Juffrouw Korff

Zijn schrijversnaam haalde Peter Cornelis Müller lukraak uit het telefoonboek: A.L. Snijders. Hij bedacht een nieuw literair genre en werd er beroemd mee: het ‘zeer korte verhaal’ (zkv). Vooruit, nog eentje dan, denk je na elke zkv. Want zo fijn lezen ze weg. Zin laat je voorproeven met drie zkv’s uit de door Arjen Lubach samengestelde bundel Zeer kort. Smaakt naar meer! 

Er werd niet over gepraat, want we wisten het niet. Als je het niet weet, kan er niet over gepraat worden. Het niet-weten is een onneembare barrière voor het spreken. Niet voor het roddelen, maar over het geslachtsleven van juffrouw Korff werd niet geroddeld. Zij was lerares op het kleine gymnasium waar ik ook als leraar werkte. Haar vak was klassieke talen, zij heette T.C.T.C. Korff, ze was doctorandus, ze werd door intimi aangesproken met Trui, over de andere T en de twee C’s bleef men in het ongewisse. Ik ben er zeker van dat het kleine incident een ander accent had gekregen als ze gepromoveerd was. Dr. T.C.T.C. Korff had een andere positie gehad. De rector van de school was wel degelijk gepromoveerd, het was in die tijd ondenkbaar dat een gymnasium geleid werd door iemand anders dan een gepromoveerde classicus.

Hij heette Jos Scherpenzeel, schreef boeken over ethiek, had een degelijke vrouw en twee kinderen, een jongen en een meisje. Juffrouw Korff bezocht wel de opgewonden anti-Vietnam-bijeenkomsten in de recreatiezaal, maar weigerde de Amerikanen te veroordelen. Zij had daarvoor een solide en humaan uitgangspunt: dankbaarheid, zij hadden Europa bevrijd van de nazi’s. (De jongens en meisjes uit de vijfde en zesde klas die de bijeenkomsten organiseerden, haalden hun schouders op voor dit argument.)Verder is er weinig te vertellen, zelf had ik niet veel contact met juffrouw Korff. Zij vroeg mij eens wat ik van Vestdijk vond. Die vond ik geweldig, ik had wel dertig boeken van hem gelezen. Ik daalde in haar achting, zij behoorde tot de mensen die hem cerebraal vonden, een schrijver zonder hart. Ik durfde haar niet te zeggen ‘hoe minder hart hoe beter’, wat mijn mening was.

Juffrouw Korff was wel een stille autoriteit, dat moet ik niet vergeten te vertellen, een moreel baken. Toen aan het licht kwam dat ze al vijftien jaar de benen spreidde voor de rector, was de verontwaardiging groot. Maartje Ferwerda, lerares Engels, was nog een paar dagen voor de uitlekking bij haar op middagbezoek geweest en daar was ze onthaald op een uitgebreide thee, met uitgekiende persapparaatjes voor verschillende vruchten, alsmede exquise koekjes.

Dit alles in een sfeer van verfijning en eruditie. Maartje was erg woedend. Ik vroeg haar waarom nu eigenlijk precies. Ze noemde het hypocriet om zo beschaafd te doen als je stiekem een geslachtelijke verhouding met de rector hebt. Ik zei dat mijn mening hierover tegengesteld was, de onberispelijkheid van de omgangsvormen van de klassieke minnaars gaf de geheime verhouding cachet. Maartje aarzelde, maar toen ik suggereerde dat de persapparaatjes op de theetafel ook gebruikt werden voor de tepels van de rector, zei ze dat ik een smeerlap was en verliet verontwaardigd de leraarskamer.

Uit: Zeer kort (Uitgeverij Van Oorschot)

Gratis boek?

Maak tot 12 december kans op een van de 5 exemplaren die we weggeven!