tussen de woonkamer en de keuken slopen voor meer licht en ruimte! O, en eigenlijk wil ik het ligbad met dat vieze wandje wel inruilen voor een inloopdouche. En ik móet een pergola hoor, anders fik ik ’s zomers af op m’n riante dakterras.

Terwijl Arnold, rechterhand Tiago en schildermaat Bruno zich een slag in de rondte werken, zorg ik voor koffie en houd de voorraad biertjes in de koelkast op peil. Om niemand voor de voeten te lopen (en omdat er nog geen meubels zijn, ik heb tenslotte voortvarend ontspuld in Nederland), staan Bobby en ik met Luce weer op de camping in Fuseta.

Dagelijkse race ik van tegelboeren naar sanitairwinkels, van DHZ-groothandels naar airco-specialisten. Niet met Luce maar met een kleine wendbare Ford Fiësta. Ik blend helemaal in met dit barrel uit 2007, er zijn hier weinig locals die níet in een auto van voor de eeuwwisseling rondscheuren. Al braakt de mijne gelukkig geen zwarte dieseldampen uit, dat zou mijn woke geweten niet trekken.

Twee weken later is Bruno klaar. Hij heeft de buitenmuren gerestaureerd en oogverblindend wit geschilderd. De voor Portugese huizen kenmerkende stroken zijn knalgeel. Toen ik het tegeltableau van een citroenboom op de trap naar mijn dakterras zag, wist ik: geel wordt een thema. Buiten en binnen.

Het heeft wat overredingskracht gekost om Bruno te overtuigen van mijn citroengele (wáán, in zijn ogen)-idee. Bruno is een jonge hippe vent die het liefst alles matgrijs heeft. Bij de verfwinkel moest mijn kleur geel speciaal worden gemaakt. Ik denk dan: Algarve, citroenen, hallo?! Ik zal toch niet de eerste zijn die haar huis wil opfrissen met de energieke, vrolijke kleur van deze regio?!

Samen met Arnold kijk ik fronsend naar het exterieur. Fronsend, omdat de bovenste helft van het huis (de mijne, namelijk) nogal detoneert met de beduimelde onderste helft. Waar de 82-jarige dona Julieta woont, samen met haar zoon Florival en hun keffertje Moça. Geen pan, concluderen we.

Ik klop aan bij de benedenbuurtjes. Of ze ook zo blij zijn met de schilderklus. Sim sim, dat zijn ze. Als ik voorstel om ook de onderste helft te schilderen zodat het meer een ‘eenheid’ wordt, kijkt dona Julieta me argwanend aan. Quanto custa, zie ik in haar tot spleetjes samengeknepen ogen. Afgaande op de gebutste auto van Florival, hun préhistorische interieur en de versleten bloemetjesjurk die dona Julieta altijd draagt, hebben ze geen cent te makken.

Ik haast mij te zeggen dat ik de kosten voor mijn rekening neem. Om ze niet in verlegenheid te brengen, voeg ik er snel aan toe dat het hooguit twee uurtjes werk is en dat de schilderstellage van Bruno er nu toch staat en hij dus in één moeite door kan. Dona Julieta is totaal van de kaart. Ze neemt mijn gezicht tussen haar handen terwijl zoonlief zijn bijna tandeloze mond bloot lacht. “Waar kom jij vandaan dat jij dit voor ons doet? Ben je soms een prinses?” Haha, lach ik schaapachtig. “Maar er staat wel iets tegenover,” zeg ik. “Die oude planten hier langs de zijkant van het huis moeten weg. Anders kan Bruno er niet bij.” Wat ik eigenlijk wil zeggen, is dat ik die beschimmelde stinkzooi niet voor mijn entree wil hebben.

Die verf-actie blijkt een slimme zet, ik kan niet meer stuk bij de buren. Florival lanceert zijn ochtendfluim sinds ik ben ingetrokken niet meer op réchts (richting mijn voordeur) maar de andere kant op. Ochtendfluim? Ja, ochtendfluim! Een van de vele eigenaardigheden van De Portugees. Laat het inburgeren maar beginnen!

Sandra en Bobby bedankt!

Dit is deel 22 en tevens laatste aflevering van Sandra’s avontuurlijke column. Wil je roadtripper Sandra en haar hondje Bobby blijven volgen? Doe dat dan via Instagram: Bobby.goesplaces