Boekenclubrecensie Haar goede hand

Omdat het boek is opgebouwd uit korte stukken, wat de neiging geeft om te snel te stoppen met lezen, duurde het even voor het me echt pakte. Toch raakte ik onder de indruk van dit boek. Dochter Sonia beschrijft op een liefdevolle, eerlijke en respectvolle manier de complexe band met haar moeder Melanie.

Melanie krijgt als kind polio en kan daarna haar rechterhand niet goed meer gebruiken. In de tijd waarin zij opgroeit is de rechterhand de goede hand. Zij heeft geleerd om ondanks haar handicap niet met zich te laten sollen. Het boek neemt je mee naar het leven in Indonesië,  het verblijf in het Jappenkamp, de reis naar Nederland en het leven hier met de cultuurverschillen.

Moeder is altijd gastvrij en wordt als warm en liefdevol omschreven, maar het  is ook de moeder die haar kinderen met  lichamelijk geweld straft. Er wordt eerlijk geschreven over dat geweld. De dochter beschrijft dat het zien van het geweld tegen haar broers en zussen nog zwaarder is dan het zelf ondergaan.

Sonia toont veel begrip voor haar moeder. Ze heeft een schuldgevoel over wat haar moeder als vrouw te kort kwam en verrast al jong haar moeder met cadeaus.  Ook ziet zij in dat haar moeder door de bezetting en het verblijf in het Jappenkamp een onbezonnen puberteit heeft overgeslagen en er moeite mee heeft om ermee om te gaan dat haar kinderen pubers worden. Als Sonia´s vader overlijdt wordt zij mantelzorger. Zij beschrijft heel mooi hoe de computer van haar vader wordt weggedaan omdat hij mankementen vertoond en hoe ze in haar moeders ogen de angst ziet om ook weggedaan te worden.

Sonia heeft nooit tegen haar moeder kunnen zeggen: “Mama ik hou van jou”. Toch blijkt haar trots en diepe gevoel voor haar moeder uit dit prachtige boek wat zij op ontroerende wijze afsluit met de woorden: “ U bent mijn mama” .

Hester den Otter