Recensies over: Haar goede hand – Marion Bloem

Melanie, de moeder van Marion Bloem, heeft last van geheugenverlies. De rollen zijn omgedraaid: Marion zorgt voor haar moeder. Dankzij Melanies moeilijke jeugd hebben de twee een haat-liefdeverhouding, die in deze roman op de proef wordt gesteld.

Haar goede hand verscheen op 19 april bij De Arbeiderspers.

Het verhaal
Melanie heeft een moeilijke jeugd gehad, mede door haar jappenkampverleden en de revolutietijd. Hierdoor moest ze veel dromen opgeven. Ze woont nog op zichzelf, maar volgens de buurvrouw is dat levensgevaarlijk. En daarom zijn de rollen nu omgedraaid. Waar Marions moeder vroeger voor haar zorgde, neemt ze nu de zorg over haar moeder op zich. Haar goede hand, het vervolg op Geen gewoon Indisch meisje, is een eerlijk en openhartige schets over een kleurrijke en dappere vrouw. Een knap verhaal dat moeilijk in woorden is te vangen, maar ondanks de complexe relatie tussen Melanie en Marion een prachtig intiem portret oplevert.

De auteur
Marion Bloem, auteur, filmmaker, beeldend kunstenaar, brak door met haar debuutroman Geen gewoon Indisch meisje in 1983. Bloem schrijft behalve over haar culturele achtergrond ook over liefde, passie en alles wat daarmee samenhangt. Onlangs verscheen haar roman Lust & liefde.

Boekenclubrecensies
Anja Smulders: Het boek is op een prachtige wijze geschreven waar vooral ook humor een rol speelt. Ook komt goed in beeld hoe het de mensen die naar Nederland kwamen het hier verder hebben beleefd. Ook het verschil in cultuur en het met elkaar omgaan is prachtig beschreven. En ondanks de meningsverschillen en zelfs de bekentenis van haat, brengt het boek respect en liefde over. Een boek voor jong en oud. Heb genoten van dit boek…lees verder

Hester den Otter: Moeder is altijd gastvrij en wordt als warm en liefdevol omschreven, maar het  is ook de moeder die haar kinderen met  lichamelijk geweld straft. Er wordt eerlijk geschreven over dat geweld. De dochter beschrijft dat het zien van het geweld tegen haar broers en zussen nog zwaarder is dan het zelf ondergaan…lees verder

Hanneke Langenhuizen: De ontkenning, door de omgeving, van de moeilijkheden van de moeder is duidelijk en roept mededogen op. Haar grote verantwoordelijkheidsgevoel herkenbaar, het wegcijferen van zichzelf jammer en begrijpelijk in de context waarin zij leefde. Er is sprake van zowel een liefdevolle als irritante relatie. In dit boek komt voor mijn gevoel de irritatie sterker naar boven als de liefde. Dus zeker geen boek met romantische aspecten of afloop. Er is voor mij wel meer begrip ontstaan voor de ‘slachtoffers’ en cultuurkenmerken van immigranten van die tijd. En ook de Nederlandse invloed daarop. Al met al, vooral vanwege het verhaal, dus zeker de moeite waard om te lezen…lees verder

Marja Soetens: Ik ben een generatiegenoot van Marion Bloem en ik herkende veel in de relatie van een dochter met haar moeder die steeds meer zorg nodig heeft. Het is mooi en respectvol geschreven.  Ik was geroerd doordat Marion dit boek opdraagt aan de kleinkinderen en achterkleinkinderen van haar moeder. Wat mooi wanneer je zo’n document in romanvorm aan je kinderen en je eigen kleinkinderen kan achter laten. Ik heb beter inzicht gekregen in het leven van de militairen en hun gezinnen die naar Nederland zijn gekomen toen Indonesië onafhankelijk werd. Ik schaam me wanneer ik me bedenk wat we die mensen te kort gedaan hebben. Het boek is hier geen aanklacht tegen maar beschrijft hoe Melanie, Marion’s moeder haar leven opgepakt heeft in Nederland en zich totaal ingezet heeft om haar kinderen een goede toekomst in Nederland te geven. Daarbij beschrijft Marion ook het verleden
van haar moeders jeugd en de tijd in het interneringskamp. We leren Melanie kennen als een doorzettende vrouw die hard voor haar zelf is en dit daardoor ook voor haar omgeving is. Marion heeft dit duidelijk maar met respect geschreven. Ik ga zeker het eerdere boek “Geen gewoon Indisch meisje”lezen en zal “” haar goede hand”zeker mijn vriendinnen aanbevelen.

Leny Tervoort: In het begin geen prettig boek om te lezen. Veel informatie over familieleden. Een stamboom had het voor mij makkelijker gemaakt. Heden en verleden door elkaar, vind ik persoonlijk niet prettig lezen. De schrijfstijl van soms lange zinnen met tussenzinnen, dan weer kortere zinnen, spreekt mij niet aan qua stijl van schrijven. Naarmate het boek vordert, raak ik wel geïnteresseerd in het verhaal. M.n. Omdat een deel zich in een Jappenkamp afspeelt, weet ik weinig van en hoe mensen zich daarna in het gewone leven moeten handhaven. Begrijp nu ook beter waarom mijn Indonesische schoonzus altijd zoveel tijd in de keuken doorbrengt en zulk heerlijk eten maakt! Conclusie: Interessant boek om te lezen, schrijfstijl vind ik persoonlijk niet prettig.

Angela van der Marck: Openhartige persoonlijke herinneringen. Steeds korte verhalen waar waargebeurd en fantasie verhalen door elkaar lopen. Een beschreven innige band met je moeder bleef mij boeien; vanaf de eerste tot en met de laatste zin: Lieve moeder, je weet dat ik van u heb mogen leren dat de mens zonder pijn niet groeit. Waarvan akte.

Diana de Jongh: Sonia is de derde uit een gezin van vier.
Als geen van de andere kinderen uit het gezin probeert zij haar moeder te begrijpen en het haar naar de zin te maken.
De liefde voor haar vader is onvoorwaardelijk, de liefde voor haar moeder complex; gelardeerd met angst, schuldgevoel, boosheid.. Boeiend weet Sonia te verwoorden, hoe moeilijk het is om onvoorwaardelijk van haar moeder te houden. Dit verhaal leest gemakkelijk, omdat het nergens pretentieus is. Het is zoals het is. Geen gewone Indische meisjes, deze Sonia en haar moeder Melanie.

Nieuwsgierig geworden?

Het boek bestel je hier.

Stemmen
Hoeveel sterren is het boek waard? Hier kunt u stemmen. [ratings]

Discussiëren doe je zo!
Wij horen graag uw mening! Wilt u iets met ons en de deelnemers van de boekenclub delen? Reageer dan met het reactieformulier onder dit artikel. Wij houden het in de gaten en komen op uw vraag of opmerking terug.